Hoelahoepeiland aka Titikakameer

Vanuit LaPaz zijn we naar Copacabana gegaan, het enige kustplaatsje (aan het Titikakameer 3800m) dat Bolivia rijk is. Eigenlijk wilde we een tussenstop maken maar de buschauffeur stopte niet. Toen hij ons naderhand extra geld wilde vragen hebben we hem even duidelijk gemaakt dat we uit Nederland komen, en dat hij een busticket terug voor ons mocht betalen. Kous afgedaan op naar ons hostel.

Voor 1 euro per nacht zaten we in het super schattige tochtige hostelletje in Copa, de reserves beginnen op te raken en met gaten in onze schoenen lopen een stukje de berg op om de gratis zonsondergang te bekijken. Daar komen we onze Nieuw Zeelandse vriendinnen weer tegen die we eigenlijk maar al te graag ontwijken. Het is op de reis een feest van herkenning van mensen en als we de dag erna onze Nederlandse vrienden weer ontmoeten besluiten we samen naar Isla del Sol te gaan.

Na een heerlijk stukje ´´Trucha´´ gegeten te hebben (met angst om ziek te worden van vreemde vissen) vertrekken we. Het is nog spannend of we de twee uur durende bootrit naar het eiland van de zon volhouden want sinds de Jungle tour zijn we alletwee een beetje van slag in onze buik. Gelukkig ging het al snel beter.

Aangekomen op het eiland vonden we weer een accomodatie voor maar 2 euro. Het dorpje Cha´lla heeft aan twee kanten strand maar is op deze hoogte natuurlijk veelste koud. De mini hippie nederzetting op het eiland heeft daar lak en zet tentjes op, op het strand. We worden ondertussen een beetje moe van alle hippies, meermaals word er voor onze neus ge-hoela-hoept gejongleerd en gezworen dat de wereld alleen beter wordt van hoepelen en neuspulken. Bovendien vind ik hippie zijn hier echt niet gaaf, want de route die we afleggen is ontzettend toeristisch en makkelijk begaanbaar. Echte hippies zitten naakt op Woodstock zonder eten en drinken!

Okee, genoeg onvrede, we zijn op Isla del Sol natuurlijk de vrede zelve. Na onze goedkope deals en het verbeteren van onze buikjes besluiten we ons te trakteren op een fles Boliviaanse wijn. Samen met onze Nederlandse vrienden drinken we deze goed leeg en het worden er iets meer.

Gelukkig niet teveel om de dag daarna over het eiland te wandelen dat volgens de Inca´s het eiland van de geboorte van de zon is. Het bergachtige eiland heeft overal terassen (uhm, de bergen zijn dus steeds een stukje horizontaal en dan weer verticaal) dit allemaal om landbouw mogelijk te maken. Het is een prachtige wandeling over de bergen, langs dorpjes waar lokale mensen een praatje houden om zich verkiesbaar te stellen en tussen de ezels, lammetjes en varkentjes door. Eenmaal aangekomen op ZUID vertrekken we weer terug naar Copa om de dag erna naar Peru te gaan.

Op de grens van Peru zou een blokkade zijn, maar niets daarvan was waar en we reden zo hupsakee naar Puno. Erg grappig om het verschil te zien tussen het armste land van Latijns Amerika (Bolivia) en het iets rijkere Peru. Het merendeel van de mensen is gewoon nog traditioneel (Indigiaans) gekleed. Met bol-rok, bol-hoed, wol-kousen en vlechten. Maar we zien meteen verschillen. In Peru rijden tuktuks, iets wat we nog niet eerder hadden gezien maar wel goedkoper is dan een taxi natuurlijk! Veel mensen durven geen taxi te pakken hier in Latijns Amerika. Door spookverhalen... dus al helemaal geen tuktuk. Maar zoals we zelf redeneren gaat een tuktuk je nooit naar een buitenwijk rijden zonder dat je daar zelf iets aan kan doen!! Helemaal goed.

Peruanen staan tot nu toe bekend (dus door wat andere zeggen) als toegankelijker maar ook beter in het aftroggelen van geld. Ons nog niets opgevallen! Wat ons wel opgevallen is is dat de steden rondom het Titicacameer echt ontzettend lelijk zijn. Dit komt omdat de overheid felblauwe WCtjes aan iedereen heeft gegeven, en oogverblindende alluminium daken. Maar het ergste is nog wel het volgende. Men hoeft geen belasting over huizen te betalen als ze niet zijn afgebouwd. Dit betekent dus dat letterlijk ALLE huizen onafgebouwd zijn. Je ziet dus hele steden met ruine-achtige daken, trappen naar niemandsland en vooral veel ijzeren spijlers de lucht in.

Kortom snel met de boot naar de drijvende eilanden voor de kust van Puno. Dit is de plek waar het Uros volk zichzelf onaantastbaar maakte tegen de Inca´s. De Uros leven nog steeds op hun zelfgemaakte eilanden van riet alleen nu vooral van toerisme. Een kort en goeiekoop bootritje en we zitten op de floating islands. Er wordt uitgelegd dat de eilanden van drijvend modder zijn met riet bovenop en dat het Titikaka meer niet betekent wat het lijkt maar in het Quechua gewoon Grijze puma betekent. (check google earth - lago titicaca en bekijk het op z´n kop). De eilandjes worden jaarlijks vervangen want ze rotten vanonder weg. Dat merken we want soms zakken we ver weg in het riet. De eilandjes zijn erg toeristisch nu, maarja anders zaten we hier niet. Na een uurtje gaan we terug naar Puno.

In Puno komen we erachter dat we zoals zoveel toeristen een nep briefje van 5euro terug hebben gekregen. Ik kan het niet verkroppen en loop samen met Renee (hijgend van de hoogte) terug naar de vent die ons het briefje had gegeven. We vonden hem door aan zn maat te vragen of we bij hem een nieuw ticket konden kopen. En daar was die de huichelaar. Gelukkig zag die de agressie in mijn ogen.... en niet in Renee´s ogen want die zijn blauw en lief... dus zag hij de stoom uit Renee´s oren. Hij wist dat we niet weggingen voordat we ons geld hadden en wisselde het snel om bij de taxichauffeur, die er natuurlijk een andere toerist mee gaat oplichten. Hij dacht nog even slim te zijn door een agente te laten zeggen dat het geld wel ECHT was... maarja als het echt is, dan kunt u het toch wel even voor ons omruilen meneer!!!! domme Peruviaan!

Op naar Cusco!!!

PS; Wat een loting hej!!! en dan ook nog eens helemaal in Kharkov pfff....toch als er veel goede teams in een poule zitten heb je meer kans dat je met weinig punten toch naar de volgende ronde gaat, helemaal niet zo´n slecht nieuws dus. Denk daar maar overna!

Groeten uit de rimboe!

Woensdag haddenwe een vlucht naar Rurrenabaque, de jungle in.Ik had eerst besloten niet mee te gaan met Sam, simpelweg omdat ik er het budget niet voor heb. Maar toen Sam aan kwam zettten met niet één maar twee tickets, moest ik wel mee natuurlijk! We moesten vroeg op om onze vlucht te halen, de vlucht duurdenog geenuurtje en zodoende stonden we al om half 8 ´s morgens in de stikhete hitte. Dat een heel groot verschil was met La Paz, aangezien het de dag ervoor daar 10 graden was met regen. Het is ook niet zo raar als je bedenkt dat La Paz op 3800 meter hoogte ligt en Rurrenabaque op 100 meter hoogte. Het vliegveld van La Paz ligt niet in La Paz, dat ligt namelijk in een vallei en het vliegtuig zou niet kunnen stijgen, maar in het zogenaamde El Alto. Dat ligt bovenaan om La Paz heen, is veel groteren is helemaal vlak.

