Chileense kust

Dinsdag namen we 8 uur durige busrit om de oversteek te maken naar Chili en meteen door naar de Chileense kust te rijden. We hadden al eerder gehoord dat deze grensovergang tussen Argentinië en Chili één van de mooiste zou zijn van de wereld. En na deze geweldige busrit wil ik dat echt geloven! Het was prachtig! Niet te beschrijven. Je zag het landschap langzaam veranderen, gelukkig zaten we deze busrit weer helemaal voorin zodat we het beste uitzicht hadden. Vanuit het platte Mendoza reden we zo de bergen in waar we al drie dagen lang uitzicht op hadden. Al in een korte tijd zaten we op een behoorlijke hoogte. Na mijn hoogteziekte met verschrikkelijke koppijnin Mendoza op nog geen 800 meter hoogte (?!) vroeg ik me af hoe dat zou worden op 3000 meter hoogte bij de grensovergang... Na heel veel water drinken hebben we gelukkig nergens last van gehad. De hoogste berg in dit gebied hebben we ook gezien en is wel 6970 meter hoog! Toen we bij de grenscontrole waren mochten we de bus uit en bevonden we ons tussen de sneeuwtoppen met de eeuwige sneeuw. Na anderhalfuur paspoorten checken, stempels en bagagecontrole ging de rit weer verder. Dit duurde een eeuwigheid aangezien Chili heel erg streng is, je mag niks van voedsel het land in brengen. Dit vanwege een epidemie van een aantal jaar terug, waarbij heel de Chileense wijnoogst was mislukt door bacteriën en beestjes die in het geïmporteerde voedsel zaten. Voorbij de Chileense grenspost reed de bus een hele gebergte af door 26 haarspeldbochten allemaal onder elkaar, het was erg mooi om te zien! Zo nu en dan ook spannend zo langs de afgrond... Het werd al helemaal spannend toen we na een aantal kilometers allemaaltekens kregen van de tegenliggers die ons voorbij reden. We wisten niet wat er ons om de bocht te wachten stond, maar al snel zagen we in de verte een olietanker in de fik! Allemaal zwarte rook kwam er vanaf. Sam en ik hoopte toch echt dat onze buschauffeur zou stoppen en rechtsomkeer zou maken voordat deze bom af zou gaan, maar daarentegen stopte de buschauffeur maar niet en reed zo op de tweebaansweg de brandende olietanker voorbij! We wisten niet wat ons overkwam, om deze bom te overleven moesten we wel 10 km van deze tank zijn, maar wij zaten op zo´n enkele centimeters afstand... Nadat de spanning wat was gezakt reden we in een prachtige vallei met heel erg veel groen, kaktussen en landbouw. We kregen meteen prachtig beeld van Chili. Eerst de bergen en toen dit, bovendien zag alles er heel erg verzorgd en rijk uit. De wegen waren goed en de dorpjes zagen er goed uit. Het land is heel smal, net iets breder dan Nederland, dus na een tijdje kwamen we al aan bij de Chileense kust.Voor het eerste zag ik de Stille Oceaan!Vooral de stad, Valparaíso, is erg leuk. Het is zo´n beetje het kustplaatsje van Santiago, dat hier op zo´n afstand van 2 uurtjes vandaan zit. Het is altijd dé haven van dit gebied geweest. Totdat het Panama-kanaal gegraven werd, toen hoefde men niet meer om Zuid-Amerika heen en de stad verkeerde in een grote crisis. De rijkere mensen vertrokken daarom hier weg en verhuisden naar de andere kant van de baai, dat nu Vina del Mar is. Het heeft een mooier strand en is duidelijk een stuk rijker.

Woensdag gingen we Valparaíso verkennen. We hadden uitgelegd gekregen waar we allemaal heen moesten gaan voor de mooie plekjes en we hadden al gehoord dat het vooral heel veel lopen was. Zodoende liepen we een heel stuk langs de kust en bewonderde we de zeeleeuwen! Op een betonnen blok in de zee blak voor de kust lagen wel 20 zeeleeuwen heerlijk te luieren. Het was een komisch gezicht om een zeeleeuw te zien dat wel een halfuur lang probeerde om het betonnen blok op te komen, terwijl zijn vriendjes hem nul aandacht gaven. Het leverde wat mooie filmpjes op! De stad staat bekend om zijn ascensoren. Dit zijn liften in de bergen die je van de zeelevel naar hoge plekken in de stad brengen, dat scheelt je een hoop hoge trappen lopen. De stad is namelijk tegen en op een berg gebouwt dat erg hoog is. Dit zorgt voor een hele vrolijke stad, ook doordat letterlijk élk huisje hier is geverfd in alle kleuren. In de straten en steegjes hier heeft elk huis een andere kleur. Het is echt een gezellige stad met een leuke sfeer en prachtige uitzichten over de zee. Die middag aten we in een restaurantje waar we soep, salade, brood, rijst, aardappels, vlees, groenteen kaas kregen voor slechts 2000 Chileense pesos! Omgerekend is dat 2,5 euro, echt absurd. Het schijnt dat Bolivia en Peru nog goedkoper is, dat beloofd wat! Daarna bezochten we het marinemuseum dat toonde hoe de stad onafhankelijk is geworden en liet allemaal oude wapens en boten zien. Ook stond er de shuttle die vorig jaar is gebruikt om een groepje mannen uit een mijn te halen. Herrinneren jullie nog het nieuws van vorig jaar dat er toen mannen twee maanden lang onder de grond hebben geleefd in Chili? Ze hebben het overleefd dankzij de shuttle die door een gegraven tunnel de mannen bevrijdde. In het museum heeft Sam er zelf in gestaan!

Gisteren hebben we nog een leuke route door de stad gelopen door vrolijk gekleurde huisjes en steegjes. Er is hier ook een super grote overdekte markt dat alleen maar fruit en groente heeft. Als je lekkere gerechten wilt bereiden met verse groenten en speciale ingrediëntenkan je hier echt je ei kwijt! Verder is er ook een lange straat met alleen maar vis dat open en bloot op honderden kratjes en tafels ligt, kan ook niet anders met zo´n havenstad natuurlijk. Verder bezochten we nog een winkel dat serieus alleen maar eieren verkocht, letterlijk honderd verschillende soorten! Als cadeautje kregen we een super groot ei dat wel twee keer zo groot was als een normaal ei. Sam en ik deden er alles aan om het losse ei heel te houden tijdens onze wandeling op de drukke markt. Maar natuurlijk, na nog geen 10 minuten stootte ik met mijn arm tegen Sam´s hand met ei en viel het kapot op de grond. Daar ging ons lekkere lunch... Die dag hebben we ook meegemaakt hoe het is om traangas in je ogen, neus en longen te hebben! Het was vreselijk naar. We konden een tijdje niets zien en onze ademhalingwas zwaar. Gelukkig waren we niet de enige in de straat die er last van hadden.Die middag waren er protesten geweest van studenten die vinden dat studeren gratis moet zijn (?!) en vandaar dat de politie traangas geeft gebruikt om de studenten tegen te houden. Wij hadden de mazzel om in zo´n windje met wat resten van dat gas terecht te komen. We hebben gehoord dat de studenten in Santiago al 4 maanden staken en protesteren om gratis onderwijs te krijgen. HIerdoor zijn de universiteiten al 4 maanden gesloten! En wordt er geen les gegeven! Echt absurd.

´s Middags besloten we naar de andere kant van de baai te gaan en de stad Vina del Mar te bezoeken. We bezochten er een museum dat alles vertoonde over de historie van Paaseiland, zo zijn we toch een beetje op Paaseiland, dat van Chili is, geweest... Na een wandeling langs de rivier richting de zee en na een bezoekje bij de Casino hadden we het hier wel weer gezien. De stad was niet heel boeiend, het is meer een badplaats voor mensen die naar het strand willen of Chilenen die hier een weekendhuisje hebben. Tot nu toe heeft Sam in elk land in een Casino een fiche gezet op nummer 24 van roulette. Dat is zijn geboortedag en schijnt zijn geluksgetal te zijn, al heeft het tot nu toe niks opgevlerd... ´Ooit, op één dag!´ Krijg ik telkens te horen... Nadat 24het telkens toch niet lijkt te zijn, staan we altijd binnen 10 minuten weer buiten op de stoep, een euro lichter.

