Terwijl Sam afgelopen dinsdag Marc van der Post ging opzoeken in El Jaguël, begon mijn zoektocht naar werk. Ik had vantevoren al verwacht dat dit nog een lastige klus zou worden. Want wie neemt nou iemand aan voor slechts 3 weken? Maar toch, vol goede moed nam ik de bus naar San Telmo. De avond daarvoor waren we daar uit eten geweest en, zoals Sam al zei, konden we hier lekker genieten van tango muziek en een tango show! San Telmo is erg toeristisch, dus misschien dat ze daar wel iemand konden gebruiken die Engels spreekt en waarbij het niet zo´n probleem is dat ik niet zo goed Spaans spreek. Die dag had ik mijn hoop gevestigd op restaurantjes en eetcaféetjes, hier heb ik tenslotte ook ervaring mee. Ik liep de ene na de ander binnen en deed alsof ik prima Spaans sprak en verstond, dat kon ik tenminste nog even voor me houden. Wat ik natuurlijk wel al erbij moest zeggen is dat het voor slechts 3 weken is en buiten het feit dat sommigen al completo waren, was dat ook hetgene wat me tegenzat. Toch heb ik bij een paar mensen mijn telefoonnummer achter moeten laten.Zo dient m´n nieuwe Argentijnse telefoon toch nog ergens voor, ondanks het feit dat die van Sam al gejat is. Na een paar uur vragen en lopen was ik alweer thuis aangekomen en kreeg ik een telefoontje van Sam dat het gelukt was om de schrijver te ontmoeten. Zo werd ik ook opgebeld door Mario en werd ik meteen gestrafd voor het feit dat ik deed alsof ik goed Spaans kon. Uit de golf Spaans die door de telefoon tetterde kon ik natuurlijk nauwelijks iets uit opmaken, behalve dat hij werk voor me zou hebben in die en die straat en of ik er de volgende dag om 5 uur kon zijn, maar hij had in de tussentijd allang door dat ik er nauwelijks iets van begreep of uberhaupt iets kon zeggen. De verbinding viel weg en ik had totaal geen idee wat hij nog van me verrwachtte. Toen ik opzocht welk restaurant het was, bleek het ook nog eens degene te zijn waarbij ik al meteen spijt had toen ik was binnen gekomen om te vragen of ze werk hadden. Het was één grote chaos en er hing totaal geen sfeer. In Nederland zou ik dit als een uitdaging zien, maar ik zag mezelf hier totaal niet werken zonder goed Spaans te kunnen.

Zonder te weten wat te doen, ging ik woensdag weer op zoek naar werk. Deze keer wilde ik het bij hostels proberen in de buurt, het centrum. Ook zij kunnen misschien wel iemand gebruiken die Engels spreekt en is het wat makkelijker werken zonder Spaans. Bovendien stelde ik voor ook ´s nachts te kunnen werken, daar hoef ik bij wijze van spreken alleen maar de deur te openen voor gasten. De eerste hostel vroeg om m´n cv en ik besloot die maar meteen in het Spaans te gaan maken, want die kan ik overal achterlaten. Zo ging ik nu ook de hostels af met bij de een wat meer kans dan bij de ander. Één hostel had misschien wel wat voor me, het waren mensen van mijn leeftijd, konden allemaal Engels en ze zochten een barman. Zodoende mailde ik meteen de manager. En met opnieuw weer een klein beetje hoop besloot ik Mario niet op te zoeken. Ik heb van mama twee belangrijke dingengeleerd, het eerste isdat je moet doorzetten en er gewoon voor moet gaan, en om deze reden had ik eigenlijk gewoon moeten gaan. Maar het tweede is dat je ook naar je gevoel moet luisteren en ik had er helemaal geen fijn gevoel over. Zo bedacht ik me ook dat als ik het zou doen, ik het leuke werk in de hostel zou laten liggen. Achteraf weet ik niet of het een goede keuze is geweest, maar nu is het eenmaal zo.

Die avond ging ik met Sam naar een restaurant/caféetje met een eigen brouwerij. Je kon ereen proeverijtjekrijgen van 6 verschillende bieren, allemaal zelf op een bijzondere manier gebrouwen. De één was lekkerder dan de ander, maar het was een erg leuk concept! Het was grappig om te zien dat bij ieder stel of op iedere tafel wel zo´n proeverijtje bij het eten stond.