Het vliegtuig was niet zomaar een vliegtuig. Het was een heel kleintje met maar 9 rijen stoelen en proppellors! Wij zaten naast de vleugels, niet zomaar naast, maar eronder en we konden de wielen zo zien inschuiven. De vlucht was ontzettend mooi, eerst zagen we de besneeuwde bergtoppen niet zover onder ons en vervolgens hielden de bergen opeens op en vlogen we boven de bomen van de jungle. Rurrenebaque ligt precies op de grenstussen de hoogvlakte en de laagvlakte. Het lijkt dan ook net alsof een steile bergwand alle bewolking tegenhoudt, waardoor het hier nog warmer is.

Toen we waren geland stapten we midden op de landingsbaan uit en namen we een motortaxi naar het dorp. ´s Morgens gingen we op zoek naar touroperators en deden we vergelijkingen om een 3daagse tour door de Amazone uit te kiezen. Ik werd aardig afgeschrikt, overal hingen foto´s van slangen uit de omgeving, maar nu ik hier helemaal naartoe was gekomen moest ik wel gaan! ´s Middags genoten we heerlijk van de zon met zwembad op één van de laatste bergen uit dit gebied, met uitzicht over Rurrenabaque en aan de andere kant de oneindige Amazone...

De touroperators hier bieden twee verschillende tours aan, een tour door de pampa´s en een tour door de jungle. Als je een tour door de pampa´s doet ga je voornamelijk met een bootje door de rivieren en zie je vooral de wildlife en heb je meer kans om wilde dieren te zien. Als je een tour door de jungle doet wordt de nadruk meer gelegd op de natuur, leer je over medicinale en giftige planten en is de kans kleinder dat je wilde dieren ziet. De pampa´s bestaan voornamelijk uit rivieren en moerassige gebieden met bomen, de jungle bestaat uit het droge, beboste gebied. Wij kozen de tour door de pampa´s vanwege de wilde dieren, de kans om slangen te zien werd dan ook groter, maar dat nam ik maar voor lief.

Rurrenabaque ligt net in het laagland en dus moesten we, toen donderdagochtend de tour begon, nog 3 uur met een 4x4 jeep naar Santa Rosa rijden om echt midden in de jungle te zijn. Hier begint de Amazone dat zich strekt over Noord Bolivia, West Peru, Oost Brazilie en Zuid Colombia en Venezuela. In de jeep maakten we ook meteen kennis met de rest die met ons de tour deden. We waren net zoals bij de Uyuni trip weer met z´n vijven en deze keer was het toeval dat ik het enige meisje was. De andere 3 gasten kwamen uit Australie, Canada en Engeland. Eerst hoopte ik dat er nog iemand tussen zou zitten die bang zou zijn voor slangen, maar met 4 gasten van in de 20 was dat natuurlijk niet het geval!

Na de lunch stond de gemotoriseerde kano voor ons klaar, dat de komende 3 dagen onze vervoermiddel zou zijn. Hier maakten we ook meteen kennis met de geliefde muggen. Wat een muggen, niet normaal! Al meteen zoemde er honderden muggen om ons heen en zaten we meteen al helemaal onder. 50% deet en lange, dikke kleding maakten niets uit, ze prikken overal doorheen! Na dag 1 had Sam dan ook alleen al op z´n billen 70 muggenbulten! Moet je nagaan hoe we er na 3 dagen uitzagen...

Nu begon dan echt het avontuur. We voeren door een typische rivier uit de jungle, met om ons heen alleen maar bomen en verder niets. Onze zoektocht naar wildlife begon. Al snel zagen we de eerste krokodillen, soms liggen ze heel verstopt met hun schutkleur, maar het waren er zoveel! Verder zagen we vreemde, mooie vogels, tientallen schildpadden en voerde Sam banaan aan allemaal aapjes met baby-aapjes op hun ruggetjes. Ook kregen we nog een glimp van een dolfijn (jaja, die zitten hier ook!), maar de volgende dag stond er op dit gebied nog veel meer op ons te wachten... De gids meende ook nog een cobra gezien te hebben aan de kant, maar toen we met de boot de oever naderde was de slang al vertrokken, zodat wij het niet meer konden zien... Na een paar uurtjes varen kwamen we aan in het kamp waar we de komende twee nachten zouden verblijven. Het bestond uit verschillende hutjes van getimmerd houdt onder en boven gaas tegen de muggen, hutjes voor het slaapgedeelte, eetgedeelte, douches en zelfs nog een ´gameroom´, met pool en pingpong. Al snel hadden we dan ook door dat we bij deze tour nogal veel vrije tijd voor ons zelf hadden (hadden we teveel betaald?), maar dat werd heel leuk opgevuld met Engelsen een Nederlandse tekst laten voorlezen en de anderen Yahtzee aanleren waarbij wij zelf ook nog eens verloren!

Aan het eind van de middag gingen we met de boot verder de rivier op naar een ´natuurlijke´ bar, in the middle of nowhere stond een grasveld met voetbalveld, hangmatten en een bar waar je van alles kon kopen. Hier waren nog een heleboel andere mensen van andere touroperators die hier samen kwamen om te relaxen en de sunset in de jungle te zien. Toen we terug voeren was het al pikkedonker en hadden we een zaklamp bij ons om over het water te schijnen om krokodillenogen te zoeken! Echt bijzonder om overal twee paar glinsterende ogen in het pikdonker te zien!

De volgende dag zouden we, wandelend, op zoek gaan naar anaconda´s. ´Helaas´ regende het pijpenstelen en kon dat feestje niet door gaan, maar ik kan niet anders zeggen dat ik daar blij mee was. De agenda werd een beetje gehusseld en in plaats van anaconda´s zoeken, zouden we gaan zwemmen met de dolfijnen. We voeren weer verder de rivier op en gingen op zoek naar dolfijnen en na een tijdje varen schenen we op een plek te zijn met 7 of 8 dolfijnen. ´Zo´, zei de gids, ´nu kunnen jullie het water in.´ Ik wist werkelijk niet wat ik hoorde, maar voor ik het doorhad lagen de vier mannen al in het water! In de rivier waar we zojuist nog allemaal krokodillen hadden gezien en waar weet ik veel wat nog meer in zwemt! De gids vertelde me toen dat de dolfijnen je beschermen tegen de krokodillen, omdat ze bang voor hen zijn, dolfijnen bijten namelijk de krokodillen. Je kunt dus alleen zwemmen in een gedeelte waar een groepje dolfijnen zijn, met de nadruk op ´allééén´!! Toen ik zag dat de anderen werkelijk tussen de dolfijnen door zwommen en ze ze konden aanraken, moest ik er natuurlijk ook wel in! Buiten het feit dat het een heerlijke verkoeling was, was het een bijzondere ervaring. Toch keek ik af en toe nog angstig naar een plek in de verte waar ik net nog een krokodil had zien liggen... We hebben een tijdje gezwommen, maar zodra de gids zei dat de dolfijnen weg waren wist ik niet hoe snel ik terug de boot in moest!

´s Middags gingen we piranha´s vissen en dat ook nog eens in dezelfde rivier als waarin we die ochtend hadden gezwommen! Dit ging nog met een ouderwetse vishangel met een draadje en een haakje eraan met een stukje vlees. Onder andere Sam had een piranha gevangen! Helaas kwam er bij alleen af en toe een vis spartelend boven het water, zonder echt goed het haakje te hebben doorgeslikt. ´s Avonds bekeken we weer de sunset bij de bar en zagen op de terugweg weer de krokodillenogen... Die dag had er ook de hele dag een krokodil gelegen voor ons kamp en we voerden het ookde restjes van ons eten, op geen 2 meter afstand!

