Een blog is alweer veelste lang geleden, dat komt doordatik telkens onderbroken wordt enomdat we de afgelopen week zoveel dingen hebben gedaan! Deze week was alles zo´n beetje geregeld met werk etc en kon ik eindelijk aan de slag en het allerbelangrijkste, genieten van het echte leven in Buenos Aires! Echt zoals het hoort.

Te beginnen met voetbal, dat net zoals in Brazilie een gekte hier is. Sam heeft inderdaad een wedstrijd van Boca Juniors mogen bijwonen en dat zonder belazerd te worden en voor een redelijk bedrag. Het scheen er een totale gekte te zijn, een paar uur lang heeft de hele tribune gezongen en geen seconde stilgestaan en Sam heeft mogen ervaren hoe een verdrukkingsdood kan zijn...

Maandag ging ik Sam vergezellen en was mijn eerste werkdag bij de Banco Alimentos. Na wat geregel en contracten begon het werk. Ik moet je vertellen, het is verschrikkelijk saai en totaal niet uitdagend werk. Kort samengevat is het de bedoeling dat je dozen uitpakt met producten die geleverd zijn en vervolgens weer inpakt met verschillende producten bij elkaar in een andere doos zodat die vervolgens uitgedeeld kunnen worden aan de kleinere instanties die het onder de mensen zullen verdelen. Sam en ik kunnen alheel blij zijn als we een doos uitpakken met een nieuw product, of alles in mooie, keurige netten rijen kunnen sorteren. Dit geeft aan hoe saai het werk is... Maar buiten dat is hettoch welleuk, onze collega´s bestaan uit gehandicapten en mensen die het leuk vinden om Engels te oefenen door met je te kletsen en mensen die je weer helpen met Spaans spreken. Zo zijn we toch nuttig bezig en maken we van alles mee! Zo ontmoette we maandag ook Juan Carlos, een schijnbaar rijke man die een dagje vrij over heeft om vrijwilligerswerk te doen. Zijn hobby is racen met oude, opgeknapte auto´s, onder andere een oude eend met 600 pk, zoiets? Mijn auto-kennis komt niet heel ver... In ieder geval mochten we, heel krap met z´n drietjes voorin, een autoritje meerijden. Hij gaf ons nog een tour door de wijk Belgrano, waar we anders nooit gekomen waren en waar de wat rijkere mensen wonen.

Dinsdag zouden we eigenlijk naar Marc van der Post gaan, de schrijver uit El Jaguël om te helpen met melk uitdelen. Maar vlak vantevoren kregen we een telefoontje dat er iets mis was met de waterleiding en dus moesten we de week erop maar komen. In plaats daarvan besloot ik naar het Immigrantenmuseum te gaan, het leek me wel interessant wat de Argentijnen nou oorspronkelijk vandaan komen. Ze hebben immers Europees bloed. Na lang zoeken en rondvragen vond ik eindelijk het museum. Helaas was het dicht en dat wel al voor twee jaar...

Na weer een dagje werken (we werken op maandag, woensdag en vrijdag) hadden we ´s avonds onze eerste tangoles! Als je een tijdje in BA bent moet je dit wel doen! We kwamen in een grote zaal, waar een bar is en aan de zijkanten staan rijen tafels dus is het ook goed mogelijk hier te zitten en lekker te kijken. Sam en ik begaven ons natuurlijk niet aan de zijde maar midden op de dansvloer! Ondanks het feit dat Sam en ik a-motorisch, klunzen en a-ritmisch zijn ging het nog bijzonder goed! Les 1 hadden we succesvol behaald en na de les konden we bij Practica (na de les wordt het licht gedimd en wordt de tango-muziek harder gezet) onze pasgeleerde pasjes oefenen. Tijdens de les is het ook de bedoeling dat er partnerruil is, zodat je het nog beter leert door ervaring met anderen. Hierbij maak je ook het een en ander mee... Zwetende handjes, schaakprofessoren,Engelse kakmadamsen 4 liedjes achter elkaar met iemand dansen waarbij je telkens hoopt dat je aan het eind vaneen liedkunt zeggen ´gracias´ en weg kan lopen... Het was een succesvolle avond en dat werd ook duidelijk toen we er bij thuiskomst achter kwamen dat het al half 2 was. Vrijdag was onzetweede les en toen kregen we te horen dat we de volgende keer al naar nivel 2 mogen!