Gisteravond heb ik in het hostel lekker wijntjes zitten drinken met de andere gasten. Het is grappig dat je dan bijna met heel west-Europa aan tafel zit: Noren, Fransen, Belgen, Spaansen, Duitsers en Australiërs... We zijn er allemaal! Het is ook echt absurd hoe vaak we Nederlanders tegenkomen. Toen we vorige week vrijdag nog in BA waren en in park 3 de febrero liepen kwamen we een Nederlander tegen en hebben we de hele middag lekker in het park geluierd. Ook als we vaak door de supermarkt lopen of in hostel komen is vaak van: ´Ja hoor, het is weer zo ver...´ Zelf vind ik het altijd wat minder leuk, je krijgt een minder reisgevoel, het zijn vaak echt, Hollandse boeren, je kunt niet meer onbeschamend in het Nederlands roddelen en je spreekt geen andere talen. Maar uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd!

Het is ook wel leuk om even te noemen wat Nick, een Australier uit onze hostel, vertelde. Hij had een theorie over Geert Wilders, jaja hij is overal bekend, en dat is een theorie over hoe Australiers de situatie in Nederland zien. Zij zien Nederland als een tolerant land, en de Islam is alles behalve tolerant, dit is een te groot contrast en hier moet iets aangedaan worden. Dat is wat Wilders wil. Ik kan hieralleen maar over zeggen dat ik het een vreselijk, nare vent vind. Leve mijn vrije meningsuiting. Natuurlijk is het wel erg leuk om te horen hoe mensen, die het vanuit een totaal ander perspectief zien, ervan vinden.

Na onze dubbele update vandaag over de afgelopen week in Mendoza en Valparaíso gaan we nu lekker langs het strand lopen en lekker luieren voordat we eind van de middag de bus nemen naar Santiago! Dit weekend zullen we doorbrengen in de hoofdstad van Chili, maandagavond zullen we het vliegtuig pakken naar Calama, het noorden van Chili...

Wijn aan de voet van de Andes

Na anderhalve maand BuenosAires vertrekken we overland van de Atlantische Oceaan naar de Stille Oceaan. Onze enige tussenstop is Mendoza, Argentinie. Deze stad bereiken we na 15uur rijden in een nachtbus. We zitten vooraan het raam en schouwspel van onweer boven de uitgestrekte graslanden van Argentinie is prachtig! Pas ´s ochtends als het licht wordt rijden we de woestijn-steppe aan de voet van het Andesgebergte binnen. Dit is dan ook de plek waar Mendoza ligt. De enige reden waarom mensen in Mendoza e.o. kunnen wonen is omdat het smeltwater van de Andes ervoor zorgt dat er heel veel bomen in de stad groeien waardoor er bijna overal schaduw is. Mendoza maakt sinds de afgelopen 10 jaar faam met haar fantastisch grote wijnstreek van voornamelijk Malbec druiven. Malbec wordt soms wel eens gekscherend vertaald als ´slechte mond´ ofwel ´slechte smaak´ omdat de Fransen van deze druif eigenlijk nooit een goede wijn hebben kunnen maken. Maar Argentinie, en in het speciaal Mendoza heeft deze druif een nieuwe kans gegeven en ondertussen is Argentinie de 6e grootste exporteur van wijn ter wereld.

Met 300 dagen zon i.c.m. met 600mm smeltwater en 200mm regen die er per jaar valt is het ook totaal niet moeilijk om wijn te maken. Er werd ons verteld dat de Argentijnen (vroeger) 90 liter wijn per jaar per persoon drinken en wijn is dan ook veel te vinden voor maar 1 euro per fles. Pas nadat Chili rijk is geworden van het exporteren van wijn zijn de wijnboeren in Argentinie gaan volgen. De exportwijntjes leveren namelijk veel meer op. So far so good...

We moesten eerst maar eens een hostel gaan vinden. de eerste (halve)dag zijn we de stad gaan verkennen, maar het was natuurlijk zaterdag en in het weekend ligt heel Latijns Amerika op z´n gat. Buitengewoon frustrerend want alles was dicht en we konden niet eens iets voor de volgende dag regelen! Ook op zondag is alles dicht, maar we zouden vast wel een excursie kunnen doen, alles draait hier natuurlijk om wijn, dus je kan paardrijden door de wijngaarden,trekkings de Andes in doen, wijnproeven, en fietsen i.c.m. met wijncursusen. Genoeg te doen zou je zeggen, ware het niet dat er verkiezingen zijn en iedereen verplicht moet stemmen. (Wij denken zelf dat arme mensen op deze manier ook gedwongen worden om te stemmen, en dat de huidige president die vooral populair is onder de armen die stemmen nodig heeft) Daarbij is er de avond voor, en de dag van de verkiezingen een complete drooglegging, dus geen wijn!!!

Dan blijft er in een keer nog maar 1 dag over en als we opstaan merken we dat de 200mm regen die er per jaar valt precies deze nacht is gevallen. En het rommelt nog steeds. Het zal toch niet waar zijn?¿!!

We nemen de gok en gaan per bus naar wijnstreek Maipu, daar huren we een fietsen gaan we een aantal aangeraadde Bodega´s /wijngaardenaf. We hebben geluk en hoeven niet door de regen te fietsen, het weer wordt mooier en het is echt geweldig om door de wijngaarden te rijden met in de verte de super hoge Andes te zien die Argentinie en Chili van elkaar scheidt. Maar we komen natuurlijk voor de wijn.

De eerst Bodega waar we heen gaan is LaRural - Rutinni we krijgen een rondleiding door een flink magazijn met gigantiche wijntonnen. Waar de rode Malbec druif (met vel om kleur aan de sappen te geven) een aantal dagen in blijft liggen. Van diezelfde rode druiven wordt ook witte wijn gemaakt, ze halen dan alleen het velletje-schilletje¿ eruit. Tot slotmerkt een oplettende gast op dat ze dan ookrose kunnen maken door rood en wit te mengen, zoals dat volgens hem in Argentinie zou gebeuren.Maar dit is een mythe,de druif ligt gewoon de helft van de tijd in zijn schilletje en je hebt een keurigsterke rose. Voor de verschillende wijnen die naar verschillende landen gaan heeft Rutinni verschillende labels, maar de wijn is hetzelfde. Tot slot krijgenwe een zogezegd premium wijntje. Maar het iswel grappig om tevermelden dat zelfs de zogenaamdekennerstoegeven dat een euro-wijntje soms net zo goed smaakt als eendure.

We krijgen de smaak echt tepakken want we leren echt een hoop, en dat in combinatie met het fietsen en proeven is echt leuk. Maar we leggen even snel een bodempje bij een olijfgaard die fantastische gave tapenades maakt ( met aubergine-chilipeper tapenade en olijf-roquefort als megafavoriet).

Nu gaan we naar een wijnproeverijmet eenterrasje,Tempus Alba. Zij makenwat meer premium wijn en voor 3 eurokunnen we er 3 proeven.Wenemen een Malbec enCabernet-Sauvignon. Het verschilzou zogezegd in de diep violet kleur van deMalbec moeten zitten ten opzicht van de meer rode Cabernet-Sauvignon, wie zien dit nog niet echt maar bij het proeven word al snel duidelijk dat de Malbec echt super fruitig is ten opzichte van de watpittige Cabernet Sauvignon.Eerlijkheid gebied te zeggen datwe het verschil helemaal niet zo goed wisten, maar het is zooo leuk om dit te leren.

We krijgen steeds meer zin en gaan nu naar een ander soortBodega van de familieDi-Tomasso. Ze hebben een kleine wijnkelder en nog monumentale (stenen) wijntonnen.Het is de eerst Bodegain deze regio en nog steeds in de handen van de familie die ooit zo gek is geweest omvanuitChili deAndes over te klimmen om eens te proberen of je daar ook zo goed wijn kan maken. Bij Di Tomassokrijgen we de verschillen te weten tussenhoe je aroma´s aan wijn kan toevoegen door frans of amerikaans hout te gebruikenvoor de wijntonnen. Dit getoaste speciale houtgeeft voornamelijk aroma´s van tabac, koffie, vanille en cocos waarbij de eerste twee vaak sterker zijn in Frans hout en de andere twee inAmerikaans hout. Over het algemeengeeft Amerikaans hout een sterke smaakt enFrans een soort van muffe...