Na de hele avond Yahtzee te hebben gespeeld (jaja, het spel was bij de Engelsen aangeslagen met het nodige alcohol erbij), werd de volgende ochtend dan echt de tijd aangebroken dat de zoektocht naar anaconda´s zou beginnen. Eerst had ik nog besloten niet mee te gaan, maar na alles dat ik die dagen ervoor al had gezien, kon dit er ook nog wel bij! Immers was de kans dat we er eentje vonden in de tijd van dit jaar zo´n 40%. Eerst moesten we een halfuur door struiken lopen en hoge riet dat nog hoger was dan mijzelf, de gids liep voorop met een groot mes in zijn hand. Daarna kwamen we aan in een moerassig gebied met een meer, daar waar de anaconda´s verstopt liggen. We moesten zoeken door te lopen met onze laarzen aan door de blubber, waardoor ik af en toe bijna vast bleef zitten, en in struiken kijken. Na een tijdje had de rest het al opgegeven en ik vond het al helemaal niet erg om te stoppen en dus bleven wij wachten bij een grote boom, terwijl Sam en de gids nog een tijd door bleven zoeken. Tevergeefs, ze hadden geen anaconda gevonden... Het leek me wel heel spannend om te zien en ik was nieuwsgierig hoe ik zou reageren om een ruim 10 meter lange slang te zien, maar ik vond het stiekem eigenlijk niet zo erg. Wat ik wel een afschuwelijk idee vond is dat het niet zo is dat nu we ze niet konden vinden ze er ook niet zijn, maar dat er wel degelijk een heleboel zijn maar we zien gewoon niet konden zien! Dit komt doordat ze te goed verstopt liggen en het waarschijnlijk nog te nat was door de regen van de dag ervoor...

Eerlijk gezegd hadden we het na deze wandeltocht van een uur paar wel echt allemaal een beetje gehad... En ik eerlijk waar, de ´stoere´ mannen zeiden dit al twee dagen eerder dan ik! Dat kwam vooral door de miljoenen muggen, maar ook door de hitte, de vochtigheid en we voelden ons zo vies! Na nog een lunch, een boottocht terug van ruim een uur en een jeeptocht van 3 uur over een verschrikkelijke hobbelige weg was dit bijzondere avontuur alweer voorbij! Helaas eindigde dat voor mij allemaal niet zo fijn, aangezien ik voedselvergiftiging heb opgelopen. Waarschijnlijk dooronze eigenvisvangst dat ik die avondals enige hadgegeten of heel misschien doordat ik rivierwater heb binnengekregen... Het maakt niet uit waardoor, ik voelde me in ieder geval verschrikkelijk!

Gister dus een dag flink ziek geweest, vandaag zouden we de bus terug pakken om wat geld te besparen. Het is een busrit van 24 uur terug naar La Paz en dat op een afstand van maar 300 km, maar we hoorden van de mensen die de bus heen hadden genomen dat het uiteindelijk gemiddeld 35 tot 40 uur duurt... Waarom? Omdat de bus telkens vast komt te zitten op de weg en ze de bus dustelkens los moeten maken! Ik moet die bus wel terug pakken, aangezien ik me een vliegticket terug echt niet kan veroorloven. Maar ja hoor, daar kwam Sam gister tevoorschijn toen ik ziek in bed lag... Met niet één vliegticket, nee, twee...

Zodoende pakken we vanmiddag toch het vliegtuig terug naar La Paz, terug naar de kou! We zijn dan al 3 keer in La Paz aangekomen, dus een dag langer hoeven we daar niet meer te blijven. Morgen pakken we de bus naar Copacabana, waar het Titicameer ligt en alweer de grens van Bolivia om naar Peru te gaan... Laatste paar dagen in Bolivia zijn aangebroken!

Asfalt

Tot aan het feest van David Guetta was alles welletjes. Ookal regende het pipe-steels het kon de pret niet deren. Er was geen taxi die ons wilde brengen want het hele dal van LaPaz was vastgelopen voor de nummer 1 dj van de wereld. Uiteindelijk konden we een taxi delen met een Boliviaans meisje die haar broer al een uur eerder in de rij had gezet. Dat kwam mooi uit want we konden meteen aansluiten. Latijns Amerikaanse voetbalstadions hebben geen dakje, en we zaten dus gewoon in een koude badkuip. Op de ringen was geen drankje te krijgen. De zee van boliviaanse hysterische meisjes gecombineerd met boliviaanse hakkie takkie djs maakte het er niet veel beter op. Tot Guetta kwam! Hij maakte er echt een knalfeest van. Ik hou niet zo van de bekende nummertjes maar met zijn tour, Nothing But The Beat stonden we gewoon te springen!

Toch heeft het feestje zn sporen achter gelaten want de 2 dagen ernalag ik met buikpijn op bed. Renee was heel ergliefen is regelmatig op en neer gegaan om watermeloen en amandelnootjes te halen. Ongeveer het allerbeste wat je kan eten als je Crohn hebt! Het was ook met een dag over en na een beetje uitzieken zijn wenaar de Yunga´s gegaan.

Bolivia is gescheidenin twee delen. De amazone op 100m hoogte en de hoogvlakte 4000m. Dit door een gigantische afgrond. Wat daartussen zit is het Nevelwoud en de enige route daarheen de death road. Het is een gravel weggetje van 3meter breedmet daarnaast een afgrond van600 meter (zie google). Al vele mensen hebben hier het leven gelaten en ik heb daarom beloofd omdeze weg niet te gaan fietsen. Het weggetje is alleen toegankelijk voor fietsers, want er is nu een nieuwe weg van asfalt.Een stuk veiliger, zou je zeggen...

In Bolivia staat asfalt voor

A-delantar, wat inhalen op stukken met dubbele streep en bocht betekent
S-peedig, want op asfalt kan je immers vijf keer zo hard
F-ake voor nepasfalt, want de helft van de weg zit vol met gaten, of alsnog gravel
A-lcoholversnaperendebestuurders
L-uierende bestuurders
T-tientallenmeters afgrond, vast stukken minder erg dan 600 meter diepe afgronden

Met zweet tussen onze billetjes had ik echt nog 1000x liever de echte deatroad gepakt, zeker op de terugweg, toen het nevelwoud wel een grote wolk leek. Maar toch was de rit super mooi! We reden eerst over de hoogvlakte om vervolgens over bergtoppen! echt letterlijk toppen, af te dalen naar een prachtig plaatsje midden in de bush, genaamd Coroico.

Coroico ligt op de schouder van een berg met een 270 graden zicht over de vallei. We hadden een simpel hostel met troubel zwembad waar we de eerst dag lekker zijn gaan chillen. Helemaal niets doen zit niet in onze aard en we zijn nog even naar een opvang-vluchtelingen kamp voor dieren gegaan. Waar ze papegaaitjes, aapjes, schilpadden en zelfs een beer hadden. Maar toen we erachter kwamen dat we flinkmoesten betalen om te mogen kijken deden we ons net voor als eventuele vrijwilligers en zijn we er snel tussenuit geknepen.

Op dag 2 zijn we een trekking gaan doen met onze gids Victor.We waren gewaarschuwd door de politieom niet alleen de bergen in te gaan ivm overvallers en hebben daardoor net iets teveel betaald om te gaan hiken. Maar het was leuk informatiete krijgen over hele rare vogelnesten, de afro-boliviaanse ministammen en op regen reagerende papegaaien.

We daalde af door de grote Cocavelden, waar het hoofdbestandsdeel van Cocaine,en Coca Cola gemaakt wordt. Namelijk Cocabladeren. Hele terassen,opstijl aflopende bergen vol metCoca. Eigenlijk is Coca alleen voor puur gebruik, maar onder druk van Amerika en waarschijnlijk CocaColaen wat farmaceutische giganten wordt Coca ook voor industrie geproduceert. De enige landendie op grote schaal Coca maken zijn Bolivia en Colombia, en de bestrijding van het produceren van cocaine is heel erg sterk. Maar voor geld gebeurd alles en wagen de arme Boliviaanse boeren achter in klein hutjesen fabriekjes zich toch aan het mengen van de Coca bladeren met de 6 benodigde (geimporteerde!) chemicalien.De boertjes zijn dus de sjaak!

