samrenee.reismee.nl

Venezuela, het einde

Dinsdag verlieten we Colombia en begonnen we onze reis naar Venezuela, het allerlaatste land dat we zouden bezoeken. Al snel werd duidelijk dat we een helse maar ook bijzondere grensovergang voor het laatst hadden bewaard…

Vanaf Santa Marta namen we om een uurtje of 9 de bus naar Maicao, het grensplaatsje van Colombia. De busrit duurde slechts 4 uurtjes en alles leek nog zo onschuldig. Toen we in Maicao, een typisch grensplaatsje, aankwamen begon de ellende. Vanaf daar moesten we een ´gedeelde´ taxi nemen, in het Spaans ´por puesto´, letterlijk, je betaalt per stoel in de taxi. Als de taxi vol is dan vertrekt die. Dit was voor ons de enige manier om naar Maracaibo te gaan, de tweede grote stad van Venezuela dat relatief dicht bij de grens licht. Toen we aankwamen was het verschrikkelijk chaotisch en druk in Maicao en we voelde ons heel erg toeristisch, het leek ons daarom slim om bij wat Colombianen aan te haken en vrienden te maken, zodat we in ieder geval niet alleen waren. We ontmoetten een moeder en haar dochter die in Caracas woonden, maar zelf uit Colombia kwamen, leuke mensen! Samen zochten we voor een taxi, maar bleek dat ze veelste veel geld vroegen en we dat echt niet wilde betalen, bovendien hadden we een vijfde persoon nodig. Een ander problem was dat de chauffeurs niet bij de grens wilde wachten op onze stempels, omdat het er gekkenhuis bleek te zijn, namelijk wel 4 uur wachten zeiden ze! Na veel grondvragen en zoeken, vonden we na een uur een open jeep die ons wel naar Maracaibo zou brengen en zou wachten bij de grens. Het was zwaar allemaal, maar uiteindelijk heel komisch! We leken wel een stel illegal vluchtelingen die naar Venezuela probeerden te komen, met heel veel drugs op zak! Voor in de jeep zaten 4 personen naast elkaar en bij ons achterin de jeep zaten we met zijn tienen plus een baby van een paar weken oud, allemaal tegenover elkaar! Al snel kwamen we erachter dat het op deze manier heel erg lang zou duren, de jeep kon niet heel snel en op de hobbele weg werden we door iedereen ingehaald. Na een halfuurtje kwamen we bij de grens en daar zagen we meteen al de lange rijen. Rijen voor de auto´s en dan ook de rij om onze stempel te krijgen om Colombia uit te mogen. We hebben er echt heel lang gestaan, ik had totaal geen tijdsbesef, maar het zou me niks verbazen als het anderhalf uur heeft geduurd. Nadat we eindelijk de stempel hadden moesten we vervolgens een stukje lopen naar Venezuela om daar de stempel van Venezuela te krijgen om het land binnen te komen, daar stond ons weer een helse rij te wachten. We hebben denk ik daar nog eens anderhalf uur staan wachten. Intussen was het donker geworden en dat maakte de sfeer nog eens wat heftiger. Ook hier maakten we weer kennis met de corrupte politie van Venezuela. We moesten ze 6 dollar betalen, zodat ze onze backpacken niet helemaal zouden afhalen van het dak en onderzoeken. Natuurlijk hadden we hier helemaal geen zin in en moesten we ze maar betalen… Ik denk dat we na uurtje of 3 a 4 weer bepakt en bezakt in de jeep zaten om onze reis te vervolgen.