Het grappige is dat iedereen die bij de proeverijen zit een beetje over aroma´s aan het filosoferen is en een lijst die we zien geeftook aan dat je echt alle soorten aroma´s uit een druif kan halen! Van ijzer tot aardbei en caramel totkatoen... Allesafhankelijk van je eigen smaak en alles vanuit dat simpele druifje.Zo´n gek idee.Af en toe zitten er bij de proeverij echt een stel rare vogels, die naar mijn idee veelste interessant over wijn doen,een beetje zoals mensen die een schilderij dat helemaal blauw is een half uur gaan bekijken. Maarja dat ismisschien een beetje hatelijk en negatief van me om zo te schrijven.

We hebben dus echt een super toegankelijke tour en sluiten ´m af bij een franse man en vrouwdie hier hun expertise uit Frankrijk komen tentoonspreiden. De wijnheeft een heerlijk body en door langer in hout te hebben gelegen dan normaal merk je echt dat dewijn helemaal niet zo hard aan komt in je mond!!Zelfs de scherpe Cabernet-Sauvignon niet.De man is lovend over alleswat Fransis, de wijnen, de hout en toch is de Argentijnse wijn maar een beetje slapjes.Wehadden echt zoiets van; man wat doe je hier dan! Waarschijnlijkkan de man gewoon heel goed Argentijnse wijn verkopen in Frankrijk door zijn achtergrond. Verder leren we nog over hoe hij zo groot is geworden, over hoe lekkerfranse kaasis, en alles wat we verder niet willen weten. Maar we taaien lekker af en wefietsen weer 13km terug.

Op de terugweg krijgen we de hele weg politie escort omdat de zon onder gaat, een beetje vreemd gevoelkregen we erbij maarer zijn vroeger overvallen gerapporteerd en ze willen waarschijnlijk de toeristische sector een beetje beschermen. Er wonen natuurlijk ook wel aardig wat arme druivenplukkers tussen de wijngaarden. Dat ziet er vredig uit maar hetze slapen soms met 10 man in eenhutje op de hei, enwat geld stelen van een toerist is natuurlijk niet mis.Eenmaal terug aangekomen drinken we nog wat met de lieve 200kgfietsenverhuurder van OrangeBikes enhebben we nog 2 uur spaans gepraat methem en zijn vrouw.Het ging natuurlijk over voetbal!!Hij wist me haarfijn uit te leggen waarom Argentinie beter is dan Brazilie in voetbal. Denk maar aan de betere clubs, Boca, River, Velezen Racing...die het meeste Copa Libertadores hebben gewonnen,dat Argentinie 14x Latijns Amerikaans kampioen is geworden en Brazilie 8x etc. etc. etc. Hij wist geen antwoord te geven op het feit dat Uruguay 15x Latijns Amerikaans kampioen is geworden, maar dat even terzijde. De passie voor voetbal spatte ervanaf. En de vrouwen moesten toekijken hoe we nog een uurtje in het spaans over de vercommercialisering van het voetbal praten (La Plata y Negociones del Futebol)...Jaja het Spaans verbetert.

Verder vertelde hij nog dat hij van iedere wijnproeverij waar hij mensen op de fiets langs stuurt hem jaarlijks een wijntje kado geven, behalve de fransman! En natuurlijk dat Renee zo mooi is!! Daar kan ik alleen maar mee instemmen, net als de honderd fluitende en toeterende mannen per dag. Echt schaamteloos! Ik zie het maar als een complimentje, maar Renee word er geloof ik een beetje gek van.

Ik ben trouwens iets vergeten te vertellen maar over onveilig gesproken, op de eerst dag begon een Nederlander tegen ons te praten al zijn kleren waren kapot dus hijleek wel een zwerver en bleef maar subtiel om geld vragen. Wat bleek nou, hij was begin de dag langs het busstation gelopen en een kereltje vroeg om een vuurtje, toen hij dat wilde geven spoot het jongetje iets in zijn ogen waardoor hij niets meer zag en al zijn spullen gejat werden. Tot zijn schoenen aan toe!! Hij had helemaal niets meer en moest nog natuurlijk helemaal naar Buenos Aires voor een nieuw paspoort. De verotte kleding die hij aanhad, die had hijvan de politie gekregen.Op ons kwam Jeroen verdwaasd en viesover en we wisten niet wat we moesten doen, uiteindelijk hebben we hem 20 euro gegeven zodat hij terug kan en wat eten kon halen. Ik ben erg benieuwd of hij de waarheid sprak want tot nu toe hebben we nog geen geld terug gekregen zoals hij beloofde. Anyway, of hij nou dit verhaal ophing en wel een Nederlandse zwerver was of echtzo diep in de shit zit, (want het was echt zielig en vervelend voor hem)we zullen het afwachten maar het is in beide gevallen erg vreemd!

En weetje, een half uur voordat hij was overvallen werden Renee en ik bij het busstation door 3 jongens om een vuurtje gevraagd-geschreeuwd... Denk dat we een goede uitstraling-afwimpeling hebben gehad. Verschil zit ´m dan denkik in het detail.

Voor het laatst vanuit BA...

Ja, nu is het alweer zo ver! De laatste blog vanuit Buenos Aires. De laatste daagjes in deze stad hebben we nog wat leuke dingen gedaan! Na de stress over onze foto´s konden we weer leker verder gaan met ons leventje hier...

Dinsdag hebben we een echte bedevaartstocht naar Luján gemaakt! Een plaatsje 65 km van de stad vandaan, waar jaarlijks 6 miljoen mensen hier naartoe komen om de prachtiche kerk en heilige plek te bezoeken! Het was een echte bedevaartstocht, Sam en ik hebben 3 uur moeten reizen om er te komen. Door regen, uren wachten op treinen, overstappen en bussen... maar toen eindelijk ´s middags om 5 uur kwamen er aan. Het plaatsje zelf is niet echt iets bijzonders, maar de kerk wel. We hebben er ook een doping mogen meemaken. Jammer alleen dat de kerk net in renovatie was toen wij er waren. Nadat we het gebouw hadden bewonderd, konden we eteen luxebus terug. Gelukkig bracht die ons in een keer terug naar de stad in een uurtje en dat voor 2 euro!Gister was ons laatste dagje op het werk. Het is vreemd, maar tegelijk ook mooi, om te zien hoe snel de mensen daar aan je gaan binden. We hebben een formulier gekregen waarop staat dat we dit werk hebben gedaan en na wat fotootjes zijn we toch echt naar huis gegaan. Gisteravond waren onze laatste tango-lessen. Na nog wat extra danspasjes geleerd te hebben en nog wat fotootjes van onze tango-leraren komen we ook hier niet meer terug... Een vreemd idee dat een stad zo snel vertrouwd raakt.

Vandaag zijn we naar een reservaat gegaan dat is gemaakt in de zee, tegen de kust van Buenos Aires aan. Heel Nederlands, als je denkt aan het inpolderen... We hebben er een fiets gehuurd en ik had het echt niet willen missen, ik wist niet dat deze stad een plek had om te ontsnappen aan alle drukte, maar het is er wel! Nu is onze laatste avondmaal hier, daarom mijn excuses voor deze korte samenvatting van de laatste paar dagen, aangezien Sam onderhand wel klaar zal zijn met het eten... Morgen moeten we 12 uur ons appartement uit. Vanavond nog maar even genieten van ons kleine huisje, inpakken en dan weer op weg! Morgen pakken we ´s avonds om 8 uur de nachtbus. De middag zullen we in het park 3 de febrero met al onze bagage doorbrengen. Het is hier mooi weer en heet! Het park schijnt groot en mooi te zijn, dus ik ben benieuwd!

Renée doet niet meer mee

YESSSSS!!!! Zojuist hebben we onze memory-stick met alle foto´steruggevonden!

Na 2 dagen in het internetcafe te hebben gestaan en overal briefjes met de volgende text te hebben opgehangen is de kaart GELUKKIG weer terecht:

´Perdida tarjeta de memoria, ¿tienes mi memoria con todas las fotos? 500pesos para el buscandor´

Wat zoiets betekent als: verloren,´memory card met al mijn foto´s honderd euro voor de vinder´

Nadat we weg zijn gegaan uit het internet cafe zijn we de briefjes in de wijk op gaan hangen, eenmaal terug kwamen we erachter dat de briefjes in het internetcafeallemaal weg waren. Vreemd!! wantze zouden ons helpen. 1 minuut later kwam de eigenaar terug met de stick, zeggende dat iemand anders hem terug had gebracht. Waarschijnlijk verwachtte hij ons niet na10 minuten terug en dacht hij, ´als ik de stick terugbrengen zeg dat iemand anders hem kwam brengen kan ik 100 euro innen´ Waarschijnlijk vond hij het ook ergens een beetje zielig voor ons omdat hijRenee zes uur lang in de zaak heeft zien hangen. Eigenlijk is het dus een gore dief en durfde hij uit schaamte niets te zeggen. Maar hij is gewoon echt terug!!

