Santiago is misschien wel de rijkste en modernste stad van Latijns Amerika. Het is omringd door gigantische bergen en daardoor geen uur verwijderd van prachtige skigebieden en high-altitude wijngaarden.

Wijn kost in Chili helemaal niets, wijnflessen die in Europa 13euro kosten zijn hier 1 euro, en het schijnt dat de Chilenen de beste wijn voor zichzelf houden. Wijn is dan ook het enige product waar geen belasting op geheven wordt. Een erfgoed van het militaire regime is dat er op boeken en andersoortige literatuur ontzettend veel belasting wordt geheven. Waarom? Geen idee.

Bij aankomst nemen we eerst de metro (op wielen) naar het centrum van de stad, wekomen aan bij een hostel met 9 verdiepingen en volgens mij wel honderden bedden. Na een nachtje slapen nemen we een gratis tour door de stad. Het was echt een super tour. We kwamen te weten over president Allende, die Chili communistisch wilde maken, vervolgens over hoe het militaire regime met steun van Amerika de macht overnam. En hoe het was in de tijden van Pinochet met de avondklok, de mensenverdwijningen en nog meer wat je in boeken kan lezen.

Toch hadden we dit in 1 dag allemaal gratis meegekregen. Het grappigste vond ik eigenlijk wel dat in Chili koffie heel populair is geworden door een concept dat Cafe con Piernas heet (Koffie met benen). Het zijn fast food koffie restaurantjes waar men wordt bedient door schaars geklede vrouwen. Dit lijkt heel duister maar het is ooit verzonnen om mensen met een lach naar werk te laten gaan. Als iemand aan onze gids vraagt waarom er geen variant voor vrouwen is antwoord hij; ´´geen idee maar als vrouwen dat zo graag willen dan moeten ze toch gewoon een cafe starten´´. Toch is het zo dat ook veel vrouwen naar cafe con piernas gaan, en is gewoon iets raars denk ik maar.

Wij zijn natuurlijk weer in Santiago als het weekend en een feestdag is waardoor bijna alles dicht is en we dus niet zoveel spannende dingen meemaken, op een rozen en palmhoning ijsje na. Toch zijn we nog even de stad vanaf 1000 meter hoogte gaan bekijken en het uitzicht was echt fantastisch, beetje jammer alleen dat alle smog tussen de bergen blijft hangen. ´S avonds drinken we wat in destudentenbuurt van Bellavista, samen met een Engels en Australiaans meisje we eten een Pastel de Choclo (overschoteltje van een maismix) (apart Chileens gerecht en misschien wel eens leuk om thuis te maken)

Op naar de woestijn van Atacama in het noorden van Chili. Om ons heen is helemaal niets te bekennen in geen honderden kilometers is bevolking, behalve in San Pedro de Atacama. Het is een uitvalsbasis voor toeristen op een oase achtige plek.Je kan geisers bezoeken, de zoutvlakte, en van alles en nogwat, echter valt niets binnen ons budget en we besluiten te gaan fietsen.

Misschien is dit niet zo´n goed idee in het midden van de droogste woestijn ter wereld, en daar komt ook nog eens bij dat we zijn ingevolgen op 2500 meter hoogte en je daar flink hoogteziek van kan worden (gelukkig kunnen we hier acclimatiseren voordat we echt veel hoger gaan).

Eerst gaan we door de Mars-vallei heen fietsen, op de heenweg lopen er twee honden met ons mee en aangezienwe zo door allerleikrater achtige bergen fietsen kunnen de honden niets anders doen dan met ons meegaan. Dearme beestjesrennen van schaduw naar schaduw en zijncompleet op ons aangewezen. Renee wil de beestjes niets geven, geen eten, geen drinken niets... En dan word ik als honderhater aangewezen!!!Ik besluit ons spaarzame water met de hondjes te delen. En god beloond me meteen; middentussen de zandduinenkomt mijn ketting op een onmogelijkemanier tussenmijn derailleuren wiel te zitten.Even spint er door ons hoofd dat we niemand tegen zijn gekomen al een uur lang en wemisschien vast komen te zitten maar na het wiel eruit te halen zit de ketting weer op z´n plek.

We zijn niet de enige die vast komen te zitten, een stel feestende Chilenen dachten dat hun auto 4WD was en ze hebben een nacht in de woestijn moeten overnachten omdat hun auto vast zat in het zand.Lachend vragen ze ons om hulpen we duwen de auto gezamelijk uit het zand.We kunnen niet verder want de zon wordt te sterk en aan onze weg lijkt geen einde te komen. We keren om engaan even ´´acclimatiseren´´ in ons hostel. In de avond gaan we de zonsondergang bekijken in de maanvallei.Het kraken van het kouder worden van de rotsen,het opgedroogde zout op de steentjes, en de weg door grotten ernaartoe maken het een speciale zonsondergang. We taaien afom uit te rusten voor de volgende dag fietsen.