Donderdag moesten we weer vroeg op, omdat ´s ochtends vroeg onze schoonmaakster al voor de deur zou staan. Jaja, we hebben onze eigen schoonmaakster... en ook nog een vrouw die voor ons neus de hoofddeur openhoudt en zo af en toe een bewaker die ons huis staat te bewaken... alles bij inbegrepen! We besloten naar het nationaal historisch museum te gaan in San Telmo, waar we eerder al voor een dichte deur hadden gestaan. Ons bezoek was niet lang, na nog geen kwartier stonden we weer buiten omdat het werkelijk niets voorstelde. Onderweg terug liepen we over Plaza de Mayo, één van het belangrijkste pleinen midden in het centrum bij Casa Rosada. Daar staat een kampje opgezet door de veteranen van de Malvinasoorlog. Ze staan daar 24 uur per dag met spandoeken om te protesteren dat het groepje eilanden in het zuiden van Argentinie is. Argentinie had de strijd verloren tegen de Engelsen, maar het werk van de veteranen werd kortgezegd niet echt gewaardeerd door Argentinie. Toch vindt Argentinie nog steeds dat het van hun is en er wordt nog steeds in de politiek over gesproken, nuzo´n paar decenia later. Sam en ik liepen langs het kamp waar een paar mannen zaten om een praatje met ze te maken en uiteindelijk hebben we wel een halfuur met ze staan praten en geweldig dat ze het vonden! Ze bleven maar met ons praten, lieten het kampje aan ons zien dat zelfs voorzien is met bedden en koelkast en dat midden op het plein. Mate werd met onsgedeeld, koekjes werden aangeboden en als slot gingen we er op de foto! Mate iseen bekertje waaruit kokend water met yerba kruiden wordt gedronken door een ijzeren riertje. Het is net iets anders dan thee en wordt met iedereen gedeeld. Het is de bedoeling dat je het bekertje volschenkt met kokend water, leegdrinkt, weer vult en doorgeeft aan de volgende persoon. Je moet je vereerd voelen als er mate wordt aangeboden om uit hetzelfde kannetje en rietje te drinken. Iedereen doet het hier!
Na dit bijzondere bezoekje gingen we op zoek naar een hoog gebouw. We hebben het al een paar keer rondgevraagd, maarhet is nog nergens geluktom de stad vanuit de hoogte te bekijken! We probeerden nog wat hotels en kantoren maar het was echt niet mogelijk. Toch vonden we ergens nog een hoog kantorengebouw waarbij we de lift in konden dat een raampje had! Nadat ik m´n angst had overwonnen namen we de lift naar de 30e verdieping en hadden we toch wel een mooi uitzicht over de stad. Helaas duurde dit niet langer dan een paar seconde, want toen ging de lift weer naar beneden... Zo probeerde we ook nog wat bij het Sheraton hotel. Maar in plaats van een uitzicht vanuit de hoogte kwamen we terecht in een universiteiten-beurs waar er ook nog eens twee struisvogels rondliepen! Op de beurs kregen we het voor elkaar nog wat reclame producten zoals deo, mayonaisse en soep mee te nemen, dat voor ons als lowbudget backpackers natuurlijk wel van pas kan komen. Konden we de geweldige struisvogelpakken maar mee nemen naar NL voor carneval...