Maar alle moeite loont en Renee raakt nooit meer iets kwijt!!! Althans, dat mag ik hopen. We waren gister zo verdrietig, en stiekem was ik super boos op Renee! Maar ik heb me ingedhouden omdat de hele situatie al ontzettend vervelend was en we er niets mee op zouden schieten als ik ook nog eens uit me pan zou gaan.

Maar nu mag ik het officieel zeggen: Renée je bent een !'·$%'·!%&$%&$

Maar wel een hele leuke ·$&·$//%&$%'·

PS, nu gaan we dan ECHT de fotos erop zetten

Een ramp

Hetgene waar Sam en ik het meest voorzichtig mee zijn op reis zijn onze paspoorten en de camera met de memory stick. Ze mogen van alles van ons afnemen, behalve dat.

Het leek wel of het niet mocht om het tweede deel van de foto´s van onze reis over te zetten op de usb stick. Telkens als we het van plan waren was er iets. Het kabeltje van de camera was kwijt, nadat we die net nog in Brazilië hadden gekocht. Die moesten we dus hier opnieuw kopen en dat was nog niet zo makkelijk... Zo vergat Sam bijvoorbeeld ook de usb stick mee te nemen naar het internetcafé en zette alleen een paar foto´s op de blog, zoals je die hebt kunnen zien. Voordat we naar Uruguay gingen wilden we nog heel graag de foto´s erop zetten, maar toen was het internetcafé dicht... Terug uit Uruguay gekomen zou ik de foto´s er gisteren toch eindelijk op gaan zetten! Aangekomen in het internetcafé bleek de batterij van de camera op te zijn en toen was het wéér niet mogelijk om de foto´s nou eensover te zetten! Sam schreef een blogje, ik had contact met het thuisfront en we zouden voor tangoles nog even teruggaan naar het internetcafé om alsnog de foto´s erop te zetten. Maar het liep allemaal anders...

Sam ging eerder naar huis om boodschappen te doen en te koken en ik moest nog het één het ander doen op het internet. Toen ik wegging keek ik goed of ik alles bij me had, aangezien we het vorige kabeltje ook al verloren hadden. Thuis aten we heerlijk van Sams eten. Toen ik terug wilde gaan naar het internetcafé pakte ik de spullen en kwam erachter dat ik nog maar één memory card van de camera had ipv twee. Het enige wat ik me kon bedenken was dat ik het kleine dingetje heb laten liggen en ik ging als een gek naar terug naar het internetcafé. Ik pakte de taxi, de bus zou te langzaam zijn, het kon niet snel genoeg. In paniek aangekomen lag er geen memory card... Ik ondervroeg de man achter de balie en moest op Sam wachten die later zou komen. De man zei dat na mij een man is geweest die elke dag komt, dus hij het zal vragen. Het moet wel dat deze man het heeft. Ik heb bewijs dat ik met beide memory cards aankwam. Ik verwisselde de niet-volle namelijk voor de volle in de camera, zodat ik eerst de wat oudere foto´s op de computer kon zetten. En ja, de volle zit er nu nog steeds in en de recentere foto´s zijn we zoek... Toen ik erachter kwam dat de batterij op was, heb ik alles in de tas gestopt en ik kan me herrinneren dat ik de tweede memorycard niet heb opgepakt. Stom! Stom! Stom! Ik kan mezelf wel voor m´n kop slaan, heb ik dan toch niet goed gekeken?

Deze avond geen tango-les voor ons. We waren verdrietig en boos tegelijk. We zouden er alles aan doen om het terug te krijgen! Vanochtend werd ik al vroeg wakker, ipv naar werk gaan blijf ik de hele dag bij het internetcafé. Sam is wel naar werk, we kunnen hen toch niet zomaar in de steek laten. Na werk komt hij hierheen. Ik heb er alles aangedaan om het terug te krijgen. Ik heb een briefje opgehangen, ik deel briefjes uit met de vraag of iemand het heeft en dat we er 250 pesos voor over hebben, dat overeen komt met 50 euro. De man hier achter de balie is erg betrokken en helpt me. Zo ging hij vanochtend de camera-beelden bekijken van gisteren. Zo blijkt dat er geen man na mij is geweest, maar een meisje/ jonge vrouw op dezelfde computer. Wel een jongen/man die voor het meisje op de computer naast de mijne is gaan zitten. Hij kent het meisje niet en ze komt hier niet dagelijks. Ik geef niet op! Ik heb nog wat flyers uit zitten delen, maar toch zakt de moed steeds meer in mijn schoenen. Nu zit ik hier nog steeds te wachten en ik heb het idee dat het niet helpt. We zijn nergens... Ik hoop dat een collega van hier het jongen en het meisje wel kent en misschien navraag kan doen. Ik zit hier al 4 uur, Sam komt over 2 uur. Misschien bel ik hem nog wel even in de tussentijd om te bespreken wat te doen...

Ik baal enorm! Hoe heeft het kunnen gebeuren? En nog wel op zo´n manier! Het betekent dat we het eerste deel van de reis nog wel hebben, maar het tweede deel niet. Het zou beter zijn als dit andersom was geweest... Een groot deel van de eerste card is namelijk Brazilië en die foto´s hadden we toch al allemaal op usb stick, verder staat er de eerste week van Buenos Aires op dat we dus nog wel hebben. Op de verloren card staan de foto´s van de laatste 4 weken in Buenos Aires en natuurlijk de foto´s van Uruguay... De foto´s die Sam op het blog heeft gezet die hebben we gelukkig nog wel van deze periode... Het is voor ons echt een ramp! Omdat we beiden veel waarde hechten aan foto´s. Voor mij is het nu al de derde keer, volgens mij is er sprake van een vloek. 2 jaar geleden is mijn camera gestolen in Turkije, waardoor ik geen enkele foto´s heb van mijn eerste vakantie zonder ouders en vorig jaar is mijn camera gestolen tijdens mijn 18e verjaardag waardoor ik geen enkele foto heb van mijn 18e verjaardagsfeest...

Sam had in de vorige blog nog beloofd dat ik zou schrijven over onze stapavond afgelopen zaterdag, om de blog nog een beetje leuk af te sluiten, zal ik dit nog schrijven! We kwamen 8 uur ´s avonds aan met de boot weer terug vanuit Uruguay. Stappen in Montevideo is lang niet zo goed als hier, dus besloten we dit weekend gewoon hier te stappen! We wilde altijd nog naar een cumbia tent gaan. Cumbia is een soort muziek dat hier vooral door de jeugd geluisterd wordt, wij kenden het niet, maar je hoort het hier veel en vooral op tv! Bij ons om de hoek zit zo´n club waar cumbia gedraaid wordt. Om een uurtje of één gingen we hierheen, hartstikke vroeg voor de Argentijnen, dus waren we één van de eerste. Toen we naar binnen liepen, kwam de bewaker op me af en fluisterde in mijn oor. ´Weten jullie wel dat het een gay tent is?´ Sam en ik moesten hard lachen, het maakte ons niets uit en we gingen gewoon naar binnen. Het was een hele beleving wat we daar allemaal zagen. Er was inderdaad cumbia, waar ik achteraf gezien toch niet zo van hou. Verder waren er ook een helemaal mannen die mooi gekleed waren en zo af en toe zagen we wat gasten met elkaar zoenen. Een vreemd gezicht! Zo was er ook een meisje aan de andere kant van de bar, die via de barvrouw, aan me vroeg of ik op meisjes of op jongens val... We hebben in ieder geval wel een leuke avond gehad!

Zo hebben we nu ook de tickets binnen voor de volgende reis! Vrijdag moeten we helaas ons appartementje weer uit... Ik vind dit heel erg dubbel. Ik ga ons appartementje missen, zo ook de stad, want ik heb het hier echt naar m´n zin gehad! Maar ik heb ook super veel zin om verder te gaan en nieuwe dingen te zien! Vrijdagavond nemen we de nachtbus naar Mendoza. Dat ligt aan de andere kant van Argentinië, in het oosten tegen de Chileense grens aan. Hier zullen we een paar dagen verblijven en vervolgens de oversteek maken naar Chili!