In Coroico zijn de coca blaadjes echter veel beter voor medicinaal gebruik en als we de draad kwijtraken over het medicinale verhaal gaan we overop alle soortenfruit die er groeien. Wat het meest rare is om te horen is dat je 100sinaasappels hier voor 1 euro kan kopen. En dan niet val die laffe-twat sinapjes nee echte oranje knotsen!! Echt onvoorstelbaar, helaas was het niet het seizoen en moesten we het met onrijpe mango´s doen.

Verder op de afdaling kwamen we nog een half overrreden baby slangetje tegenen totmijn verbazing reageerde Renee aardig koel.We daalde wat steiler af om vervolgenslangs een riviertje naar een verlaten waterval tezoeken.Uiteindelijk vonden we echt een prachtige waterval midden in dejungle, en na wat geklim, gezwem en geklouter zwommen we met zn tweetjes onder een waterval van 5 meter hoog.Leuke foto zou je zeggen! Beetje jammer dat onze gids denkt dat filmpjes maken hetzelfde is als foto´s maken!

Eenmaal afgekoeld keren we terug naar Coroico, klaar om ons op te maken voor de helse, 3 uur durenderit van een dag erna. Gelukkig zijn weweer veilig op de hoogtvlakte, tussen de stedelijke bergen van LaPaz. Morgen op naar Rurrenbaque!!

En weer ontspringen we de dans!!

Nadat we in onze slaap de overstroming van Joinville, Brazilie voorbij zijn gereden...

Nadat we de in de fik staande olietanker in de Anders ontweken hebben...

Nadat de studentenprotesten in Valparaiso eindelijk zijn losgebarst...

Nadat we nog niet in Buenos Aires waren toen een trein 2 bussen overreed...

Is het ons weer gelukt!!!

We zouden eigenlijk 3 dagen geleden in Cochabamba zitten, maar gezien de tijd besloten we maar eens een stadje over te slaan. Check onderstaand filmpje door op de link te klikken, 3 dagen geleden in Cochabamba:

http://www.dumpert.nl/mediabase/1831841/e43f462d/tornado_sloopt_bolivia.html

Viva Bolivia!

Eerst een treurige melding over verloren foto´s. Een memory card van de camera is gecrashed en daardoor zijn er foto´s verloren gegaan. Na een hele avond gekkenwerk op de computer waren ze niet meer te redden. De schade is gelukkig beperkt gebleven, het betekent dat er foto´s weg zijn van het laatste deel van de trip op Salar de Uyuni en zoals ik jullie in m´n vorige blog had beloofd, zo ook de komische foto´s op de zoutvlakte... Ik zal nog even rondvragen of we nog foto´s ervan van anderen kunnen krijgen. Verder zijn ook de foto´s van Potosi verloren, met onder andere de foto´s van Sam in de mijn! Balen, balen!

Toen we met de bus in Sucre aankwamen, werden wein een warme omhelzingverwelkomd, maar niet heus. Het was het één grote droevenis, het regende keihard en dat hadden we al lange tijd niet meer zo meegemaakt. We vreesden al meteen voor het regenseizoen en of we misschien niet wat regenjassen moesten kopen, maar gelukkig hebben we sindsdien al geen druppel meer gezien!

De volgende dag, in de warme zon, kwamen we erachter wat voor een leuk stadje Sucre is! Het centrum staat vol met witte, koloniale huisjes en het oogt heel gezellig. Tegenover onze hostel was De Mercado, al vanaf Potosi was ik verliefd geworden op de typische Boliviaanse, overdekte markten die ieder Boliviaans stadje geloof ik wel heeft. Je kunt er echt álles kopen! Van hele stukken vlees van hele, ontvelde dieren die aan een haakje hangen, pasta en rijst in levensgrote zakken tot aan de tweedehands boekjes, electrische apparaten, noem het maar op! Maar niet te vergeten, het belangrijkste, in het midden van de overdekte markt staat het vol met stalletjes met fruit, heeeel veel fruit. Je kon er alle soorten, verse sapjes laten maken en voor 80 cent kreeg je een bak vol met alle soorten fruit die je kunt bedenken met slagroom. Je kunt je natuurlijk wel voorstellen dat ik hier elke dag te vinden was! Wat fijn die vitamientjes!

Die dag zijn we naar de rand, bergopwaarts, van Sucre gelopen. Vanaf daar hadden we een mooi uitzicht over het hele stadje. Voor lunch ontdekten we een heel fijn restaurantje waar we sindsdien 4 keer zijn wezen eten in slechts twee dagen... ´s Middags gingen we naar een museum waar ze onder andere allemaal verschillende soorten maskers uit verschillende gebieden van Bolivia lieten zien. Deze maskers werden gebruikt om vreemdeling af te schrikken en te verjagen. Het zag er indrukwekkend uit. Verder liet het museum ons meer zien over stammen in Bolivia en de historie. Sam ging daarna voetbal kijken in een Nederlandse tent. Jaja, ze zijn echt overal! Na de talloze Nederlanders op straat liepen we die ochtendvoor ontbijt een tent binnen en werden we verwelkomd met ´ga zitten!´ Het is niet te geloven.

´s Avonds gingen we uiteten in hét restaurantje, waar we ons de hele avond hebben zitten vermaken met, jawel, Yahtzee! Ze bleken hier het spelletje te hebben en deze reizigers zonder enig spel op reis konden dit wel gebruiken. Ik heb me deze avond prima vermaakt, aangezien ikde 5 spelletjes Yahtzee achter elkaar had gewonnen en ik mocht meemaken hoe Sam niet tegen z´n verlies kon! ´Pf, het is toch gewoon een kansspel...´ De volgende ochtend hadden we hier ook ontbijt en werd het spel natuurlijk weer tevoorschijn gehaald en ja hoor, Sam had na 2 spelletjes eindelijk een keertje gewonnen!

´s Avonds zouden we alweer vertrekken uit dit leuke stadje, dus na een dagje extra genieten van Sucre, zouden we weer de nachtbus pakken. Eigenlijk voor het eerst deze reis kwamen we er niet zo goed uit wat we zouden doen. Naar een ander stadje, Cochabamba, midden in Bolivia gaan of meteen door reizen naar La Paz, waar een heleboel dingen te doen zouden zijn... We besloten meteen door te gaan naar La Paz, zodat we genoeg tijd hebben om van alles te doen. Ik was blij dat de Boliviaanse bussen de airconditioning ´s nachts nog niet hadden uitgevonden, zodat ik een keertje lekker kon slapen in een nachtbus zonder wakker te liggen van de kou!

Zondagochtend vroeg kwamen we aan in La Paz en wat een aankomst! Ik had net mijn ogen geopend en ik had al meteen een uitzicht vanaf boven over heel de stad! De stad ligt helemaal in een dal tussen de bergen en de bus kwam aan vanaf boven en reed zo de hele ringweg af om de stad heen. Prachtig! Verward om 7 uur ´s ochtends stapten we de bus uit en stonden we ineens midden in La Paz, weer op 3800 meter hoogte! Tot dusver dacht ik dat La Paz de hoofdstad was van Bolivia, maar dat is niet zo, dat is Sucre. Toch wordt er gezegd dat La Paz de hoogst gelegen, echte grote, stad ter wereld is. Zondag gingen we natuurlijk de stad bekijken en het was toch een beetje gewenning weer allemaal. We hadden hele goede verhalen gehoord over de stad en daardoor viel het wel een beetje tegen. Het zag er verpauperd uit en ik kreeg wat terugblikken van Sao Paulo, maar we hadden natuurlijk ook weer de mazzel dat het zondag was. Dat is natuurlijk zondag rustdag in Zuid Amerika! Die dag hielden we ook een lange, typische Zuid Amerikaanse, siesta, om het een en ander van slaap in te halen. ´s Avonds gingen we naar de bios, dat moesten we alleen al vanwege de goedkope prijzen in Bolivia nog een keertje doen! Niet normaal dat je in Nederland vijf keer zo veel duurder uit bent als je naar de bios gaat.