Sam en ik vroegen aan de anderen nog heel onschuldig: ´Nu hebben we onze paspoorten niet meer nodig, toch? We zijn voorbij de grens nu?´ Al snel kwamen we erachter dat dit helemaal niet het geval was en dat we ons nu echt in Venezuela bevonden, een ontoeristisch land dat vriendjes is met Rusland en andere communistische landen. We reden verder op de hobbele weg en om de paar kilometer stonden er wel een groepje soldaten en agenten die echt iedere keer maar weer paspoortcontrole bij iedereen deed en de jeep onderzocht. Ik denk dat het die rit zo´n twintig keer is gebeurd! Nergens, maar dan ook nergens in Latijns Amerika moesten we onze paspoorten laten zien aan de politie buiten de grens om, maar hier was dat duidelijk het geval! Op een gegeven moment werd het wel ietsjes minder en werd ons verteld dat het nog een uurtje rijden was naar Maracaibo. We waren echt kapot en ontzettend moe en koud. Ik weet niet hoe, maar het uur ging heel snel voorbij, blijkbaar heb ik in een hele vreemde houding nog een beetje weten te slapen. Voor iedereen in de jeep was Maracaibo maar een tussenstop, maar we hadden allemaal vertraging opgelopen en er reden geen bussen meer. Voor ons was het tussenstop, omdat Maracaibo geen stad is waar je als tourist behoort te zijn, er is niks bijzonders, alleen maar als je in de olie-industrie werkt. Wat wel leuk is om te noemen is dat Maraibo over het hele jaar gemiddeld het hoogste temperatuur heeft van heel Latijns Amerika.
Wij moesten naar Coro, het was 12 uur ´s nachts en de eerstvolgende ´por puesta taxi´ zou om 4 a 5 uur vertrekken. We besloten met z´n allen in een zaal op het busstation een beetje proberen te slapen. En nog steeds met z´n tienen als een stel illegale vreemdelingen lagen we midden op de grond met onze hoofden op ons baggage om toch een beetje te proberen om te slapen. Ik voelde me echt vreselijk, ik voelde migraine aankomen en ik was verschrikkelijk moe na zo´n dag, dus slapen ging nog vrij makkelijk. Om 4 uur werden we wakker en gelukkig stond er iemand klaar om voor een redelijke prijs naar Coro te gaan, in totaal moesten we nog een uurtje wachten op 3 andere personen die met ons meegingen. Deze rit duurde ook weer 4 uurtjes, maar gingen vrij snel en toen eindelijk om 9 uur ‘ s ochtends kwamen we bij ons hostel aan in Coro! We hadden er 24 uur over gedaan om van Santa Marta naar Coro te gaan! Ongeloofelijk!

In Coro konden we die woensdagochtend gelukkig meteen ons bed induiken en het werd een rustig dagje. Coro ligt in het noorden van Venezuela, tussen Caracas en de Colombiaanse grens. We hadden die dag nog wel het één en ander gezien van Coro en al snel bleek dat het een stad van niks was, er was niks te doen en er was totaal geen sfeer en dit moest dan nog wel het koloniale stadje van Venezuela voorstellen. Dat zegt ook een hoop over dit land! En wat een verschil ook met Colombia! Wat dat betrefd is Colombia wel echt een stuk leuker. Vroeger, nog geen 10 jaar geleden, was Colombia gevaarlijker dan Venezuela, maar wat ze zeggen is waar. Het is helemaal omgedraaid, Venezuela is nu veel gevaarlijker dan Colombia. Toch zouden we hier twee nachtjes blijven en dus zochten we het dichtsbijzijnde strand op de volgende dag. Donderdag pakten we de bus naar een soort schiereilandje de Caribische zee in, een ritje van een uurtje. In contrast met Colombia was dit strand hartstikke rustig en helemaal niet toeristisch, maar het was wel een lekker strandje! Hier in Venezuela kom je trouwens nauwelijks toeristen of backpackers tegen en dat is zo leuk. We zien eindelijk weer eens een strand met alleen Venezolanen in plaats van backpackers en Argentijnen op de Colombiaanse stranden!