Zo zie je maar weer... Geen nieuws is goed nieuws! Want we hebben nog nooit zo snel achter elkaar een nieuwe blog geschreven... Hopelijk komt deze ramp toch nog goed, jullie horen van ons!

Weekendje Uruguay

Als je de 40km brede rivier Rio de la Plata oversteekt vanaf Buenos Aires kom je in Colonia - Uruguay terecht. Je hebt niet veel keuze uit bootmaatschappijen wat naar mijn idee een typisch staaltje corrupte monopolie is. Uit frustratie boeken we met het lieve kleine maatschappijtje Colonia-express. Vanaf Colonia reizen we met bus naar Montevideo (de hoofdstad van Uruguay).

Om eerst een beetje de sfeer te omschrijven van het landje moet je eerst een beetje een beeld van Uruguay krijgen. Ik neem aan dat niet veel mensen ook maar iets weten van Uruguay, ook wij hadden er totaal geen idee van. Uruguay was een provincie van Argentinie. Toen Argentinie 210 jaar geleden zichzelf ontworstelde van de Spaanse kroon is Uruguay als provincie zelfstandig verder gegaan. Net als Paraguay en Bolivia trouwens. In Uruguay is nagenoeg iedereen blank en niet te onderscheiden van Europeanen. Toch is het een volkje met een eigen karakter.

Er wonen 3 miljoen mensen in Uruguay, en het is ongeveer 5x zo groot als Nederland. In Uruguay is NIETS!!! alleen gras, plat land en koeien!! De helft van de bevolking woont in Montevideo.

Ok, maar we beginnen in Colonia. Colonia is een dorpje dat gebouwd is zo dicht mogelijk bij Buenos Aires. Zo konden goederen vanuit Uruguay en Brazilie over de rivier Argentinie ingesmokkeld worden. Nu ziet dit smokkelaars-unesco dorpje er heel vredig uit, met hoge bomen, klinkertjes in de straat en kleine huisjes. Nu is het een puur toeristische dorpje en we besluiten na 3uurtjes wandelen maar de bus naar Montevideo te pakken.

Het is een leuke rit, het platteland is zo vredig en omdat er zo weinig mensen in het ´´interior´´ wonen zijn er geen snelwegen, en al helemaal geen bebouwing langs de snelwegen. Alles centreert zich rondom Montevideo.

Wat meteen opviel is dat iedereen met Mate rondloopt!. Dit is een houten beker met een ijzeren rietje. Hierin zitten kruiden met Mateine (een soort thee maar dan kruidiger en sterk). Letterlijk iedereen loopt met een Jerrycan onder de arm en de Matebeker met opgedroogde kruiden in de andere hand. Af en toe gieten de mensen kokend water eroverheen en lurken ze aan het rietje. We denken zelf dat de Mate is ontstaan omdat de Gaucho´s (cowboys) zo thee konden drinken zonder dat er water uit de beker morstte als ze aan het paardrijden waren. Nu is het een nationaal fenomeen. En volgens mij is de hele bevolking verslaafd... al zeggen ze dat het gezonder is dan koffie en thee.

Bij aankomst moeten Renee en ik een hostel zoeken, en Uruguay is best duur. We vinden uiteindelijk op aanraden van een oude vrouw een hostel, helaas zijn er geen kamers meer... of toch wel?? Ja toch wel.... eentje met hevige lekkage. Het is een prive kamer voor twee personen. En we mogen er wel in, voor zes euro per nacht! We hadden gerekend op 20 p.p.p.n. we konden ons geluk niet op. En weetje, het regende toch niet, dus we hebben geen druppel horen vallen. Dat was een mooie meevaller na de dure boottocht.

Ik heb nog een andere zoektocht, hoe kan een land dat 3 miljoen inwoners heeft, 2x wereldkampioen zijn geweest? Een flink aantal keer kampioen van Latijns Amerika zijn geworden. En clubs huisvesten die achter elkaar de Copa Libertadores winnen?¿ Ik snap er geen snars van. En eigenlijk doe ik dat nog steeds niet. Het land is voetbalgek! Suarez (speler van Ajax), Forlan en Lugano zijn echte volkshelden. Iedereen heeft een poster van het nationale voetbalteam hangen. En ieder vrij stukje grasland (in de stad weinig en op het interior veel) is benut als voetbalveldje! Dit doet mij als liefhebber plezier!

´s Avonds lopen we een stukje door het centrum van de stad. Waar je verwacht date en centrum bruist en gezellig is merken we dat het in Montevideo best verloederd is en dat je eigenlijk in de buitenwijken moet zijn. Iedere stad is toch altijd weer anders dan je verwacht. In het centrum werd ons ook door een reisgids afgeraden om verder te lopen. Hij zei dat Uruguay wel bekend staat als een van de veiligste landen maar dat dit eigenlijk een misvatting is. Er zijn veel smokkelaars bij de haven, onder invloed van vanalles en nogwat en soms uitgerust met messen of wapens. We nemen het advies met alle plezier ter harte en smeren ´m. Toch heeft het centrum wel iets leuks het is aan 3 kanten omringd door water van de rivier en als vanuit de stad kom je al snel bij de mooie stranden aan de onderkant van Montevideo. Dit is een beetje waar de rijke mensen wonen en waar de shoppingmalls zijn (en dus het uitgaan.... O,ja lekker logisch weer!??)

Op dag twee zijn we naar de pier gegaan met uitzicht tegen de stad aan. Het is zo mooi om de skyline van de stad te zien en Renee en ik zijn er over eens dat Montevideo niets te bieden heeft wat Buenos Aires wel heeft. BEHALVE de skyline en stranden. Dat wat Buenos Aires dus weer niet heeft. Niet voor niets gaan hier dus ook veel Argentijnen op vakantie. De pier was trouwens het frikandellenbos van de stad...best vies.

Daarna zijn we naar Bodies gegaan. Een tentoonstelling over het menselijk lichaam. De hele zaal staat vol met opgezette lijken die ontleed zijn van de huid en daarna gebalsemd. Je ziet dus gewoon dode mensen staan en je kan ze zelfs aanraken (als je dat zou willen, maarja dat is waanzin). Echt super interessant om te zien. Er staan mensen waarvan je alle zenuwen ziet lopen, de spieren, de botten en alle organen liggen gewoon op en bloot voor je neus. Een super mooie kans om het een keer te zien. Voor onze college studenten (medicijnen en tandheelkunde) natuurlijk heel normaal maar voor on s een hele belevenis! Dat het een belevenis was bleek wel, toen ik achterom keek zag ik Renee gebukt een oude gestorven man wel heel aandachtig bestuderen ;) Een hilarisch gezicht en ondertussen ontzettend!! vreemd gezicht. Ik maakte ondertussen wat foto´s wat niet mocht, en Renee vond dit maar wat vervelend. Ik vond het zo indrukwekkend. Ik zie zo mijn vader hetzelfde doen, en dat ik dan zei ´´ doe nou niet ´´ en nu doe ik het zelf! Net als, boeken onderstrepen,en, en, etc.... Beangstigend, grappig,maar waar!!

Over dood gesproken, we hebben in de stad dode honden zien liggen, dode vissen, dode mensen zien staan. Nou goed nieuws, we leven nog!

De laatste dag zijn we nog naar de stranden geweest. Wat is het toch leuk als je vlakbij het strand kan wonen! De er staan enorme villa´s en natuurlijk de gebruikelijke latijns Amerikaanse rijtjesvilla´s. Er is een hele mooie kustweg waar veel mense hardlopen en mensen door de vele ruimte die in het land is, heerlijk groot en waarschijnlijk lekker goeiekoop. Jammergenoeg moeten we weg, en we gaan nog even snel bij de plaatselijke Parilla eten! In de oude markt zijn in de overdekte hal allemaal grote barretjes, met gigantische barbeques. We nemen Uruguayaanse biefstuk, wederom echt heerlijk mals en krijgen een glaasje medio-medio (witte wijn met champagne) kado. Toen was het weekend voorbij en gingen we weer terug!

We gaan ons nu opmaken voor vertrek, over een weekje gaan we naar Mendoza en Chili. Het is jammer want nu moeten we ons luxe appartementje achterlaten. Het vertrouwde maakt weer plaats voor het niet-weten-waarweheengaan en dat is best jammer want we maken het goed. We zijn fit, gezond en alles is tot nu toe meer dan veilig! Al hebben we dat laatste zelf in de hand. Groetjes aan iedereen thuis!! Blijf ons vooral volgen, want in de volgende blog gaat Renee schrijven over ons avondje stappen van gister in de kerk van argentijnsse regaeton voor homo´s!! en dat beloofd wat.

