Tot aan het feest van David Guetta was alles welletjes. Ookal regende het pipe-steels het kon de pret niet deren. Er was geen taxi die ons wilde brengen want het hele dal van LaPaz was vastgelopen voor de nummer 1 dj van de wereld. Uiteindelijk konden we een taxi delen met een Boliviaans meisje die haar broer al een uur eerder in de rij had gezet. Dat kwam mooi uit want we konden meteen aansluiten. Latijns Amerikaanse voetbalstadions hebben geen dakje, en we zaten dus gewoon in een koude badkuip. Op de ringen was geen drankje te krijgen. De zee van boliviaanse hysterische meisjes gecombineerd met boliviaanse hakkie takkie djs maakte het er niet veel beter op. Tot Guetta kwam! Hij maakte er echt een knalfeest van. Ik hou niet zo van de bekende nummertjes maar met zijn tour, Nothing But The Beat stonden we gewoon te springen!

Toch heeft het feestje zn sporen achter gelaten want de 2 dagen ernalag ik met buikpijn op bed. Renee was heel ergliefen is regelmatig op en neer gegaan om watermeloen en amandelnootjes te halen. Ongeveer het allerbeste wat je kan eten als je Crohn hebt! Het was ook met een dag over en na een beetje uitzieken zijn wenaar de Yunga´s gegaan.

Bolivia is gescheidenin twee delen. De amazone op 100m hoogte en de hoogvlakte 4000m. Dit door een gigantische afgrond. Wat daartussen zit is het Nevelwoud en de enige route daarheen de death road. Het is een gravel weggetje van 3meter breedmet daarnaast een afgrond van600 meter (zie google). Al vele mensen hebben hier het leven gelaten en ik heb daarom beloofd omdeze weg niet te gaan fietsen. Het weggetje is alleen toegankelijk voor fietsers, want er is nu een nieuwe weg van asfalt.Een stuk veiliger, zou je zeggen...

In Bolivia staat asfalt voor

A-delantar, wat inhalen op stukken met dubbele streep en bocht betekent
S-peedig, want op asfalt kan je immers vijf keer zo hard
F-ake voor nepasfalt, want de helft van de weg zit vol met gaten, of alsnog gravel
A-lcoholversnaperendebestuurders
L-uierende bestuurders
T-tientallenmeters afgrond, vast stukken minder erg dan 600 meter diepe afgronden

Met zweet tussen onze billetjes had ik echt nog 1000x liever de echte deatroad gepakt, zeker op de terugweg, toen het nevelwoud wel een grote wolk leek. Maar toch was de rit super mooi! We reden eerst over de hoogvlakte om vervolgens over bergtoppen! echt letterlijk toppen, af te dalen naar een prachtig plaatsje midden in de bush, genaamd Coroico.

Coroico ligt op de schouder van een berg met een 270 graden zicht over de vallei. We hadden een simpel hostel met troubel zwembad waar we de eerst dag lekker zijn gaan chillen. Helemaal niets doen zit niet in onze aard en we zijn nog even naar een opvang-vluchtelingen kamp voor dieren gegaan. Waar ze papegaaitjes, aapjes, schilpadden en zelfs een beer hadden. Maar toen we erachter kwamen dat we flinkmoesten betalen om te mogen kijken deden we ons net voor als eventuele vrijwilligers en zijn we er snel tussenuit geknepen.

Op dag 2 zijn we een trekking gaan doen met onze gids Victor.We waren gewaarschuwd door de politieom niet alleen de bergen in te gaan ivm overvallers en hebben daardoor net iets teveel betaald om te gaan hiken. Maar het was leuk informatiete krijgen over hele rare vogelnesten, de afro-boliviaanse ministammen en op regen reagerende papegaaien.

We daalde af door de grote Cocavelden, waar het hoofdbestandsdeel van Cocaine,en Coca Cola gemaakt wordt. Namelijk Cocabladeren. Hele terassen,opstijl aflopende bergen vol metCoca. Eigenlijk is Coca alleen voor puur gebruik, maar onder druk van Amerika en waarschijnlijk CocaColaen wat farmaceutische giganten wordt Coca ook voor industrie geproduceert. De enige landendie op grote schaal Coca maken zijn Bolivia en Colombia, en de bestrijding van het produceren van cocaine is heel erg sterk. Maar voor geld gebeurd alles en wagen de arme Boliviaanse boeren achter in klein hutjesen fabriekjes zich toch aan het mengen van de Coca bladeren met de 6 benodigde (geimporteerde!) chemicalien.De boertjes zijn dus de sjaak!

In Coroico zijn de coca blaadjes echter veel beter voor medicinaal gebruik en als we de draad kwijtraken over het medicinale verhaal gaan we overop alle soortenfruit die er groeien. Wat het meest rare is om te horen is dat je 100sinaasappels hier voor 1 euro kan kopen. En dan niet val die laffe-twat sinapjes nee echte oranje knotsen!! Echt onvoorstelbaar, helaas was het niet het seizoen en moesten we het met onrijpe mango´s doen.

Verder op de afdaling kwamen we nog een half overrreden baby slangetje tegenen totmijn verbazing reageerde Renee aardig koel.We daalde wat steiler af om vervolgenslangs een riviertje naar een verlaten waterval tezoeken.Uiteindelijk vonden we echt een prachtige waterval midden in dejungle, en na wat geklim, gezwem en geklouter zwommen we met zn tweetjes onder een waterval van 5 meter hoog.Leuke foto zou je zeggen! Beetje jammer dat onze gids denkt dat filmpjes maken hetzelfde is als foto´s maken!

Eenmaal afgekoeld keren we terug naar Coroico, klaar om ons op te maken voor de helse, 3 uur durenderit van een dag erna. Gelukkig zijn weweer veilig op de hoogtvlakte, tussen de stedelijke bergen van LaPaz. Morgen op naar Rurrenbaque!!