Gister zijn we naar het Coca museum geweest, dat echt onwijs interessant was! Coca bladeren gebruiken wij om beter tegen de hoogte te kunnen, door erop te kauwen en in one wang te stoppen. Maar coca is veel meer dan dat, het wordt al eeuwenlang gebruikt door de Bolivianen en het is onwijs belangrijk in deze cultuur. Coca wordt gebruikt voor spirualiteit, gezondheid en heeft lange tijd de hele Boliviaanse economie gedomineerd. Het was en is nog steedsvooral belangrijk geworden door de mijnwerkers, zij hebben het nog nodig om het werk aan te kunnen en dat vroeger wel 48 uur achter elkaar zonder te eten! (Nee, het blad alleen heeft écht niet hetzelfde effect als cocaine.....) Verder zagen we wat er allemaal is ontstaan uit het blad. Onder andere cocaine, hoe het wordt gemaakt en wat het effect is op het lichaam en de cultuur. Zo ook dat Coca Cola, het beroemdste drankje van de hele wereld, wordt gemaakt van het blad (...en dat er vroeger echte cocaine in cola zat, maar dat dat verboden werd). En natuurlijk niet te vergeten, mate de coca. Niet te verwarren met mate, maar het is gewoon thee van het coca blad en erg lekker iedere ochtend bij het ontbijt! ´s Middags nog door de stad heen gestruind, waar ook hier weer allemaal demonstraties waren! Net zoals vandaag ook weer trouwens. De belangrijkste weg door de hele stad heen is afgezet.

Vandaag pakten we een busje naar de Valle de la Luna. De busjes hier zijn echt een verhaal apart! Een klein busje, een schildersbusje zoals Sam het noemt, wordt helemaal volgestopt met allemaal mensen en dat net zoals een Nederlandse bus een vaste route rijdt. Maar deze busjes zijn zo klein en verpauperd met stoeltjes en worden soms wel volgepropt met 18 mensen! Het is echt een vreselijk komisch gezicht. Als ik er tussen zit voel ik me net een lid van zo´n Marokkaanse familie die met de meubels en al op het dak op vakantie gaat! Van achter is het ook geen gezicht als je al die koppies ziet en dan ook nog eens al die typisch Boliviaans gekleden vrouwen! Ik ben er nu wel weer een beetje achter dat je een stad echt een beetje moet leren kennen, La Paz heeft nu al bij mij een positiever beeld dan in het begin. Bij Buenos Aires had ik dat ook, je moet het leren waarderen. Sam en ik zijn er wel over uit dat we zo onderhand wel al genoeg steden hebben gezien. De geweldige steden, zoals Rio, BA, santiago en La Paz hebben we nu al zo onderhand wel gehad! Na de afgelopen twee weken in de kleine dorpjes in de mooie natuur, is zo´n stad als La Paz wel weer echt wennen. Sam en ik verlangen nu alweer naar de mooie natuur, knusse stadjesengaandit de komende weken dan wel echt extra op te zoeken!

Vandaag dus Valle de la Luna, het prachtige busritje door de stad en de stad uit bracht ons dieper het vallei in en kwamen we weer voor mooie natuurwonderen te staan! Een soort maanlandschap dat aan de andere kant prachtig over een deel van de stad heen kijkt.

En... Sam en ik hebben kaartjes voor het concert van David Guetta vanavond in het stadion van La Paz! Op het moment de beste DJ van de hele wereld. Zin in!

The mountain that eats people

Voordat ik begin met schrijven zou ik tegen iedereen die ons met plezier volgt willen zeggen dat het echt de moeite waard is om de film A Devil´s Miner te kijken. Het zal je avond veel plezier doen en het geeft exact weer waar wij nu zijn en hoe het leven hier in Potosi Bolivia is. Verder lezen hoeft dus niet meer. De film heeft veel prijzen gewonnen en wij hebben de film ook gekeken voordat we door het stadje heen gingen.

Potosi was ooit de rijkste en grootste stad van de wereld. Allemaal door1 berg de ´´Cerro Rico´´, ofwel the mountain that eats people. Er zijn meer dan 8 miljoen mensen in deze berg gestorven en de berg wordt al sinds de spaanse overheersing (zo´n 400 jaar geleden) uitgeput. Er zit zilver, tin, goud en nog veel meer in de berg. Deze berg geeft al jaren onderdak aan een stad met 150.000 mensen. Dat zich met recht de hoogste stad van de wereld mag noemen op 4300 meter. We hebben een beetje problemen met ademhalen enals we snel praten dat beginnen we eigenlijk al snel te hijgen. Gelukkig hebben we een beetje kunnen acclimatiseren, want mensendie dat niet hebben kunnen doen gaan echt ten onder aan hoogteziektehier.

Jarenlang is Potosi een rijke stad en onderdeel van veel gevechten tussen Argentinie, Chili en Bolivia. Nu de mijn-berg is uitgeput van zilver wil Unesco er een monument van maken. Maar dit zou in een klap 50.000 mensen werkloos maken. De mijnwerkers protesteren hiertegen en zetten de stad af met dinamiet. Gelukkig is dit protest al twee weken geleden geweest en komen zitten we nu in een veel vrolijkere stad waar het 201jarige (onafhankelijkheids)bestaan van Potosi wordt gevierd.

3 dagenlang zijn er optochten en feest maar ik besluit(na het zien van de film!) de mijnen in te gaan. Het is goed datRenee niet meegaat wanthet doolhofvan kleinegangetjes waar je doorheen moet kruipen en afdalen is angstaanjagend. (Zelfs ik vond het eng in hetbegin). Na omhoog te zijn gekropen door een gangetje van75cm bij 75cm komen we bij Don Gio. Hij is de enige van de 26 miners die nog leeft vanaf de start van deze mijn. Hijzitop wat gouden zilver te hameren en zijn assistenten verderop (niet ouder dan 18) boren wat en laten wat dynamiet afgaan. We worden al een stuk geruster als we horen dat mensen hier niet doodgaan door het instorten van rotsen, want het is een vulkaansteen. We hoeven nu alleen nog maar bangte zijn voor kuilen, dodelijke gassenen de mijnwerkers zelf natuurlijk voor silicosis.

Dan is er natuurlijk maar een manier hoe je het vol kan houden in de mijnen. Cocabladeren, alcohol en sap.Dit zijn kadotjes die we allemaal mee hebben genomen voor de mijnwerkers en ze nemen het met alle plezier aan. We zitten ergens midden in de rots en dan begint het hoor. Tijd om te drinken. Drinken doe je om je lichaam warm te houden, de mijnwerkers zweten van de hitte en het harde werken en kunnen ziek worden. Het lijkt ze daarom nuttig om 96 procent shotjes whisky boliviano te nemen (oftewel alcohol potable). Volgens mij is hetgewoon een manier om het harde leven vol te kunnen houden.Onze gids heeftinmiddels 8 shotjes op (fijn idee) en ik ontkom er ook niet aan.Als je de film kijkt snap je wel een beetje dat je niet kunt weigeren. De helft van het shotje offer ik voor het geluk van de mijnwerkers. (Die in een duivel geloven en niet in een god!). En ik moet er maar aan geloven. Het fijne is wel dat ik in een keer een stuk minder angstig ben. We nemen nog een kijkje verder onder de grond bij de perforistas, waar het heeeeel erg stoffig en heet is en dan moeten we even terugtrekken want het dynamiet gaat af. De gaan bij Tio zitten, de duivel die geplaatst is door de spanjaarden om te zorgen dat de slaven het niet aandurfte om niet hard te werken (20 uur per dag).