Dit keer wordt het bergbeklimmen, we gaan 3x dood maar komen naanderhalfuur bergop aan bij een verlaten tunnel, eenmaal erdoorheen in het pikkedonkerkrijgen we een fantastisch uitzicht over de vallei en woestijn ennog steeds is er niets of niemandom ons heen te bekennen. Oja, mijn ketting ging er weer af, terwijl ik nog heel wijs tegenRenee zat devertellen dat je bergopwaarts voorzichtigmoet zijn met schakelen.Tja...

De afdalinggaat veelste snel,en eenmaalbesluiten we deduivelsmond in de te gaan, we slingeren een uur door paadjes van niet breder dan een meter en af en toe moeten we bukkend door grotjes heen fietsen. We dachten dat we opweg waren naar eenoase achtig beekje maarna wederom een uurtussen bergspleten door te fietsen komen we erachter dat wehet mis hebben. Gelukkig is er maar een weg terug!

Eenmaal bij het beekje waar we voorbij waren gereden rusten we wat uit en gaan we terug naar de stad.Ikvond het heel gezellig om na het fietsen even te skypen met opa en oma´s. Erg leuk ook omdat mijn opa zelf ook vaak door de woestijn heeft gefietst. En omdat beide oma´s de blogs vanaf de computer op de voet volgen. Het was even lastig met de verbinding, maar gelukkig ging het allemaal goed. En oma´s maakt u zich geen zorgen,het was geen collectcall, ikheb zelf voor het bellen betaald hahaha!

We doen geen tours in Chili omdat we in Bolivia hetzelfde kunnen zien, al dan niet spectaculairder. Maar dan vooreen tiende van de prijs.Alleen is er een ding dat we hier wel moeten doen, en dat is sterrenkijken. Chiliheeft metzijn hooggelegenen droge woestijn een van de beste plaatsen om de sterren te observeren.Er wordt nu gebouwd aan tweetelescopen die 10km uit elkaar staan, die door te synchroniseren de energie vande bigbang (het ontstaanvan onze aarde) kunnen meten.

Wij krijgen een lesje sterrenkijken.Het is ergleuk dat de gidsvertelt over de sterren door ze aan te wijzen met een laser. In Nederland is het haast onmogelijk om sterren te zienvanwege de lichtvervuiling, maar hier zie je gewoon 3000 sterren om je heen.

De gids laat eerst alle sterrenbeelden zien,hij legt uit datze gebruikt werdenomde oogst te regelen. Dat ging vroeger heel simpel.Als het koud begint te worden, en een hele felle ster komt op, dan legde men een steen neer entien meter verder(in dezelfde lijn) weer een steen. Als een jaar laterdezelfde ster opkwam dan begon je met oogsten. Zo deed je dat ook omte kijken wanneer het de beste tijd was om te scheiden, en vanalles nogmeer...zodoende kwam de astronomie tot stad, maar ook volgens onzegids is dat verder allemaal lariekoek.

Hij verteld over het feit dat Julius Cesar een maand voor zichzelf wilde, endan wel de langste maand. Daardoor zijn maanden nu 31of 30 dagen, maar eigenlijk hoort dat minder te zijn aangezien een maand gewoon is als de maan 1x om de aardeheeft gedraaid, (vandaar ook MAAN-d).

Hij laat ons de melkweg zien,en ook 2 lichtvlekken buiten de melkweg. Deze lichtvlekken blijken dus andere sterrenstelsels te zijn. We leren dat sommige sterren eigenlijk twee sterren zijn die om elkaar heen draaien, dit mogen we dan ook meteen met een giga telescoop observeren. De ene ster is een kouderen blauwe en de ander een rodere warme. Met diezelfde telescopen zien we gasvlekken waar nieuwe sterren aan het onstaan zijn. Kijken we naar jupiter en z´n manen, een ander sterrenstelsel en de maan. Het oppervlak van de maan kunnen we echt van heeel dichtbij zien en we maken er zelfs een foto van. Echt een overgetelijke ervaring en we gaan een beetje verward van de nietigheid van de mens terug naar huis.

Toen alle plezier voorbij was realiseerde we ons dat we voor de vierde dag in San Pedro de Atacama zouden zitten, en dat er eigenlijk niet veel over zou blijven dan in de schaduw zitten, of een dure tour doen. We besluiten de oversteek naar Bolivia te gaan maken.