Voordat ik begin met schrijven zou ik tegen iedereen die ons met plezier volgt willen zeggen dat het echt de moeite waard is om de film A Devil´s Miner te kijken. Het zal je avond veel plezier doen en het geeft exact weer waar wij nu zijn en hoe het leven hier in Potosi Bolivia is. Verder lezen hoeft dus niet meer. De film heeft veel prijzen gewonnen en wij hebben de film ook gekeken voordat we door het stadje heen gingen.

Potosi was ooit de rijkste en grootste stad van de wereld. Allemaal door1 berg de ´´Cerro Rico´´, ofwel the mountain that eats people. Er zijn meer dan 8 miljoen mensen in deze berg gestorven en de berg wordt al sinds de spaanse overheersing (zo´n 400 jaar geleden) uitgeput. Er zit zilver, tin, goud en nog veel meer in de berg. Deze berg geeft al jaren onderdak aan een stad met 150.000 mensen. Dat zich met recht de hoogste stad van de wereld mag noemen op 4300 meter. We hebben een beetje problemen met ademhalen enals we snel praten dat beginnen we eigenlijk al snel te hijgen. Gelukkig hebben we een beetje kunnen acclimatiseren, want mensendie dat niet hebben kunnen doen gaan echt ten onder aan hoogteziektehier.

Jarenlang is Potosi een rijke stad en onderdeel van veel gevechten tussen Argentinie, Chili en Bolivia. Nu de mijn-berg is uitgeput van zilver wil Unesco er een monument van maken. Maar dit zou in een klap 50.000 mensen werkloos maken. De mijnwerkers protesteren hiertegen en zetten de stad af met dinamiet. Gelukkig is dit protest al twee weken geleden geweest en komen zitten we nu in een veel vrolijkere stad waar het 201jarige (onafhankelijkheids)bestaan van Potosi wordt gevierd.

3 dagenlang zijn er optochten en feest maar ik besluit(na het zien van de film!) de mijnen in te gaan. Het is goed datRenee niet meegaat wanthet doolhofvan kleinegangetjes waar je doorheen moet kruipen en afdalen is angstaanjagend. (Zelfs ik vond het eng in hetbegin). Na omhoog te zijn gekropen door een gangetje van75cm bij 75cm komen we bij Don Gio. Hij is de enige van de 26 miners die nog leeft vanaf de start van deze mijn. Hijzitop wat gouden zilver te hameren en zijn assistenten verderop (niet ouder dan 18) boren wat en laten wat dynamiet afgaan. We worden al een stuk geruster als we horen dat mensen hier niet doodgaan door het instorten van rotsen, want het is een vulkaansteen. We hoeven nu alleen nog maar bangte zijn voor kuilen, dodelijke gassenen de mijnwerkers zelf natuurlijk voor silicosis.

Dan is er natuurlijk maar een manier hoe je het vol kan houden in de mijnen. Cocabladeren, alcohol en sap.Dit zijn kadotjes die we allemaal mee hebben genomen voor de mijnwerkers en ze nemen het met alle plezier aan. We zitten ergens midden in de rots en dan begint het hoor. Tijd om te drinken. Drinken doe je om je lichaam warm te houden, de mijnwerkers zweten van de hitte en het harde werken en kunnen ziek worden. Het lijkt ze daarom nuttig om 96 procent shotjes whisky boliviano te nemen (oftewel alcohol potable). Volgens mij is hetgewoon een manier om het harde leven vol te kunnen houden.Onze gids heeftinmiddels 8 shotjes op (fijn idee) en ik ontkom er ook niet aan.Als je de film kijkt snap je wel een beetje dat je niet kunt weigeren. De helft van het shotje offer ik voor het geluk van de mijnwerkers. (Die in een duivel geloven en niet in een god!). En ik moet er maar aan geloven. Het fijne is wel dat ik in een keer een stuk minder angstig ben. We nemen nog een kijkje verder onder de grond bij de perforistas, waar het heeeeel erg stoffig en heet is en dan moeten we even terugtrekken want het dynamiet gaat af. De gaan bij Tio zitten, de duivel die geplaatst is door de spanjaarden om te zorgen dat de slaven het niet aandurfte om niet hard te werken (20 uur per dag).

We worden een beetje licht in ons hoofd (op 4300 meter, 800 meter onder de grond) en stoppen wat Coca bladeren in onze wang. Je zal maar onwel worden!! (niet teveel nadenken). Onze professionele gids kent de mijn op z´n duimpje, maar er zijn in geen jaren geen kaarten bijgehouden over hoe de paden lopen in de mijnen. Ik snap echt niet dat er al 400 jaar uit 1 berg gegraven kan worden. Als het voorkomt dat twee groepen mijnwerkers in elkaars tunnel boren dan gaan ze gewoon even op de vuist. Oja?¿

Eenmaal terug uit de mijn mogen we nog proberen een karretje van 1200kilo te duwen. De mijnwerkers doen dat gewoon even met z´n drieen. Maar wij krijgen er geen beweging in! De mijnwerkers storten de mineralen in een vrachtwagen en laten het brengen naar de grote Amerikaanse en Canadese bedrijven die de mineralen verwerken. De arme kerels krijgen 4 euro per dag afhankelijk van wat ze afleveren. Het is gewoon een moderne vorm van slavernij, want een toekomst hebben de jongens niet vanwege de silicosis in hun longen. Echt afgrijselijk. En toch zijn ze trots en blij met hun werk. Want zij maken Potosi wat Potosi is! En wie weet heeft de Boliviaanse overheid op een dag het geld en de kennis om andere mijn-bolwerken te openen en zal Bolivia net als Chili een rijk land worden d.m.v. mijnen en wijnen.

Ik kom terug bij Renee enhet is echt goed dat ze niet meeis gegaan! De film geeft gelukkig al een goede indruk van hoe alles eruitziet. We chillen een beetje en ´savonds gaan we naar het voetbalstadion omhet feestvan het 201 jarig bestaan van Potosi te vieren. Het is een wirwar van boliviaanse mensen (grof gezicht, bruin, grote neus en soms traditioneel gekleed) ze gaan los op een groep gitaristen en panfluiten, en dat weerhoud ons er niet van om lekker vroeg naar huis te gaan!

We komenmijn gids nog tegen hij probeert nog wat wiskey boliviano te drinken maar de politie trekt het hardhandig uit zijn hand en gooit het leeg. (zo ruimen ze ook de straatverkopers van alcohol op) het is een heeeel erg gemoedelijk feest. En een nog wel gemoedelijkerstadje.Vandaag vertrekken we naar Sucre en we zullen nog wel een paarwekenop de hoogvlaktes blijven. Misschien dat we nog afdalen naar de Amazone, maar dat valt nog te bezien. (Bolivia is een tweesplitsing hoogvlaktes 4000meter hoog - dan een stijle wand van 3000 meter - en dan de laagvlakte) Ik zou zeggen check de film. Nu nog ff snel proberen de foto´s erop de zetten. Kus