We worden een beetje licht in ons hoofd (op 4300 meter, 800 meter onder de grond) en stoppen wat Coca bladeren in onze wang. Je zal maar onwel worden!! (niet teveel nadenken). Onze professionele gids kent de mijn op z´n duimpje, maar er zijn in geen jaren geen kaarten bijgehouden over hoe de paden lopen in de mijnen. Ik snap echt niet dat er al 400 jaar uit 1 berg gegraven kan worden. Als het voorkomt dat twee groepen mijnwerkers in elkaars tunnel boren dan gaan ze gewoon even op de vuist. Oja?¿

Eenmaal terug uit de mijn mogen we nog proberen een karretje van 1200kilo te duwen. De mijnwerkers doen dat gewoon even met z´n drieen. Maar wij krijgen er geen beweging in! De mijnwerkers storten de mineralen in een vrachtwagen en laten het brengen naar de grote Amerikaanse en Canadese bedrijven die de mineralen verwerken. De arme kerels krijgen 4 euro per dag afhankelijk van wat ze afleveren. Het is gewoon een moderne vorm van slavernij, want een toekomst hebben de jongens niet vanwege de silicosis in hun longen. Echt afgrijselijk. En toch zijn ze trots en blij met hun werk. Want zij maken Potosi wat Potosi is! En wie weet heeft de Boliviaanse overheid op een dag het geld en de kennis om andere mijn-bolwerken te openen en zal Bolivia net als Chili een rijk land worden d.m.v. mijnen en wijnen.

Ik kom terug bij Renee enhet is echt goed dat ze niet meeis gegaan! De film geeft gelukkig al een goede indruk van hoe alles eruitziet. We chillen een beetje en ´savonds gaan we naar het voetbalstadion omhet feestvan het 201 jarig bestaan van Potosi te vieren. Het is een wirwar van boliviaanse mensen (grof gezicht, bruin, grote neus en soms traditioneel gekleed) ze gaan los op een groep gitaristen en panfluiten, en dat weerhoud ons er niet van om lekker vroeg naar huis te gaan!

We komenmijn gids nog tegen hij probeert nog wat wiskey boliviano te drinken maar de politie trekt het hardhandig uit zijn hand en gooit het leeg. (zo ruimen ze ook de straatverkopers van alcohol op) het is een heeeel erg gemoedelijk feest. En een nog wel gemoedelijkerstadje.Vandaag vertrekken we naar Sucre en we zullen nog wel een paarwekenop de hoogvlaktes blijven. Misschien dat we nog afdalen naar de Amazone, maar dat valt nog te bezien. (Bolivia is een tweesplitsing hoogvlaktes 4000meter hoog - dan een stijle wand van 3000 meter - en dan de laagvlakte) Ik zou zeggen check de film. Nu nog ff snel proberen de foto´s erop de zetten. Kus

Trip Salar de Uyuni

Vrijdag was het dan zover. Toen begon de trip van éénvan de hoogtepunten van onze reis. Na heel lang zoeken in San Pedro de Atacama naar een goede tour operator en kwailiteitsvergelijkingen, hadden we de knopen doorgehakt. Vrijdagochtend om 8 uur zouden we met een busje opgehaald worden van onze hostel om naar de grens van Chili - Bolivia te rijden, waar de paspoortcontrole zou plaatsvinden en onze 4 wheel drive jeep en Boliviaanse gidsstond te wachten om ons 3 dagen lang rond te leiden en ons uiteindelijk zou droppen in Uyuni, Bolivia. Het was wel even spannend, want in het busje zouden we ook kennismaken met onze medereizigers waar we 3 dagen mee opgescheept zouden zitten... Ik vind dat we wel echt mazzel hebben gehad, we waren al meteen een team! We zaten met twee zusjes uit Nieuw-Zeeland van onze leeftijd, Casey en Olivia,en een iets ouder meisje uit Zuid-Korea, Bora! Voor Sam was dit natuurlijk wel heel erg toevallig, na een halfjaar in Zuid-Korea te hebben gewoond en ook omdat je die hier ook nauwelijks tegenkomt. Ze woonde in Santiago en kon dus ook erg goed Spaans, wat soms ook wel erg handig en leuk was, aangezien de gids alleen Spaans sprak. Wat wel erg komisch was, was dat we met een groep van 5 waren en Sam de enige man was, tja... 3 dagen lang tussen 5 vrouwen! Gelukkig was er ook nog de gids.

Eerst kwamen we aan bij de grenscontrole van Chili die erg dichtbij was. De zenuwen begonnen al meteen aan te slaan, want Sam was een papiertje kwijt die hij nodig had om het land uit te mogen. Sam mocht Chili niet uit! We zagen de hele trip al verloren gaan, weer terug gaan naar San Pedro... Daar stonden we met z´n vijven te wachten, wat moesten we doen? Maar de buschauffeur zou het wel even voor ons oplossen... Na 10 minuten was het opeens geregeld, Sam kreeg de stempel. Wat was er opeens gebeurd? Het zag er naar uit dat de chagrijnige vent achter de bali bij zijn punt bleef en er geen mogelijkheid was... Waarschijnlijk is die gewoon even uitbetaald door de buschauffeur. Welkom in Zuid-Amerika! Toen zaten we weer ineens zonder zorgen in de bus, het was een uurtje rijden naar de grenscontrole van Bolivia. Wat we daar aantroffen was niet te geloven! Er stond een hutje met een Boliviaanse vlag in de middle of nowhere tussen de bergen. Dit was de grenscontrole. Binnenin zat een man die eventjes een stempel gaf en dat was het. Ik realiseer me nu pas dat er niks meer was, geen douane, geen controle van bagage, niks! We hadden van alles mee het land in kunnen nemen. We kregen hier zelfs nog een uitgebreid ontbijtje en maakte kennis met de gids, Guido. Een beetje verlegen en niet heel praterig, wat op zich wel jammer was, maar alles beter dan de slechte verhalen die we hebben gehoord over dronken bestuurders etc. Hier maakten we ook voor het eerst kennis met de baños naturales. Bij de grenspost was namelijk zelfs geen toilet te vinden en dus moesten we in de natuur ons plasje doen. We zijn er deze trip achter gekomen dat er een heleboel baños naturales in Bolivia zijn...

