Hetgene waar Sam en ik het meest voorzichtig mee zijn op reis zijn onze paspoorten en de camera met de memory stick. Ze mogen van alles van ons afnemen, behalve dat.

Het leek wel of het niet mocht om het tweede deel van de foto´s van onze reis over te zetten op de usb stick. Telkens als we het van plan waren was er iets. Het kabeltje van de camera was kwijt, nadat we die net nog in Brazilië hadden gekocht. Die moesten we dus hier opnieuw kopen en dat was nog niet zo makkelijk... Zo vergat Sam bijvoorbeeld ook de usb stick mee te nemen naar het internetcafé en zette alleen een paar foto´s op de blog, zoals je die hebt kunnen zien. Voordat we naar Uruguay gingen wilden we nog heel graag de foto´s erop zetten, maar toen was het internetcafé dicht... Terug uit Uruguay gekomen zou ik de foto´s er gisteren toch eindelijk op gaan zetten! Aangekomen in het internetcafé bleek de batterij van de camera op te zijn en toen was het wéér niet mogelijk om de foto´s nou eensover te zetten! Sam schreef een blogje, ik had contact met het thuisfront en we zouden voor tangoles nog even teruggaan naar het internetcafé om alsnog de foto´s erop te zetten. Maar het liep allemaal anders...

Sam ging eerder naar huis om boodschappen te doen en te koken en ik moest nog het één het ander doen op het internet. Toen ik wegging keek ik goed of ik alles bij me had, aangezien we het vorige kabeltje ook al verloren hadden. Thuis aten we heerlijk van Sams eten. Toen ik terug wilde gaan naar het internetcafé pakte ik de spullen en kwam erachter dat ik nog maar één memory card van de camera had ipv twee. Het enige wat ik me kon bedenken was dat ik het kleine dingetje heb laten liggen en ik ging als een gek naar terug naar het internetcafé. Ik pakte de taxi, de bus zou te langzaam zijn, het kon niet snel genoeg. In paniek aangekomen lag er geen memory card... Ik ondervroeg de man achter de balie en moest op Sam wachten die later zou komen. De man zei dat na mij een man is geweest die elke dag komt, dus hij het zal vragen. Het moet wel dat deze man het heeft. Ik heb bewijs dat ik met beide memory cards aankwam. Ik verwisselde de niet-volle namelijk voor de volle in de camera, zodat ik eerst de wat oudere foto´s op de computer kon zetten. En ja, de volle zit er nu nog steeds in en de recentere foto´s zijn we zoek... Toen ik erachter kwam dat de batterij op was, heb ik alles in de tas gestopt en ik kan me herrinneren dat ik de tweede memorycard niet heb opgepakt. Stom! Stom! Stom! Ik kan mezelf wel voor m´n kop slaan, heb ik dan toch niet goed gekeken?

Deze avond geen tango-les voor ons. We waren verdrietig en boos tegelijk. We zouden er alles aan doen om het terug te krijgen! Vanochtend werd ik al vroeg wakker, ipv naar werk gaan blijf ik de hele dag bij het internetcafé. Sam is wel naar werk, we kunnen hen toch niet zomaar in de steek laten. Na werk komt hij hierheen. Ik heb er alles aangedaan om het terug te krijgen. Ik heb een briefje opgehangen, ik deel briefjes uit met de vraag of iemand het heeft en dat we er 250 pesos voor over hebben, dat overeen komt met 50 euro. De man hier achter de balie is erg betrokken en helpt me. Zo ging hij vanochtend de camera-beelden bekijken van gisteren. Zo blijkt dat er geen man na mij is geweest, maar een meisje/ jonge vrouw op dezelfde computer. Wel een jongen/man die voor het meisje op de computer naast de mijne is gaan zitten. Hij kent het meisje niet en ze komt hier niet dagelijks. Ik geef niet op! Ik heb nog wat flyers uit zitten delen, maar toch zakt de moed steeds meer in mijn schoenen. Nu zit ik hier nog steeds te wachten en ik heb het idee dat het niet helpt. We zijn nergens... Ik hoop dat een collega van hier het jongen en het meisje wel kent en misschien navraag kan doen. Ik zit hier al 4 uur, Sam komt over 2 uur. Misschien bel ik hem nog wel even in de tussentijd om te bespreken wat te doen...