´s Avonds besloten we eindelijk maar eens uit eten te gaan naar La Cabrera. Dit restaurant werd ons aangeraden door Esmee en in Buenos Aires kun je natuurlijk een goede biefstuk niet missen! Het was werkelijk verrukkelijk, dit is één van de keren dat ik het allerlekkerste uit eten ben geweest! Het kostte wat (eigenlijk gewoon Hollandse prijzen), maar dan heb je ook wat. Sam en ik hadden beide wat besteld, maar eigenlijk zouden we aan één portie genoeg hebben. We kregen twee verschillende planken met 800 gram biefstuk met allerlei lekkere sausjes en pureetjes erbij. Hmmmm... ik krijg weer trek als ik eraan denk!

Het afgelopen weekend gingen we een weekendje naar Tigre. Dat is een plaatsje 30 km ten noorden van BA en ligt midden in de delta van de Rio de la Plata, de uitmonding van de rivier in de zee tussen Argentinië en Uruguay. We gingen er met de Tren de la Costa heen dat ons langs de kust reed omhoog. We kwamen aan in een klein stadje waar een onwijs grote Casino en eenpretpark staat. Verder is het de start van een heleboel boottochtjes de delta dieper in. Al snel kwamen we er achter dat alle hostel volzaten, omdat het voor de Argentijnen een extra lang weekend was vanwege een feestdag. Gelukkig hadden we via via toch nog ergens een plekje, dat krijgen we toch altijd weer goed voor mekaar! We namen een bootje naar Tres Bocas. Je hebt er een heleboel schattige huisjes op palen en prachtige huizen langs de rivieren met stijgers, eigenlijk deed het me heel erg aan de Kaag denken. Voor iemand uit BA is dit natuurlijk heel bijzonder, maar wij Hollanders zijn wel wat water gewend! Helaas daarom waren mijn verwachtingen niet helemaal uitgekomen en jammer genoeg werkte het weer ook niet echt mee... Daarom besloten we ook zondag al wat eerder terug naar huis te gaan. De avond daarvoor kwamen we erachter dat we nog zovéél dingen wilden doen in BA, terwijl we er nog geen twee weken meer zouden zitten... Het leek ons een goed idee om daarom nog het één en ander in de grote stad te doen. We maakten een ommetje langs het Teatro Colón dat echt een paar blokken van ons vandaan zit! De rondleidingen waren vol, maar dat scheelt natuurlijk ook weer in de kosten... We hebben in ieder geval even het prachtige, gigantische gebouw goed kunnen bekijken. Het valt me namelijk op dat je langzamerhand steeds sneller en makkelijker langs al die prachtige gebouwen langs loopt, je begint er een beetje aan te wennen. Toch kan ik er echt nog van genieten wat voor een mooie stad het is. Want ja hoor, ik ben eruit, het is een fantastische stad! Je moet het beleven en leren waarderen. Onze wandeling (ik geloof dat we zo´n 10 km lopen per dag) ging weer naar het Casa Rosada, want we wilden altijd nog een rondleiding krijgen door het gebouw. We moesten letterlijk uren wachten, maar ondertussen konden we schilderijen van beroemde leiders van Latijns Amerika bekijken. Opvallend was dat er geen één van de Guyana´s of Suriname tussenzat! Dit is toch een afzonderlijk stukje en hoort eigenlijk meer bij de Cariben. De rondleiding namen we in het Spaans, want dat is de beste manier om het te leren!

Zondagavond gingen we weer lekker stappen! Aangezien dat eerder het weekend nog niet mogelijk was. We gingen naar de Crobar waar die avond Armada Music zou draaien, de label van Armin van Buuren. Deze keer zijn we geen Nederlanders tegengekomen. De vorige keer in de Pachá was het zo dat Sam stuntellig in het Spaans iets probeerde te vragen aan gasten en de ene koeltjes antwoordde ´Praat maar gewoon Nederlands hoor...´ Jammer genoeg was ik er niet bij!