De auto´s hier in Coro is ook een apart verhaal, er rijden hier namelijk ontiegelijk veel oude Ford´s die vooral dienen als taxi. We waren zo verbaasd, maar het werd duidelijk toen ons werd verteld dat deze bakken natuurlijk onwijs veel bezine slurpen maar dat dat hier natuurlijk geen probleem is! Hier in Venezuela is benzine namelijk nog goedkoper dan water, echt absurd! Hierdoor is een gemiddelde Venezolaan ook relatief erg rijk, de regering verdient onwijs veel geld door de olie industrie en verdeeld jaarlijks het geld onder de bevolking.
Maar ook het geld is weer een heel apart verhaal in Venezuela. En nogal een groot probleem voor toeristen ook! Chavez, de president hier, heeft de Bolivar, geld van Venezuela, gekoppeld aan de dollar met 4 Bolivares voor een dollar. Hij heeft nog meer vreemde dingen ingevoerd, zoals bijvoorbeeld het halfuur tijsverschil met Colombianen, hoezo een halfuur?! En verder heeft hij een wet ingevoerd dat hij onbeperkt president mag blijven… Maar het geld. De officiele rate van de Bolivar is dus 1 op 4 in officiële rate, maar in Venezuela bestaat er de bekende zwarte markt van 1 op 8 en men dus 2 keer zo rijk is! Iedere tourist maakt hier echt gebruik van en je bent echt stom als je dat niet doet, want Venezuela is al best duur, laat staan met een rate van 1 op 4. Alles wordt dan twee keer zo duur. Voor ons was het daarom dan ook niet mogelijk om te pinnen in Venezuela, want dan zouden we de rate van 1 op 4 krijgen… We moesten dus in Colombia nog zorgen dat we alle dollars hadden die we nodig hadden in Venezuela! Onze Colombiaanse peso´s wisselden we in dollars en hier in Coro wisselden we de dollars weer in Bolivares. Verder vraagt Venezuela ook nog eens een exit tax van 61 dollar! Maar nu horen we dat we dat in Bolivares mogen betalen, twee keer zo goedkoop dus.

Vrijdag gingen we ook weer naar het strand van Coro, om toch nog net eventjes van de laatste zonnestralen te genieten voordat we terug in Nederland zijn! Die avond namen we onze allerlaatste busrit met de nachtbus naar onze eindbestemming, Caracas! Één van de gevaarlijkste steden ter wereld met Bagdad en de hoofdstad van Somalië… Helaas verliep de busrit niet zo soepeltjes als dat we hoopten. Twee uurtjes vantevoren kregen Sam en ik echt tegelijk gigantische buikpijn en misselijkheid en hebben we samen boven de wc gehangen, net nog de laatste dagen van onze reis… We voelden ons zo beroerd, maar we moesten die nachtbus nemen! In die bus ben ik in het begin nog zo´n 20 keer naar de wc gerend en ik was zo blij toen we in Caracas waren. Het was een uurtje of 5 pas, want het was maar 7 uurtjes rijden, dus was het nog donker. We namen een taxi en na een beetje zoeken vonden we ons hostel waar we de eigenaren wakker moesten maken om binnen te komen. Gelukkig zijn het super lieve mensen en werden we heel vriendelijk verwelkomd. Het is niet een echt hostel, hij woont hier in een loods en verhuurd wat kamers. Er hangt hier een leuke sfeer en niet te vergeten om te melden, ze hebben een superlieve, zachte, grote hond die ze van alles hebben geleerd! Hij doet het lichtknopje zelfs voor ze aan en uit! Geen gezicht!

