Vrijdag was het dan zover. Toen begon de trip van éénvan de hoogtepunten van onze reis. Na heel lang zoeken in San Pedro de Atacama naar een goede tour operator en kwailiteitsvergelijkingen, hadden we de knopen doorgehakt. Vrijdagochtend om 8 uur zouden we met een busje opgehaald worden van onze hostel om naar de grens van Chili - Bolivia te rijden, waar de paspoortcontrole zou plaatsvinden en onze 4 wheel drive jeep en Boliviaanse gidsstond te wachten om ons 3 dagen lang rond te leiden en ons uiteindelijk zou droppen in Uyuni, Bolivia. Het was wel even spannend, want in het busje zouden we ook kennismaken met onze medereizigers waar we 3 dagen mee opgescheept zouden zitten... Ik vind dat we wel echt mazzel hebben gehad, we waren al meteen een team! We zaten met twee zusjes uit Nieuw-Zeeland van onze leeftijd, Casey en Olivia,en een iets ouder meisje uit Zuid-Korea, Bora! Voor Sam was dit natuurlijk wel heel erg toevallig, na een halfjaar in Zuid-Korea te hebben gewoond en ook omdat je die hier ook nauwelijks tegenkomt. Ze woonde in Santiago en kon dus ook erg goed Spaans, wat soms ook wel erg handig en leuk was, aangezien de gids alleen Spaans sprak. Wat wel erg komisch was, was dat we met een groep van 5 waren en Sam de enige man was, tja... 3 dagen lang tussen 5 vrouwen! Gelukkig was er ook nog de gids.

Eerst kwamen we aan bij de grenscontrole van Chili die erg dichtbij was. De zenuwen begonnen al meteen aan te slaan, want Sam was een papiertje kwijt die hij nodig had om het land uit te mogen. Sam mocht Chili niet uit! We zagen de hele trip al verloren gaan, weer terug gaan naar San Pedro... Daar stonden we met z´n vijven te wachten, wat moesten we doen? Maar de buschauffeur zou het wel even voor ons oplossen... Na 10 minuten was het opeens geregeld, Sam kreeg de stempel. Wat was er opeens gebeurd? Het zag er naar uit dat de chagrijnige vent achter de bali bij zijn punt bleef en er geen mogelijkheid was... Waarschijnlijk is die gewoon even uitbetaald door de buschauffeur. Welkom in Zuid-Amerika! Toen zaten we weer ineens zonder zorgen in de bus, het was een uurtje rijden naar de grenscontrole van Bolivia. Wat we daar aantroffen was niet te geloven! Er stond een hutje met een Boliviaanse vlag in de middle of nowhere tussen de bergen. Dit was de grenscontrole. Binnenin zat een man die eventjes een stempel gaf en dat was het. Ik realiseer me nu pas dat er niks meer was, geen douane, geen controle van bagage, niks! We hadden van alles mee het land in kunnen nemen. We kregen hier zelfs nog een uitgebreid ontbijtje en maakte kennis met de gids, Guido. Een beetje verlegen en niet heel praterig, wat op zich wel jammer was, maar alles beter dan de slechte verhalen die we hebben gehoord over dronken bestuurders etc. Hier maakten we ook voor het eerst kennis met de baños naturales. Bij de grenspost was namelijk zelfs geen toilet te vinden en dus moesten we in de natuur ons plasje doen. We zijn er deze trip achter gekomen dat er een heleboel baños naturales in Bolivia zijn...

En toen begon de trip echt, geladen en gesetteld in onze jeep reden we zo Bolivia in. En wat is Bolivia mooi! Het is meteen weer heel anders dan Chili, dat zag je meteen bij de grens waar de comfortabele weg van Chili veranderde in simpelweg geen weg in Bolivia. Niet zo gek dat je een 4x4 jeep nodig hebt om door Bolivia heen te reizen! We hebben deze drie dagen zoveel gezien, dat het bijna te veel is om allemaa op te noemen. De eerste dag gingen we naar 3 verschillende soorten lagunes, meren, midden in de woestijn! Zoals de Laguna Blanca enLaguna Verde, de witte en groene meren. Ze waren echt prachtig om te zien, wat we hier in het begin ook meteen merkte was dat we telkens een paar honderd kilometer hoger kwamen. We hadden al snel aardig wat last van hoogteziekte, duizelig, licht in het hoofd, slapjesen hoofdpijn. Na de meren kwamen we aan bij een ´normale´ meer met een natuurlijke hotspring! Ongelooflijk, aan de kant van het meer was een groot stenentube waar heet water in zat en dat allemaal door de vulkaan die hier dichtbij lag! Het was onwijs koud en we twijfelden of we wel de hotspring in zouden gaan... Sam en ik besloten het te doen, we waren hier niet dagelijks! Na alle truien uit te hebben gedaan en mezelf in een bikini gehezen te hebben stapte we langzaam de hottube in, met de nadruk om langzaam! Het was namelijk zo heet, dat je eerst moest wennen. Het was echt heerlijk, maar langer dan 10 minuten kon je er niet in blijven vanwege de hitte. Vantevoren had ik er erg tegen op gezien kletsnat de hotspring uit te gaan en me om te kleden, maar het was juist fijn in de kou! Verder bezochten we nog de geisers midden in de bergen, waar een enorme stank vandaan kwam en we moesten uitkijken voor de hitte. Ook hebben we het komische gezicht mogen meemaken wanneer Bora haar hoed een geiser in vloog, ciao sombrero! Om 3 uur kwamen we aan in onze ijskoude hostel, werkelijk midden in de woestijn in niemandsland, niemand! Dat het er koud was wisten we al, maar het was nog kouder dan verwacht. We kregen er een uitgebreide lunch en daarna bezochten we nog dichtbij de Laguna Colorado, rood, waar we voor het eerst echt kennis maakten met de flamingo´s! En wat zijn die mooi, zo mooi roze en gelant! Na prachtige foto´s kregen we in het hostel heerlijke kopjes thee die we echt nodig hadden! We moesten de kou door zien te komen, met onder andere 7 laagjes kleding waarvan 3 truien en twee broeken over mekaar... Het avondeten was uitgebreid, soepje, spaghetti en toetje. We besloten vanwege de kou en de hoogteziekte vroeg onder de dekens te gaan liggen, en met nog 3 dekens, 3 paar sokken en een handdoek over me heen gebonden, viel ik best snel in slaap. Helaas werd ik midden in de nacht wakker met weer verschrikkelijke koppijn en onfijne taferelen op de wc. Welkom op 4400 meter hoogte!