Feliz dia del Madre (moederdag hier). Kussen aan de moeders!!! (Mama en schoonmoeder) en natuurlijk aan alle oma´s die ons zo trouw volgen. We moeten snel maar eens bellen!!!

Typisch Argentijns leventje

Een blog is alweer veelste lang geleden, dat komt doordatik telkens onderbroken wordt enomdat we de afgelopen week zoveel dingen hebben gedaan! Deze week was alles zo´n beetje geregeld met werk etc en kon ik eindelijk aan de slag en het allerbelangrijkste, genieten van het echte leven in Buenos Aires! Echt zoals het hoort.

Te beginnen met voetbal, dat net zoals in Brazilie een gekte hier is. Sam heeft inderdaad een wedstrijd van Boca Juniors mogen bijwonen en dat zonder belazerd te worden en voor een redelijk bedrag. Het scheen er een totale gekte te zijn, een paar uur lang heeft de hele tribune gezongen en geen seconde stilgestaan en Sam heeft mogen ervaren hoe een verdrukkingsdood kan zijn...

Maandag ging ik Sam vergezellen en was mijn eerste werkdag bij de Banco Alimentos. Na wat geregel en contracten begon het werk. Ik moet je vertellen, het is verschrikkelijk saai en totaal niet uitdagend werk. Kort samengevat is het de bedoeling dat je dozen uitpakt met producten die geleverd zijn en vervolgens weer inpakt met verschillende producten bij elkaar in een andere doos zodat die vervolgens uitgedeeld kunnen worden aan de kleinere instanties die het onder de mensen zullen verdelen. Sam en ik kunnen alheel blij zijn als we een doos uitpakken met een nieuw product, of alles in mooie, keurige netten rijen kunnen sorteren. Dit geeft aan hoe saai het werk is... Maar buiten dat is hettoch welleuk, onze collega´s bestaan uit gehandicapten en mensen die het leuk vinden om Engels te oefenen door met je te kletsen en mensen die je weer helpen met Spaans spreken. Zo zijn we toch nuttig bezig en maken we van alles mee! Zo ontmoette we maandag ook Juan Carlos, een schijnbaar rijke man die een dagje vrij over heeft om vrijwilligerswerk te doen. Zijn hobby is racen met oude, opgeknapte auto´s, onder andere een oude eend met 600 pk, zoiets? Mijn auto-kennis komt niet heel ver... In ieder geval mochten we, heel krap met z´n drietjes voorin, een autoritje meerijden. Hij gaf ons nog een tour door de wijk Belgrano, waar we anders nooit gekomen waren en waar de wat rijkere mensen wonen.

Dinsdag zouden we eigenlijk naar Marc van der Post gaan, de schrijver uit El Jaguël om te helpen met melk uitdelen. Maar vlak vantevoren kregen we een telefoontje dat er iets mis was met de waterleiding en dus moesten we de week erop maar komen. In plaats daarvan besloot ik naar het Immigrantenmuseum te gaan, het leek me wel interessant wat de Argentijnen nou oorspronkelijk vandaan komen. Ze hebben immers Europees bloed. Na lang zoeken en rondvragen vond ik eindelijk het museum. Helaas was het dicht en dat wel al voor twee jaar...

Na weer een dagje werken (we werken op maandag, woensdag en vrijdag) hadden we ´s avonds onze eerste tangoles! Als je een tijdje in BA bent moet je dit wel doen! We kwamen in een grote zaal, waar een bar is en aan de zijkanten staan rijen tafels dus is het ook goed mogelijk hier te zitten en lekker te kijken. Sam en ik begaven ons natuurlijk niet aan de zijde maar midden op de dansvloer! Ondanks het feit dat Sam en ik a-motorisch, klunzen en a-ritmisch zijn ging het nog bijzonder goed! Les 1 hadden we succesvol behaald en na de les konden we bij Practica (na de les wordt het licht gedimd en wordt de tango-muziek harder gezet) onze pasgeleerde pasjes oefenen. Tijdens de les is het ook de bedoeling dat er partnerruil is, zodat je het nog beter leert door ervaring met anderen. Hierbij maak je ook het een en ander mee... Zwetende handjes, schaakprofessoren,Engelse kakmadamsen 4 liedjes achter elkaar met iemand dansen waarbij je telkens hoopt dat je aan het eind vaneen liedkunt zeggen ´gracias´ en weg kan lopen... Het was een succesvolle avond en dat werd ook duidelijk toen we er bij thuiskomst achter kwamen dat het al half 2 was. Vrijdag was onzetweede les en toen kregen we te horen dat we de volgende keer al naar nivel 2 mogen!

Donderdag moesten we weer vroeg op, omdat ´s ochtends vroeg onze schoonmaakster al voor de deur zou staan. Jaja, we hebben onze eigen schoonmaakster... en ook nog een vrouw die voor ons neus de hoofddeur openhoudt en zo af en toe een bewaker die ons huis staat te bewaken... alles bij inbegrepen! We besloten naar het nationaal historisch museum te gaan in San Telmo, waar we eerder al voor een dichte deur hadden gestaan. Ons bezoek was niet lang, na nog geen kwartier stonden we weer buiten omdat het werkelijk niets voorstelde. Onderweg terug liepen we over Plaza de Mayo, één van het belangrijkste pleinen midden in het centrum bij Casa Rosada. Daar staat een kampje opgezet door de veteranen van de Malvinasoorlog. Ze staan daar 24 uur per dag met spandoeken om te protesteren dat het groepje eilanden in het zuiden van Argentinie is. Argentinie had de strijd verloren tegen de Engelsen, maar het werk van de veteranen werd kortgezegd niet echt gewaardeerd door Argentinie. Toch vindt Argentinie nog steeds dat het van hun is en er wordt nog steeds in de politiek over gesproken, nuzo´n paar decenia later. Sam en ik liepen langs het kamp waar een paar mannen zaten om een praatje met ze te maken en uiteindelijk hebben we wel een halfuur met ze staan praten en geweldig dat ze het vonden! Ze bleven maar met ons praten, lieten het kampje aan ons zien dat zelfs voorzien is met bedden en koelkast en dat midden op het plein. Mate werd met onsgedeeld, koekjes werden aangeboden en als slot gingen we er op de foto! Mate iseen bekertje waaruit kokend water met yerba kruiden wordt gedronken door een ijzeren riertje. Het is net iets anders dan thee en wordt met iedereen gedeeld. Het is de bedoeling dat je het bekertje volschenkt met kokend water, leegdrinkt, weer vult en doorgeeft aan de volgende persoon. Je moet je vereerd voelen als er mate wordt aangeboden om uit hetzelfde kannetje en rietje te drinken. Iedereen doet het hier!
Na dit bijzondere bezoekje gingen we op zoek naar een hoog gebouw. We hebben het al een paar keer rondgevraagd, maarhet is nog nergens geluktom de stad vanuit de hoogte te bekijken! We probeerden nog wat hotels en kantoren maar het was echt niet mogelijk. Toch vonden we ergens nog een hoog kantorengebouw waarbij we de lift in konden dat een raampje had! Nadat ik m´n angst had overwonnen namen we de lift naar de 30e verdieping en hadden we toch wel een mooi uitzicht over de stad. Helaas duurde dit niet langer dan een paar seconde, want toen ging de lift weer naar beneden... Zo probeerde we ook nog wat bij het Sheraton hotel. Maar in plaats van een uitzicht vanuit de hoogte kwamen we terecht in een universiteiten-beurs waar er ook nog eens twee struisvogels rondliepen! Op de beurs kregen we het voor elkaar nog wat reclame producten zoals deo, mayonaisse en soep mee te nemen, dat voor ons als lowbudget backpackers natuurlijk wel van pas kan komen. Konden we de geweldige struisvogelpakken maar mee nemen naar NL voor carneval...

´s Avonds besloten we eindelijk maar eens uit eten te gaan naar La Cabrera. Dit restaurant werd ons aangeraden door Esmee en in Buenos Aires kun je natuurlijk een goede biefstuk niet missen! Het was werkelijk verrukkelijk, dit is één van de keren dat ik het allerlekkerste uit eten ben geweest! Het kostte wat (eigenlijk gewoon Hollandse prijzen), maar dan heb je ook wat. Sam en ik hadden beide wat besteld, maar eigenlijk zouden we aan één portie genoeg hebben. We kregen twee verschillende planken met 800 gram biefstuk met allerlei lekkere sausjes en pureetjes erbij. Hmmmm... ik krijg weer trek als ik eraan denk!