Ik baal enorm! Hoe heeft het kunnen gebeuren? En nog wel op zo´n manier! Het betekent dat we het eerste deel van de reis nog wel hebben, maar het tweede deel niet. Het zou beter zijn als dit andersom was geweest... Een groot deel van de eerste card is namelijk Brazilië en die foto´s hadden we toch al allemaal op usb stick, verder staat er de eerste week van Buenos Aires op dat we dus nog wel hebben. Op de verloren card staan de foto´s van de laatste 4 weken in Buenos Aires en natuurlijk de foto´s van Uruguay... De foto´s die Sam op het blog heeft gezet die hebben we gelukkig nog wel van deze periode... Het is voor ons echt een ramp! Omdat we beiden veel waarde hechten aan foto´s. Voor mij is het nu al de derde keer, volgens mij is er sprake van een vloek. 2 jaar geleden is mijn camera gestolen in Turkije, waardoor ik geen enkele foto´s heb van mijn eerste vakantie zonder ouders en vorig jaar is mijn camera gestolen tijdens mijn 18e verjaardag waardoor ik geen enkele foto heb van mijn 18e verjaardagsfeest...

Sam had in de vorige blog nog beloofd dat ik zou schrijven over onze stapavond afgelopen zaterdag, om de blog nog een beetje leuk af te sluiten, zal ik dit nog schrijven! We kwamen 8 uur ´s avonds aan met de boot weer terug vanuit Uruguay. Stappen in Montevideo is lang niet zo goed als hier, dus besloten we dit weekend gewoon hier te stappen! We wilde altijd nog naar een cumbia tent gaan. Cumbia is een soort muziek dat hier vooral door de jeugd geluisterd wordt, wij kenden het niet, maar je hoort het hier veel en vooral op tv! Bij ons om de hoek zit zo´n club waar cumbia gedraaid wordt. Om een uurtje of één gingen we hierheen, hartstikke vroeg voor de Argentijnen, dus waren we één van de eerste. Toen we naar binnen liepen, kwam de bewaker op me af en fluisterde in mijn oor. ´Weten jullie wel dat het een gay tent is?´ Sam en ik moesten hard lachen, het maakte ons niets uit en we gingen gewoon naar binnen. Het was een hele beleving wat we daar allemaal zagen. Er was inderdaad cumbia, waar ik achteraf gezien toch niet zo van hou. Verder waren er ook een helemaal mannen die mooi gekleed waren en zo af en toe zagen we wat gasten met elkaar zoenen. Een vreemd gezicht! Zo was er ook een meisje aan de andere kant van de bar, die via de barvrouw, aan me vroeg of ik op meisjes of op jongens val... We hebben in ieder geval wel een leuke avond gehad!

Zo hebben we nu ook de tickets binnen voor de volgende reis! Vrijdag moeten we helaas ons appartementje weer uit... Ik vind dit heel erg dubbel. Ik ga ons appartementje missen, zo ook de stad, want ik heb het hier echt naar m´n zin gehad! Maar ik heb ook super veel zin om verder te gaan en nieuwe dingen te zien! Vrijdagavond nemen we de nachtbus naar Mendoza. Dat ligt aan de andere kant van Argentinië, in het oosten tegen de Chileense grens aan. Hier zullen we een paar dagen verblijven en vervolgens de oversteek maken naar Chili!

Zo zie je maar weer... Geen nieuws is goed nieuws! Want we hebben nog nooit zo snel achter elkaar een nieuwe blog geschreven... Hopelijk komt deze ramp toch nog goed, jullie horen van ons!