De volgende ochtend voelde we ons nog aardig ziek, maar 7 uur stond het ontbijt klaar en om 8 uur trokken we weer verder met de jeep, gelukkig was het daarbinnen in een stuk warmer! Die dag zagen we de stenen boom midden in de woestijn, rotsen stenen die op een boom lijken en zo gevormd zijn door de natuur, een laguna met een gele kleur, bruine kleur en een laguna met ijs! Het was niet normaal hoe veel flamingo´s daar te vinden waren! Ondertussen voelde we ons nog steeds niet goed en besloten we aan de cocaïne te gaan! Hihi... ik bedoel coco bladeren die hier heel veel groeien, waar onder andere thee, cola en dus ook cocaïne. De bladeren zouden helpen tegen hoogteziekte en die moet je tussen je kiezen en je wang doen voor een uurtje, geen idee of het bij mij heeft geholpen, ik nam er ook maar een paar paracetemol bij! We zagen nog een spoor in de middle of nowhere en ineens een klein dorpje in het niets! Op de een of andere vreemde manier konden ze daar van agricultuur leven. Ook stond het hier vol met lama´s, waar overigens het hele land mee volstaat. Na een lekkere lunch en een paar slaapjes in de jeep kwamen we in onze hostel van zout gemaakt! De muren, de bedden, de tafels, stoelen, alles. Gelukkig was het hier ook een stuk warmer en er was een douche, een warme nog wel! Na ons beter te voelen, lekker te relaxen in het hostel, een avondmaal met wijn, hield om 10 uur de electriciteit ermee op en gingen we een lekker uitgeslapennacht in!

Die ochtend reden we na nog geen kwartiertje zo Salar de Uyuni op! Wat is dat fantastisch zeg! Zo´n 80 km breed en 120 km lang is het een oppervlakte van zout, kijk voor de lol maar eens op google maps... Met de jeep reden we over het zout heen, dat zo´n 8 meter dik is. Vroeger was het een groot meer, maar zo´n 2000 jaar geleden is het meer door de zon opgedroogd en bleef al het zout over. We reden naar een eiland midden in de vlakte, dat vroeger een eiland was voor de Inca´s om uit te rusten met hun bootjes. Het eiland stond vol met cactussen, eentje was zelfs 9 meter hoog en 900 jaar oud. Toen we naar de top liepen, was het om ons heen alleen maar wit en wit, alleen maar zout... Vervolgens reden we midden over de vlakte en begon het bekende ´foto´s maken´. Doordat de oppervlakte alleen wit is en er niets in de buurt is kun je geweldig, grappige foto´s maken. Foto´s volgen! Na een tijdje rijden en een paar stops was het einde salar en kwamen we aan in een aangrenzend dorpje. Hier zouden we voor het laatst met elkaar lunchen. We zagen hier hoe de zout werd weggeschept in vrachtwagens door arbeiders dat het één en ander kan opleveren. We reden door naar onze eindbestemming, Uyuni. Wat we daar aantroffen was niet te geloven, na al die natuurwonderen, zagen we voor het eerst weer iets dat door mensenhadden is ontstaan. En wat?! We kwamen in een groot grasland terecht dat werkelijk bezaait was met afval. Er stonden telkens tornado´s van zand en afval dat door de lucht cirkelde, niet normaal! Na nog een bezoekje aan de treinbegraafplaats was de trip voorbij. .. Het was super! We hebben prachtige dingen gezien en genoten. Niet normaal om 3 dagen lang te rijden door woestijn, bergen en zoutvlaktes zonder ook maar een teken van leven te zien... Buiten de toeristen om natuurlijk!

Uyuni was werkelijk stadje om zo snel mogelijk weer weg te gaan en we kochten meteen een busticket naar Potosi. Een 5 uur durige busrit voor maar 3 euro. We ontdekten meteen wat voor geldparadijs Bolivia is. Een hostel met private room voor 3 euro, uiteten voor 3 euro, ontbijten voor 2 euro, zak met 10 broodjes voor 50 cent, weer ongelooflijk! Het lijkt hier in Bolivia ook alsof we 300 jaar terug de tijd ingaan. De vrouwen dragen hier nog klederdrachten en er zijn markten met pasta in zakken en een hele ontvelde lam... Vanochtend pakten we dan de busrit naar Potosi, dat ons weer door woestijn en bergen reed en, alweer, verbaasden we ons weer over het niemandsland. Wel was er een gigantische vallei dat volstond met ezels! We troffen een paar huisjes aan waar kennelijk de eigenaren van de dieren wonen. Een paar uurtjes geleden kwamen we aan inhet stadje en het ziet veelbelovend uit! Tot nu toe is Bolivia echt een wereld op zich...