En toen begon de trip echt, geladen en gesetteld in onze jeep reden we zo Bolivia in. En wat is Bolivia mooi! Het is meteen weer heel anders dan Chili, dat zag je meteen bij de grens waar de comfortabele weg van Chili veranderde in simpelweg geen weg in Bolivia. Niet zo gek dat je een 4x4 jeep nodig hebt om door Bolivia heen te reizen! We hebben deze drie dagen zoveel gezien, dat het bijna te veel is om allemaa op te noemen. De eerste dag gingen we naar 3 verschillende soorten lagunes, meren, midden in de woestijn! Zoals de Laguna Blanca enLaguna Verde, de witte en groene meren. Ze waren echt prachtig om te zien, wat we hier in het begin ook meteen merkte was dat we telkens een paar honderd kilometer hoger kwamen. We hadden al snel aardig wat last van hoogteziekte, duizelig, licht in het hoofd, slapjesen hoofdpijn. Na de meren kwamen we aan bij een ´normale´ meer met een natuurlijke hotspring! Ongelooflijk, aan de kant van het meer was een groot stenentube waar heet water in zat en dat allemaal door de vulkaan die hier dichtbij lag! Het was onwijs koud en we twijfelden of we wel de hotspring in zouden gaan... Sam en ik besloten het te doen, we waren hier niet dagelijks! Na alle truien uit te hebben gedaan en mezelf in een bikini gehezen te hebben stapte we langzaam de hottube in, met de nadruk om langzaam! Het was namelijk zo heet, dat je eerst moest wennen. Het was echt heerlijk, maar langer dan 10 minuten kon je er niet in blijven vanwege de hitte. Vantevoren had ik er erg tegen op gezien kletsnat de hotspring uit te gaan en me om te kleden, maar het was juist fijn in de kou! Verder bezochten we nog de geisers midden in de bergen, waar een enorme stank vandaan kwam en we moesten uitkijken voor de hitte. Ook hebben we het komische gezicht mogen meemaken wanneer Bora haar hoed een geiser in vloog, ciao sombrero! Om 3 uur kwamen we aan in onze ijskoude hostel, werkelijk midden in de woestijn in niemandsland, niemand! Dat het er koud was wisten we al, maar het was nog kouder dan verwacht. We kregen er een uitgebreide lunch en daarna bezochten we nog dichtbij de Laguna Colorado, rood, waar we voor het eerst echt kennis maakten met de flamingo´s! En wat zijn die mooi, zo mooi roze en gelant! Na prachtige foto´s kregen we in het hostel heerlijke kopjes thee die we echt nodig hadden! We moesten de kou door zien te komen, met onder andere 7 laagjes kleding waarvan 3 truien en twee broeken over mekaar... Het avondeten was uitgebreid, soepje, spaghetti en toetje. We besloten vanwege de kou en de hoogteziekte vroeg onder de dekens te gaan liggen, en met nog 3 dekens, 3 paar sokken en een handdoek over me heen gebonden, viel ik best snel in slaap. Helaas werd ik midden in de nacht wakker met weer verschrikkelijke koppijn en onfijne taferelen op de wc. Welkom op 4400 meter hoogte!

De volgende ochtend voelde we ons nog aardig ziek, maar 7 uur stond het ontbijt klaar en om 8 uur trokken we weer verder met de jeep, gelukkig was het daarbinnen in een stuk warmer! Die dag zagen we de stenen boom midden in de woestijn, rotsen stenen die op een boom lijken en zo gevormd zijn door de natuur, een laguna met een gele kleur, bruine kleur en een laguna met ijs! Het was niet normaal hoe veel flamingo´s daar te vinden waren! Ondertussen voelde we ons nog steeds niet goed en besloten we aan de cocaïne te gaan! Hihi... ik bedoel coco bladeren die hier heel veel groeien, waar onder andere thee, cola en dus ook cocaïne. De bladeren zouden helpen tegen hoogteziekte en die moet je tussen je kiezen en je wang doen voor een uurtje, geen idee of het bij mij heeft geholpen, ik nam er ook maar een paar paracetemol bij! We zagen nog een spoor in de middle of nowhere en ineens een klein dorpje in het niets! Op de een of andere vreemde manier konden ze daar van agricultuur leven. Ook stond het hier vol met lama´s, waar overigens het hele land mee volstaat. Na een lekkere lunch en een paar slaapjes in de jeep kwamen we in onze hostel van zout gemaakt! De muren, de bedden, de tafels, stoelen, alles. Gelukkig was het hier ook een stuk warmer en er was een douche, een warme nog wel! Na ons beter te voelen, lekker te relaxen in het hostel, een avondmaal met wijn, hield om 10 uur de electriciteit ermee op en gingen we een lekker uitgeslapennacht in!

Die ochtend reden we na nog geen kwartiertje zo Salar de Uyuni op! Wat is dat fantastisch zeg! Zo´n 80 km breed en 120 km lang is het een oppervlakte van zout, kijk voor de lol maar eens op google maps... Met de jeep reden we over het zout heen, dat zo´n 8 meter dik is. Vroeger was het een groot meer, maar zo´n 2000 jaar geleden is het meer door de zon opgedroogd en bleef al het zout over. We reden naar een eiland midden in de vlakte, dat vroeger een eiland was voor de Inca´s om uit te rusten met hun bootjes. Het eiland stond vol met cactussen, eentje was zelfs 9 meter hoog en 900 jaar oud. Toen we naar de top liepen, was het om ons heen alleen maar wit en wit, alleen maar zout... Vervolgens reden we midden over de vlakte en begon het bekende ´foto´s maken´. Doordat de oppervlakte alleen wit is en er niets in de buurt is kun je geweldig, grappige foto´s maken. Foto´s volgen! Na een tijdje rijden en een paar stops was het einde salar en kwamen we aan in een aangrenzend dorpje. Hier zouden we voor het laatst met elkaar lunchen. We zagen hier hoe de zout werd weggeschept in vrachtwagens door arbeiders dat het één en ander kan opleveren. We reden door naar onze eindbestemming, Uyuni. Wat we daar aantroffen was niet te geloven, na al die natuurwonderen, zagen we voor het eerst weer iets dat door mensenhadden is ontstaan. En wat?! We kwamen in een groot grasland terecht dat werkelijk bezaait was met afval. Er stonden telkens tornado´s van zand en afval dat door de lucht cirkelde, niet normaal! Na nog een bezoekje aan de treinbegraafplaats was de trip voorbij. .. Het was super! We hebben prachtige dingen gezien en genoten. Niet normaal om 3 dagen lang te rijden door woestijn, bergen en zoutvlaktes zonder ook maar een teken van leven te zien... Buiten de toeristen om natuurlijk!

Uyuni was werkelijk stadje om zo snel mogelijk weer weg te gaan en we kochten meteen een busticket naar Potosi. Een 5 uur durige busrit voor maar 3 euro. We ontdekten meteen wat voor geldparadijs Bolivia is. Een hostel met private room voor 3 euro, uiteten voor 3 euro, ontbijten voor 2 euro, zak met 10 broodjes voor 50 cent, weer ongelooflijk! Het lijkt hier in Bolivia ook alsof we 300 jaar terug de tijd ingaan. De vrouwen dragen hier nog klederdrachten en er zijn markten met pasta in zakken en een hele ontvelde lam... Vanochtend pakten we dan de busrit naar Potosi, dat ons weer door woestijn en bergen reed en, alweer, verbaasden we ons weer over het niemandsland. Wel was er een gigantische vallei dat volstond met ezels! We troffen een paar huisjes aan waar kennelijk de eigenaren van de dieren wonen. Een paar uurtjes geleden kwamen we aan inhet stadje en het ziet veelbelovend uit! Tot nu toe is Bolivia echt een wereld op zich...

Chili Deel II

Santiago is misschien wel de rijkste en modernste stad van Latijns Amerika. Het is omringd door gigantische bergen en daardoor geen uur verwijderd van prachtige skigebieden en high-altitude wijngaarden.

Wijn kost in Chili helemaal niets, wijnflessen die in Europa 13euro kosten zijn hier 1 euro, en het schijnt dat de Chilenen de beste wijn voor zichzelf houden. Wijn is dan ook het enige product waar geen belasting op geheven wordt. Een erfgoed van het militaire regime is dat er op boeken en andersoortige literatuur ontzettend veel belasting wordt geheven. Waarom? Geen idee.

Bij aankomst nemen we eerst de metro (op wielen) naar het centrum van de stad, wekomen aan bij een hostel met 9 verdiepingen en volgens mij wel honderden bedden. Na een nachtje slapen nemen we een gratis tour door de stad. Het was echt een super tour. We kwamen te weten over president Allende, die Chili communistisch wilde maken, vervolgens over hoe het militaire regime met steun van Amerika de macht overnam. En hoe het was in de tijden van Pinochet met de avondklok, de mensenverdwijningen en nog meer wat je in boeken kan lezen.