Het afgelopen weekend gingen we een weekendje naar Tigre. Dat is een plaatsje 30 km ten noorden van BA en ligt midden in de delta van de Rio de la Plata, de uitmonding van de rivier in de zee tussen Argentinië en Uruguay. We gingen er met de Tren de la Costa heen dat ons langs de kust reed omhoog. We kwamen aan in een klein stadje waar een onwijs grote Casino en eenpretpark staat. Verder is het de start van een heleboel boottochtjes de delta dieper in. Al snel kwamen we er achter dat alle hostel volzaten, omdat het voor de Argentijnen een extra lang weekend was vanwege een feestdag. Gelukkig hadden we via via toch nog ergens een plekje, dat krijgen we toch altijd weer goed voor mekaar! We namen een bootje naar Tres Bocas. Je hebt er een heleboel schattige huisjes op palen en prachtige huizen langs de rivieren met stijgers, eigenlijk deed het me heel erg aan de Kaag denken. Voor iemand uit BA is dit natuurlijk heel bijzonder, maar wij Hollanders zijn wel wat water gewend! Helaas daarom waren mijn verwachtingen niet helemaal uitgekomen en jammer genoeg werkte het weer ook niet echt mee... Daarom besloten we ook zondag al wat eerder terug naar huis te gaan. De avond daarvoor kwamen we erachter dat we nog zovéél dingen wilden doen in BA, terwijl we er nog geen twee weken meer zouden zitten... Het leek ons een goed idee om daarom nog het één en ander in de grote stad te doen. We maakten een ommetje langs het Teatro Colón dat echt een paar blokken van ons vandaan zit! De rondleidingen waren vol, maar dat scheelt natuurlijk ook weer in de kosten... We hebben in ieder geval even het prachtige, gigantische gebouw goed kunnen bekijken. Het valt me namelijk op dat je langzamerhand steeds sneller en makkelijker langs al die prachtige gebouwen langs loopt, je begint er een beetje aan te wennen. Toch kan ik er echt nog van genieten wat voor een mooie stad het is. Want ja hoor, ik ben eruit, het is een fantastische stad! Je moet het beleven en leren waarderen. Onze wandeling (ik geloof dat we zo´n 10 km lopen per dag) ging weer naar het Casa Rosada, want we wilden altijd nog een rondleiding krijgen door het gebouw. We moesten letterlijk uren wachten, maar ondertussen konden we schilderijen van beroemde leiders van Latijns Amerika bekijken. Opvallend was dat er geen één van de Guyana´s of Suriname tussenzat! Dit is toch een afzonderlijk stukje en hoort eigenlijk meer bij de Cariben. De rondleiding namen we in het Spaans, want dat is de beste manier om het te leren!

Zondagavond gingen we weer lekker stappen! Aangezien dat eerder het weekend nog niet mogelijk was. We gingen naar de Crobar waar die avond Armada Music zou draaien, de label van Armin van Buuren. Deze keer zijn we geen Nederlanders tegengekomen. De vorige keer in de Pachá was het zo dat Sam stuntellig in het Spaans iets probeerde te vragen aan gasten en de ene koeltjes antwoordde ´Praat maar gewoon Nederlands hoor...´ Jammer genoeg was ik er niet bij!

Van Sam moet ik nog een paar dingen belangrijke dingen van die week melden! Over bv zijn geweldige voordring-kunsten, hoe hij er voor zorgde de gigantische rij voor de Crobar over te slaan en gewoon vrolijk voorin naar binnen langs de bewaker liep en vervolgens doodleuk de lange rij voor de jassen voorbij liep en deze simpelweg gaf aan de vrouw. Mooi voor mekaar, dat scheelde ons een uur! Verdermoest ik meldendat Sam een ware tango-talent is en als een echte beest de biefstukken verscheurt. Verder viel Sam in Tres Bocas nog een hond aan (jaja wéér een hond, het zit hem niet mee!), maar onder ons, eerlijk gezegd schrok Sam zich te pletter van een hond en wilde meteen rechts omkeer maken. Stiekem was ik zelf ook wel een beetje bang, een seconde dacht ik dat ik gebeten zou worden, ik wist niet hoe hard ik moest rennen! En tot slot het aller belangrijkste van alles, Sam heeft het volk mogen toezwaaien op hét balkon van het roze, presentiële paleis! Zoals alle andere beroemde en gewaardeerde personen voor hem hebben mogen doen...

Maandag hadden we vrij vanwege een Argentijnse feestdag en we wisten daar prima gebruik van te maken door een keer heerlijk lang uit te slapen. We kregen van Esmee, die ondertussen weer in BA was, een tip om ´s avonds naar een show met trommels te gaan, La Bomba Percussie. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten, maar besloten gewoon te gaan! In het begin wisten we niet wat ons overkwam. We kwamen op een terrein tussen gebouwen en ergens in een keten waren allemaal mensen bezig om zelf trommels te maken! Natuurlijk moesten wij ook zo´n prachtige trommel hebben, achteraf bleek dat de stokjes op waren... Er waren allemaal hippies en er was wel een gezellige sfeer, een beetje zoals een festival. De muziek was ook erg leuk, een soort samba, het was een groot ´orkest´ van allemaal trommels!

Gisteren was dan eindelijk de dag dat we wel naar Marc gingen in El Jaguël. Het was echt leuk om een keer een Merendero mee te maken en te helpen. In een school werden broodjes en chocolademelk klaar gemaakt en de kinderen vonden het echt geweldig! We kregen allemaal vragen naar ons hoofd geslingerd. Zoals ´Hoe komt het dat iedereen in Holland lichte ogen heeft?´ Het was echt gezellig en Sam kreeg van een jochie een zelfgemaakte katapult als aandenken! We hebben nog mate gedronken bij Marc en zijn Argentijnse vrouw. We hebben ook hun dochtertje van 8 gezien dat bewonderingswaardig perfect Spaans en Nederlands praat, terwijl ze alleen hier opgegroeid is.

Vandaag was het weer een werkdag en vertelde Sam dat hij er maar niet aan kan wennen dat iedere man elkaar een kus geeft. Het is zo vreemd om dat te zien en iedereen geeft elkaar een kus bij elk afscheid, zelfs als ze je pas een minuut kent en nooit meer zal zien, als je bv een praatje maakt in de bus en vervolgens uitstapt. Sam vertikt natuurlijk elke collega een kus te geven bij het naar huis gaan. Maar soms komt ie er niet onderuit... dat is een komisch gezicht!

We zijn nog maar 8 dagen in BA... het is zo hard gegaan! We zijn alweer bezig met plannen maken voor de volgende reis. Ik vrees dat we uiteindelijk niet meer naar Patagonië gaan en ik vind het echt ontzettend jammer dat we niet naar het zuiden van Argentinië gaan. Het is erg duur en we redden het niet met de tijd! Bovendien schijnt Patagonië dit jaar echt tegen te vallen, de wintersport is er slecht geweest dit jaar. Dat komt door de vulkaan dievorig jaar in de buurt is uitgebarsten. Voor ons nog meer reden om het over te slaan en een extra reden om hier sowieso een keertje terug te komen!