De volgende dag kreeg ik het weer voor mekaar flink ziek te zijn. Sam en ik kampen altwee weken met hoofdpijn, of het nou komt door verkoudheid of de luchtvervuiling waar BA om bekend staat... In ieder geval was het donderdag anders, waarschijnlijk migraine, en terwijl Sam het stadion van Riverplate bezocht, moest ik in mijn bedje blijven. Vrijdag was Sam´s eerste dag bij de Banco Alimentos en dus moest ik ook weer aan de slag. Ik zocht weer wat hostels op en had een gesprek met de manager. Het was een buitengewoon leuk gesprek. 3 weken zou te kort zijn om me in te laten werken achter de receptie, maar als barman zou misschien nog wel mogelijk zijn voor zo´n korte tijd. Maar ook toen kwam weer het probleem dat mijn Spaans niet goed is (hoe heb ik toch al die jaren 8en kunnen halen voor m´n Spaans mondelingen?!) en de mensen praten hier zo verschrikkelijk snel dat de vreselijke Spaans luistertoetsen op school niks was vergeleken hier... De manager vertelde dat vanwege het laagseizoen er nu vooral mensen uit Latijns-Amerika zelf zijn en dus dat dat nog wel lastig zou kunnen worden. Hij zou het me laten weten als ik nodig was en hij kreeg het toch voor elkaar me enigszins een voldoen gevoel te geven door te zeggen dat als ik weer eens in BA ben voor een langere tijd, ik maar weer langs moest komen. Het leek me een goed plan om m´n zoektocht op een goede manier te beëindigen en beter dan dit zou het niet kunnen worden... Bovendien kan ik ook geen drie weken meer werken. Ik kan je wel vertellen, ik baal onwijs. Het leek me een hartstikke leuke ervaring om hier te werken en op deze manier de tijd hier door te komen, anders dan de andere maanden. Daarbuiten wil ik nog steeds iets nuttigs doen hier. In een gekke bui met een stap in de goede richting kocht ik een Spaanse krant, zo kan ik in ieder geval aan m´n Spaans werken.

Terwijl ik verder aan het nadenken ben, hebben we hier ook lekker weekend gevierd. Vrijdagavond zijn we naar de club Cocoliche geweest, nadat we eerst wat hadden gedronken in een typisch Amerikaanse pub (pizza, kannen bier en rugby). In de club leerden we oa de dj kennen die later op de avond onwijs goede techno zou draaien. Het is grappig dat deze muziek hier vooral veel alternatieve mensen trekt, terwijl in Nederland dat niet zo erg het geval is. Zaterdagnacht gingen we naar de beroemde club Pachá die op verschillende plekken op de aardbol te vinden is. Deze club is gevestigd in een mooie, grote villa met terrassen aan de zee. Sam en ik moesten gister wel naar deze club aangezien onze eigen Hollandse DJ Chuckie draaide! Via mensen die we hadden leren kennen kregen we gratis kaartjes voor de bovenverdieping, en zonder ID praatte we onszelf naar binnen. De muziek was goed, weer techno, maar helaas bleek Chuckie beneden te draaien en besloten alsnog kaartjes te kopen voor beneden. Sam mocht niet naar binnen vanwege zijn korte broek, maar weer met een leuk praatje over Hollandse DJ´s en wij als Hollander móesten we wel naar binnen, en ja hoor. Buiten werd weer chille techno gedraaid en binnen stond het stervensvol voor Chuckie. Helaas konden Sam en ik de set van Chuckie telkens voorspellen, aangezien we 4 jaar geleden al hetzelfde van hem hoorde. Buiten dat is de Pachá echt een vette club, het leek wel een klein festival!

Toen we met de taxi terug naar huis reden kreeg ik nog een blik mee van de villa´s (sloppenwijken in BA) die hier tussen het treinstation en de snelweg staan. Sam is hier al met de trein geweest en had me erover verteld, maar ik had geen idee. Je kunt je niet voorstellen dat het zo dichtbij is, en het zelfs hier (BA?!) bestaat.

Sam is vanmiddag vertrokken naar La Boca om een wedstrijd te zien van Boca Juniors tegen Tigre! Helaas biedt mijn portemonnee hier geen gelegenheid voor... Wel heb ik even mogen ´genieten´ van de hordes boca-fans in de bus toen ik naar San Telmo ging om de bekende, zondagse antiekmarkt te bezoeken. Het boca-nummer werd door een propvolle bus gezongen en geschreeuwt waarbij de bus op de maat heen en weer ging. En daar zit Sam nu tussen in het stadion... ik ben benieuwd of het is gelukt en hij niet isbelazerd met eenkaartje?! Iedereen waarschuwt hier daarvoor. De wedstrijd is nu nog bezig en ik ga maar eens naar huis om daar op de televisie nog wat van mee te krijgen... en voor mezelf eens een lekker soepje op te zetten!

Ondertussen denk ik na over wat ik wil gaan doen. Zelf weet ik wel dat je met denken niet heel ver komt, maar wel met daden! Dus misschien is het wel een heel goed plan om morgen met Sam mee te gaan naar de Banco Alimentos...