Hier konden we gelukkig ook meteen ons bed in duiken om nog twee uurtjes slaap te pakken, vervolgens stond er een super lekker zelfgemaakt en groot ontbijt voor ons klaar toen we wakker werden! Al kon onze maag nog niet echt heel veel aan… Nog steeds slapjes en misselijk wilden we natuurlijk wel Caracas zien! Dus gister gingen we weer op pad. We bezochten het centrum, Sabana Grande en Altimira, een wat duurdere wijk. ´s Middags besloten we naar El Alvira te gaan. Dat is een berg tussen de grote stad van 6 miljoen mensen en de zee die deze twee scheidt. Met een kabel baan konden we omhoog. Het was weekend en alle Venezolanen gaan hier heen voor een dagje uit, dus moesten we andehalfuur in de rij wachten! Boven was het ook erg druk, met een jeep reden we naar een mini dorpje en vanbovenaf zagen we de zee heel mooi liggen achter de Bergen. Terug moesten we weer heel lang wachten en intussen was het al donker geworden. Aangezien we in Caracas zijn voelde ik me niet heel prettig, maar alles ging natuurlijk hartstikke goed! We gingen ergens wat eten en wilde naar een 360 graden rooftop bar gaan van een luxe hotel, helaas ging dit feestje niet door omdat Sam een korte broek droeg en dat was verboden! Toen gingen we maar terug naar onze vrolijke hostel, aangezien we nog steeds half ziekjes waren… Het was hier een gezellige boel met veel muziek! We konden onze laatste avondje natuurlijk niet beter afsluiten met een dvd van een live show van Shakira met keihard de muziek aan… En toen ging alweer onze laatste nacht op dit continent in!

Vanochtend voelde we ons gelukkig weer wat beter. We liepen wat rond hier in het centrum, maar zoals elke Latijns Amerikaanse stad op een zondag is hier dan alles stil en dicht. Caracas oogt alles behalve de gevaarlijkste stad van de wereld. Ook hier voelen we onszelf op ons gemak, we kunnnen ons het moeilijk voorstellen. Toch moest Sam natuurlijk onderzoeken hoe het dan zo gevaarlijk kon zijn en hij kwam met het plan om met de metrokabel de bergen op te gaan die naar de sloppenwijken van Caracas gaan. En na veel rondvragen of het wel slim was om te doen, besloten we om het te doen, tenminste Sam en ik moest natuurlijk wel mee! En ik moet er natuurlijk wel bijzeggen dat ik geloof dat Sam ondertussen wel verantwoordelijke keuzes kan maken en stiekem wilde het ook wel graag zien. We namen de metrokabel en zouden alleen in het bakje blijven zonder de straat op te gaan. En toen begrepen we dat dit inderdaad wel eens de gevaarlijkste stad van de wereld zou kunnen zijn… eerder hadden we al een paar schoten van pistolen gehoord en hier zagen we echt krottenwijken waar je bang van werd. Het was leuk om met een kabelbaantje alles van boven te zien en toch even een echte goede indruk van Caracas te krijgen zoals Caracas is, toch was het ook weer leuk om weer terug te gaan naar het veilige gedeelde. Gelukkig kon er niks gebeuren en totaal duurde alles slechts 10 minuten.

Toen moesten we toch echt terug naar ons hostel om ons op te maken voor onze terugreis naar Nederland! En nu toch nog even een blogje schrijven voordat we vertrekken, omdat we nog een uurtje overhadden. Hier voor me zitten nu de eigenaars van het hostel de Titanic te kijken, stiekem kijk ik af en toe mee, en ook hier breekt het einde aan. Op dit moment zit Rose in het water te zwemmen om haar eigen leven te redden en ondertussen is de rest aan bevriezen en sterft haar geliefde… Het is over voor hem. Dalijk begint het bekende liedje van Celine Dion over een paar minuutjes en dat is het moment dat deze reis er voor ons ook op zit… Zoals een heel mooi verhaal dat ten einde komt, komt ook deze prachtige reis ten einde! Ik ga het gigantisch missen en ga met dubbele gevoelens weg. Toch is het ook weer heel fijn naar huis te gaan...

Het is nu twee uur, tijd om nu echt te gaan! Om 7uur vliegen we en morgenmiddag zullen we in Amsterdam aankomen. Tot snel allemaal!

Reacties

Reacties

roberto

ik weet af van een oude ford mondeo station die onlangs ook die kant op is verscheept..snap je 't nou!

lianne

wauw, weer een indrukwekkend laatste verhaal! ow en dat opzoek gaan naar gevaar.. ben blij dat alles goed is gegaan! en dat jullie dadelijk weer met beide benen op Nederlandse bodem staan!!!!
tot snel lieverd, goeie vlucht!

Sampa

Home sweet home!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!