Zoektocht naar werk

Terwijl Sam afgelopen dinsdag Marc van der Post ging opzoeken in El Jaguël, begon mijn zoektocht naar werk. Ik had vantevoren al verwacht dat dit nog een lastige klus zou worden. Want wie neemt nou iemand aan voor slechts 3 weken? Maar toch, vol goede moed nam ik de bus naar San Telmo. De avond daarvoor waren we daar uit eten geweest en, zoals Sam al zei, konden we hier lekker genieten van tango muziek en een tango show! San Telmo is erg toeristisch, dus misschien dat ze daar wel iemand konden gebruiken die Engels spreekt en waarbij het niet zo´n probleem is dat ik niet zo goed Spaans spreek. Die dag had ik mijn hoop gevestigd op restaurantjes en eetcaféetjes, hier heb ik tenslotte ook ervaring mee. Ik liep de ene na de ander binnen en deed alsof ik prima Spaans sprak en verstond, dat kon ik tenminste nog even voor me houden. Wat ik natuurlijk wel al erbij moest zeggen is dat het voor slechts 3 weken is en buiten het feit dat sommigen al completo waren, was dat ook hetgene wat me tegenzat. Toch heb ik bij een paar mensen mijn telefoonnummer achter moeten laten.Zo dient m´n nieuwe Argentijnse telefoon toch nog ergens voor, ondanks het feit dat die van Sam al gejat is. Na een paar uur vragen en lopen was ik alweer thuis aangekomen en kreeg ik een telefoontje van Sam dat het gelukt was om de schrijver te ontmoeten. Zo werd ik ook opgebeld door Mario en werd ik meteen gestrafd voor het feit dat ik deed alsof ik goed Spaans kon. Uit de golf Spaans die door de telefoon tetterde kon ik natuurlijk nauwelijks iets uit opmaken, behalve dat hij werk voor me zou hebben in die en die straat en of ik er de volgende dag om 5 uur kon zijn, maar hij had in de tussentijd allang door dat ik er nauwelijks iets van begreep of uberhaupt iets kon zeggen. De verbinding viel weg en ik had totaal geen idee wat hij nog van me verrwachtte. Toen ik opzocht welk restaurant het was, bleek het ook nog eens degene te zijn waarbij ik al meteen spijt had toen ik was binnen gekomen om te vragen of ze werk hadden. Het was één grote chaos en er hing totaal geen sfeer. In Nederland zou ik dit als een uitdaging zien, maar ik zag mezelf hier totaal niet werken zonder goed Spaans te kunnen.

Zonder te weten wat te doen, ging ik woensdag weer op zoek naar werk. Deze keer wilde ik het bij hostels proberen in de buurt, het centrum. Ook zij kunnen misschien wel iemand gebruiken die Engels spreekt en is het wat makkelijker werken zonder Spaans. Bovendien stelde ik voor ook ´s nachts te kunnen werken, daar hoef ik bij wijze van spreken alleen maar de deur te openen voor gasten. De eerste hostel vroeg om m´n cv en ik besloot die maar meteen in het Spaans te gaan maken, want die kan ik overal achterlaten. Zo ging ik nu ook de hostels af met bij de een wat meer kans dan bij de ander. Één hostel had misschien wel wat voor me, het waren mensen van mijn leeftijd, konden allemaal Engels en ze zochten een barman. Zodoende mailde ik meteen de manager. En met opnieuw weer een klein beetje hoop besloot ik Mario niet op te zoeken. Ik heb van mama twee belangrijke dingengeleerd, het eerste isdat je moet doorzetten en er gewoon voor moet gaan, en om deze reden had ik eigenlijk gewoon moeten gaan. Maar het tweede is dat je ook naar je gevoel moet luisteren en ik had er helemaal geen fijn gevoel over. Zo bedacht ik me ook dat als ik het zou doen, ik het leuke werk in de hostel zou laten liggen. Achteraf weet ik niet of het een goede keuze is geweest, maar nu is het eenmaal zo.

Die avond ging ik met Sam naar een restaurant/caféetje met een eigen brouwerij. Je kon ereen proeverijtjekrijgen van 6 verschillende bieren, allemaal zelf op een bijzondere manier gebrouwen. De één was lekkerder dan de ander, maar het was een erg leuk concept! Het was grappig om te zien dat bij ieder stel of op iedere tafel wel zo´n proeverijtje bij het eten stond.

De volgende dag kreeg ik het weer voor mekaar flink ziek te zijn. Sam en ik kampen altwee weken met hoofdpijn, of het nou komt door verkoudheid of de luchtvervuiling waar BA om bekend staat... In ieder geval was het donderdag anders, waarschijnlijk migraine, en terwijl Sam het stadion van Riverplate bezocht, moest ik in mijn bedje blijven. Vrijdag was Sam´s eerste dag bij de Banco Alimentos en dus moest ik ook weer aan de slag. Ik zocht weer wat hostels op en had een gesprek met de manager. Het was een buitengewoon leuk gesprek. 3 weken zou te kort zijn om me in te laten werken achter de receptie, maar als barman zou misschien nog wel mogelijk zijn voor zo´n korte tijd. Maar ook toen kwam weer het probleem dat mijn Spaans niet goed is (hoe heb ik toch al die jaren 8en kunnen halen voor m´n Spaans mondelingen?!) en de mensen praten hier zo verschrikkelijk snel dat de vreselijke Spaans luistertoetsen op school niks was vergeleken hier... De manager vertelde dat vanwege het laagseizoen er nu vooral mensen uit Latijns-Amerika zelf zijn en dus dat dat nog wel lastig zou kunnen worden. Hij zou het me laten weten als ik nodig was en hij kreeg het toch voor elkaar me enigszins een voldoen gevoel te geven door te zeggen dat als ik weer eens in BA ben voor een langere tijd, ik maar weer langs moest komen. Het leek me een goed plan om m´n zoektocht op een goede manier te beëindigen en beter dan dit zou het niet kunnen worden... Bovendien kan ik ook geen drie weken meer werken. Ik kan je wel vertellen, ik baal onwijs. Het leek me een hartstikke leuke ervaring om hier te werken en op deze manier de tijd hier door te komen, anders dan de andere maanden. Daarbuiten wil ik nog steeds iets nuttigs doen hier. In een gekke bui met een stap in de goede richting kocht ik een Spaanse krant, zo kan ik in ieder geval aan m´n Spaans werken.

Terwijl ik verder aan het nadenken ben, hebben we hier ook lekker weekend gevierd. Vrijdagavond zijn we naar de club Cocoliche geweest, nadat we eerst wat hadden gedronken in een typisch Amerikaanse pub (pizza, kannen bier en rugby). In de club leerden we oa de dj kennen die later op de avond onwijs goede techno zou draaien. Het is grappig dat deze muziek hier vooral veel alternatieve mensen trekt, terwijl in Nederland dat niet zo erg het geval is. Zaterdagnacht gingen we naar de beroemde club Pachá die op verschillende plekken op de aardbol te vinden is. Deze club is gevestigd in een mooie, grote villa met terrassen aan de zee. Sam en ik moesten gister wel naar deze club aangezien onze eigen Hollandse DJ Chuckie draaide! Via mensen die we hadden leren kennen kregen we gratis kaartjes voor de bovenverdieping, en zonder ID praatte we onszelf naar binnen. De muziek was goed, weer techno, maar helaas bleek Chuckie beneden te draaien en besloten alsnog kaartjes te kopen voor beneden. Sam mocht niet naar binnen vanwege zijn korte broek, maar weer met een leuk praatje over Hollandse DJ´s en wij als Hollander móesten we wel naar binnen, en ja hoor. Buiten werd weer chille techno gedraaid en binnen stond het stervensvol voor Chuckie. Helaas konden Sam en ik de set van Chuckie telkens voorspellen, aangezien we 4 jaar geleden al hetzelfde van hem hoorde. Buiten dat is de Pachá echt een vette club, het leek wel een klein festival!

Toen we met de taxi terug naar huis reden kreeg ik nog een blik mee van de villa´s (sloppenwijken in BA) die hier tussen het treinstation en de snelweg staan. Sam is hier al met de trein geweest en had me erover verteld, maar ik had geen idee. Je kunt je niet voorstellen dat het zo dichtbij is, en het zelfs hier (BA?!) bestaat.

Sam is vanmiddag vertrokken naar La Boca om een wedstrijd te zien van Boca Juniors tegen Tigre! Helaas biedt mijn portemonnee hier geen gelegenheid voor... Wel heb ik even mogen ´genieten´ van de hordes boca-fans in de bus toen ik naar San Telmo ging om de bekende, zondagse antiekmarkt te bezoeken. Het boca-nummer werd door een propvolle bus gezongen en geschreeuwt waarbij de bus op de maat heen en weer ging. En daar zit Sam nu tussen in het stadion... ik ben benieuwd of het is gelukt en hij niet isbelazerd met eenkaartje?! Iedereen waarschuwt hier daarvoor. De wedstrijd is nu nog bezig en ik ga maar eens naar huis om daar op de televisie nog wat van mee te krijgen... en voor mezelf eens een lekker soepje op te zetten!

Ondertussen denk ik na over wat ik wil gaan doen. Zelf weet ik wel dat je met denken niet heel ver komt, maar wel met daden! Dus misschien is het wel een heel goed plan om morgen met Sam mee te gaan naar de Banco Alimentos...