Van Sam moet ik nog een paar dingen belangrijke dingen van die week melden! Over bv zijn geweldige voordring-kunsten, hoe hij er voor zorgde de gigantische rij voor de Crobar over te slaan en gewoon vrolijk voorin naar binnen langs de bewaker liep en vervolgens doodleuk de lange rij voor de jassen voorbij liep en deze simpelweg gaf aan de vrouw. Mooi voor mekaar, dat scheelde ons een uur! Verdermoest ik meldendat Sam een ware tango-talent is en als een echte beest de biefstukken verscheurt. Verder viel Sam in Tres Bocas nog een hond aan (jaja wéér een hond, het zit hem niet mee!), maar onder ons, eerlijk gezegd schrok Sam zich te pletter van een hond en wilde meteen rechts omkeer maken. Stiekem was ik zelf ook wel een beetje bang, een seconde dacht ik dat ik gebeten zou worden, ik wist niet hoe hard ik moest rennen! En tot slot het aller belangrijkste van alles, Sam heeft het volk mogen toezwaaien op hét balkon van het roze, presentiële paleis! Zoals alle andere beroemde en gewaardeerde personen voor hem hebben mogen doen...

Maandag hadden we vrij vanwege een Argentijnse feestdag en we wisten daar prima gebruik van te maken door een keer heerlijk lang uit te slapen. We kregen van Esmee, die ondertussen weer in BA was, een tip om ´s avonds naar een show met trommels te gaan, La Bomba Percussie. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten, maar besloten gewoon te gaan! In het begin wisten we niet wat ons overkwam. We kwamen op een terrein tussen gebouwen en ergens in een keten waren allemaal mensen bezig om zelf trommels te maken! Natuurlijk moesten wij ook zo´n prachtige trommel hebben, achteraf bleek dat de stokjes op waren... Er waren allemaal hippies en er was wel een gezellige sfeer, een beetje zoals een festival. De muziek was ook erg leuk, een soort samba, het was een groot ´orkest´ van allemaal trommels!

Gisteren was dan eindelijk de dag dat we wel naar Marc gingen in El Jaguël. Het was echt leuk om een keer een Merendero mee te maken en te helpen. In een school werden broodjes en chocolademelk klaar gemaakt en de kinderen vonden het echt geweldig! We kregen allemaal vragen naar ons hoofd geslingerd. Zoals ´Hoe komt het dat iedereen in Holland lichte ogen heeft?´ Het was echt gezellig en Sam kreeg van een jochie een zelfgemaakte katapult als aandenken! We hebben nog mate gedronken bij Marc en zijn Argentijnse vrouw. We hebben ook hun dochtertje van 8 gezien dat bewonderingswaardig perfect Spaans en Nederlands praat, terwijl ze alleen hier opgegroeid is.

Vandaag was het weer een werkdag en vertelde Sam dat hij er maar niet aan kan wennen dat iedere man elkaar een kus geeft. Het is zo vreemd om dat te zien en iedereen geeft elkaar een kus bij elk afscheid, zelfs als ze je pas een minuut kent en nooit meer zal zien, als je bv een praatje maakt in de bus en vervolgens uitstapt. Sam vertikt natuurlijk elke collega een kus te geven bij het naar huis gaan. Maar soms komt ie er niet onderuit... dat is een komisch gezicht!

We zijn nog maar 8 dagen in BA... het is zo hard gegaan! We zijn alweer bezig met plannen maken voor de volgende reis. Ik vrees dat we uiteindelijk niet meer naar Patagonië gaan en ik vind het echt ontzettend jammer dat we niet naar het zuiden van Argentinië gaan. Het is erg duur en we redden het niet met de tijd! Bovendien schijnt Patagonië dit jaar echt tegen te vallen, de wintersport is er slecht geweest dit jaar. Dat komt door de vulkaan dievorig jaar in de buurt is uitgebarsten. Voor ons nog meer reden om het over te slaan en een extra reden om hier sowieso een keertje terug te komen!