Toch hadden we dit in 1 dag allemaal gratis meegekregen. Het grappigste vond ik eigenlijk wel dat in Chili koffie heel populair is geworden door een concept dat Cafe con Piernas heet (Koffie met benen). Het zijn fast food koffie restaurantjes waar men wordt bedient door schaars geklede vrouwen. Dit lijkt heel duister maar het is ooit verzonnen om mensen met een lach naar werk te laten gaan. Als iemand aan onze gids vraagt waarom er geen variant voor vrouwen is antwoord hij; ´´geen idee maar als vrouwen dat zo graag willen dan moeten ze toch gewoon een cafe starten´´. Toch is het zo dat ook veel vrouwen naar cafe con piernas gaan, en is gewoon iets raars denk ik maar.

Wij zijn natuurlijk weer in Santiago als het weekend en een feestdag is waardoor bijna alles dicht is en we dus niet zoveel spannende dingen meemaken, op een rozen en palmhoning ijsje na. Toch zijn we nog even de stad vanaf 1000 meter hoogte gaan bekijken en het uitzicht was echt fantastisch, beetje jammer alleen dat alle smog tussen de bergen blijft hangen. ´S avonds drinken we wat in destudentenbuurt van Bellavista, samen met een Engels en Australiaans meisje we eten een Pastel de Choclo (overschoteltje van een maismix) (apart Chileens gerecht en misschien wel eens leuk om thuis te maken)

Op naar de woestijn van Atacama in het noorden van Chili. Om ons heen is helemaal niets te bekennen in geen honderden kilometers is bevolking, behalve in San Pedro de Atacama. Het is een uitvalsbasis voor toeristen op een oase achtige plek.Je kan geisers bezoeken, de zoutvlakte, en van alles en nogwat, echter valt niets binnen ons budget en we besluiten te gaan fietsen.

Misschien is dit niet zo´n goed idee in het midden van de droogste woestijn ter wereld, en daar komt ook nog eens bij dat we zijn ingevolgen op 2500 meter hoogte en je daar flink hoogteziek van kan worden (gelukkig kunnen we hier acclimatiseren voordat we echt veel hoger gaan).

Eerst gaan we door de Mars-vallei heen fietsen, op de heenweg lopen er twee honden met ons mee en aangezienwe zo door allerleikrater achtige bergen fietsen kunnen de honden niets anders doen dan met ons meegaan. Dearme beestjesrennen van schaduw naar schaduw en zijncompleet op ons aangewezen. Renee wil de beestjes niets geven, geen eten, geen drinken niets... En dan word ik als honderhater aangewezen!!!Ik besluit ons spaarzame water met de hondjes te delen. En god beloond me meteen; middentussen de zandduinenkomt mijn ketting op een onmogelijkemanier tussenmijn derailleuren wiel te zitten.Even spint er door ons hoofd dat we niemand tegen zijn gekomen al een uur lang en wemisschien vast komen te zitten maar na het wiel eruit te halen zit de ketting weer op z´n plek.

We zijn niet de enige die vast komen te zitten, een stel feestende Chilenen dachten dat hun auto 4WD was en ze hebben een nacht in de woestijn moeten overnachten omdat hun auto vast zat in het zand.Lachend vragen ze ons om hulpen we duwen de auto gezamelijk uit het zand.We kunnen niet verder want de zon wordt te sterk en aan onze weg lijkt geen einde te komen. We keren om engaan even ´´acclimatiseren´´ in ons hostel. In de avond gaan we de zonsondergang bekijken in de maanvallei.Het kraken van het kouder worden van de rotsen,het opgedroogde zout op de steentjes, en de weg door grotten ernaartoe maken het een speciale zonsondergang. We taaien afom uit te rusten voor de volgende dag fietsen.

Dit keer wordt het bergbeklimmen, we gaan 3x dood maar komen naanderhalfuur bergop aan bij een verlaten tunnel, eenmaal erdoorheen in het pikkedonkerkrijgen we een fantastisch uitzicht over de vallei en woestijn ennog steeds is er niets of niemandom ons heen te bekennen. Oja, mijn ketting ging er weer af, terwijl ik nog heel wijs tegenRenee zat devertellen dat je bergopwaarts voorzichtigmoet zijn met schakelen.Tja...

De afdalinggaat veelste snel,en eenmaalbesluiten we deduivelsmond in de te gaan, we slingeren een uur door paadjes van niet breder dan een meter en af en toe moeten we bukkend door grotjes heen fietsen. We dachten dat we opweg waren naar eenoase achtig beekje maarna wederom een uurtussen bergspleten door te fietsen komen we erachter dat wehet mis hebben. Gelukkig is er maar een weg terug!

Eenmaal bij het beekje waar we voorbij waren gereden rusten we wat uit en gaan we terug naar de stad.Ikvond het heel gezellig om na het fietsen even te skypen met opa en oma´s. Erg leuk ook omdat mijn opa zelf ook vaak door de woestijn heeft gefietst. En omdat beide oma´s de blogs vanaf de computer op de voet volgen. Het was even lastig met de verbinding, maar gelukkig ging het allemaal goed. En oma´s maakt u zich geen zorgen,het was geen collectcall, ikheb zelf voor het bellen betaald hahaha!

We doen geen tours in Chili omdat we in Bolivia hetzelfde kunnen zien, al dan niet spectaculairder. Maar dan vooreen tiende van de prijs.Alleen is er een ding dat we hier wel moeten doen, en dat is sterrenkijken. Chiliheeft metzijn hooggelegenen droge woestijn een van de beste plaatsen om de sterren te observeren.Er wordt nu gebouwd aan tweetelescopen die 10km uit elkaar staan, die door te synchroniseren de energie vande bigbang (het ontstaanvan onze aarde) kunnen meten.

Wij krijgen een lesje sterrenkijken.Het is ergleuk dat de gidsvertelt over de sterren door ze aan te wijzen met een laser. In Nederland is het haast onmogelijk om sterren te zienvanwege de lichtvervuiling, maar hier zie je gewoon 3000 sterren om je heen.

De gids laat eerst alle sterrenbeelden zien,hij legt uit datze gebruikt werdenomde oogst te regelen. Dat ging vroeger heel simpel.Als het koud begint te worden, en een hele felle ster komt op, dan legde men een steen neer entien meter verder(in dezelfde lijn) weer een steen. Als een jaar laterdezelfde ster opkwam dan begon je met oogsten. Zo deed je dat ook omte kijken wanneer het de beste tijd was om te scheiden, en vanalles nogmeer...zodoende kwam de astronomie tot stad, maar ook volgens onzegids is dat verder allemaal lariekoek.

Hij verteld over het feit dat Julius Cesar een maand voor zichzelf wilde, endan wel de langste maand. Daardoor zijn maanden nu 31of 30 dagen, maar eigenlijk hoort dat minder te zijn aangezien een maand gewoon is als de maan 1x om de aardeheeft gedraaid, (vandaar ook MAAN-d).

Hij laat ons de melkweg zien,en ook 2 lichtvlekken buiten de melkweg. Deze lichtvlekken blijken dus andere sterrenstelsels te zijn. We leren dat sommige sterren eigenlijk twee sterren zijn die om elkaar heen draaien, dit mogen we dan ook meteen met een giga telescoop observeren. De ene ster is een kouderen blauwe en de ander een rodere warme. Met diezelfde telescopen zien we gasvlekken waar nieuwe sterren aan het onstaan zijn. Kijken we naar jupiter en z´n manen, een ander sterrenstelsel en de maan. Het oppervlak van de maan kunnen we echt van heeel dichtbij zien en we maken er zelfs een foto van. Echt een overgetelijke ervaring en we gaan een beetje verward van de nietigheid van de mens terug naar huis.

Toen alle plezier voorbij was realiseerde we ons dat we voor de vierde dag in San Pedro de Atacama zouden zitten, en dat er eigenlijk niet veel over zou blijven dan in de schaduw zitten, of een dure tour doen. We besluiten de oversteek naar Bolivia te gaan maken.