Vanuit LaPaz zijn we naar Copacabana gegaan, het enige kustplaatsje (aan het Titikakameer 3800m) dat Bolivia rijk is. Eigenlijk wilde we een tussenstop maken maar de buschauffeur stopte niet. Toen hij ons naderhand extra geld wilde vragen hebben we hem even duidelijk gemaakt dat we uit Nederland komen, en dat hij een busticket terug voor ons mocht betalen. Kous afgedaan op naar ons hostel.

Voor 1 euro per nacht zaten we in het super schattige tochtige hostelletje in Copa, de reserves beginnen op te raken en met gaten in onze schoenen lopen een stukje de berg op om de gratis zonsondergang te bekijken. Daar komen we onze Nieuw Zeelandse vriendinnen weer tegen die we eigenlijk maar al te graag ontwijken. Het is op de reis een feest van herkenning van mensen en als we de dag erna onze Nederlandse vrienden weer ontmoeten besluiten we samen naar Isla del Sol te gaan.

Na een heerlijk stukje ´´Trucha´´ gegeten te hebben (met angst om ziek te worden van vreemde vissen) vertrekken we. Het is nog spannend of we de twee uur durende bootrit naar het eiland van de zon volhouden want sinds de Jungle tour zijn we alletwee een beetje van slag in onze buik. Gelukkig ging het al snel beter.

Aangekomen op het eiland vonden we weer een accomodatie voor maar 2 euro. Het dorpje Cha´lla heeft aan twee kanten strand maar is op deze hoogte natuurlijk veelste koud. De mini hippie nederzetting op het eiland heeft daar lak en zet tentjes op, op het strand. We worden ondertussen een beetje moe van alle hippies, meermaals word er voor onze neus ge-hoela-hoept gejongleerd en gezworen dat de wereld alleen beter wordt van hoepelen en neuspulken. Bovendien vind ik hippie zijn hier echt niet gaaf, want de route die we afleggen is ontzettend toeristisch en makkelijk begaanbaar. Echte hippies zitten naakt op Woodstock zonder eten en drinken!

Okee, genoeg onvrede, we zijn op Isla del Sol natuurlijk de vrede zelve. Na onze goedkope deals en het verbeteren van onze buikjes besluiten we ons te trakteren op een fles Boliviaanse wijn. Samen met onze Nederlandse vrienden drinken we deze goed leeg en het worden er iets meer.

Gelukkig niet teveel om de dag daarna over het eiland te wandelen dat volgens de Inca´s het eiland van de geboorte van de zon is. Het bergachtige eiland heeft overal terassen (uhm, de bergen zijn dus steeds een stukje horizontaal en dan weer verticaal) dit allemaal om landbouw mogelijk te maken. Het is een prachtige wandeling over de bergen, langs dorpjes waar lokale mensen een praatje houden om zich verkiesbaar te stellen en tussen de ezels, lammetjes en varkentjes door. Eenmaal aangekomen op ZUID vertrekken we weer terug naar Copa om de dag erna naar Peru te gaan.

Op de grens van Peru zou een blokkade zijn, maar niets daarvan was waar en we reden zo hupsakee naar Puno. Erg grappig om het verschil te zien tussen het armste land van Latijns Amerika (Bolivia) en het iets rijkere Peru. Het merendeel van de mensen is gewoon nog traditioneel (Indigiaans) gekleed. Met bol-rok, bol-hoed, wol-kousen en vlechten. Maar we zien meteen verschillen. In Peru rijden tuktuks, iets wat we nog niet eerder hadden gezien maar wel goedkoper is dan een taxi natuurlijk! Veel mensen durven geen taxi te pakken hier in Latijns Amerika. Door spookverhalen... dus al helemaal geen tuktuk. Maar zoals we zelf redeneren gaat een tuktuk je nooit naar een buitenwijk rijden zonder dat je daar zelf iets aan kan doen!! Helemaal goed.

Peruanen staan tot nu toe bekend (dus door wat andere zeggen) als toegankelijker maar ook beter in het aftroggelen van geld. Ons nog niets opgevallen! Wat ons wel opgevallen is is dat de steden rondom het Titicacameer echt ontzettend lelijk zijn. Dit komt omdat de overheid felblauwe WCtjes aan iedereen heeft gegeven, en oogverblindende alluminium daken. Maar het ergste is nog wel het volgende. Men hoeft geen belasting over huizen te betalen als ze niet zijn afgebouwd. Dit betekent dus dat letterlijk ALLE huizen onafgebouwd zijn. Je ziet dus hele steden met ruine-achtige daken, trappen naar niemandsland en vooral veel ijzeren spijlers de lucht in.

Kortom snel met de boot naar de drijvende eilanden voor de kust van Puno. Dit is de plek waar het Uros volk zichzelf onaantastbaar maakte tegen de Inca´s. De Uros leven nog steeds op hun zelfgemaakte eilanden van riet alleen nu vooral van toerisme. Een kort en goeiekoop bootritje en we zitten op de floating islands. Er wordt uitgelegd dat de eilanden van drijvend modder zijn met riet bovenop en dat het Titikaka meer niet betekent wat het lijkt maar in het Quechua gewoon Grijze puma betekent. (check google earth - lago titicaca en bekijk het op z´n kop). De eilandjes worden jaarlijks vervangen want ze rotten vanonder weg. Dat merken we want soms zakken we ver weg in het riet. De eilandjes zijn erg toeristisch nu, maarja anders zaten we hier niet. Na een uurtje gaan we terug naar Puno.

In Puno komen we erachter dat we zoals zoveel toeristen een nep briefje van 5euro terug hebben gekregen. Ik kan het niet verkroppen en loop samen met Renee (hijgend van de hoogte) terug naar de vent die ons het briefje had gegeven. We vonden hem door aan zn maat te vragen of we bij hem een nieuw ticket konden kopen. En daar was die de huichelaar. Gelukkig zag die de agressie in mijn ogen.... en niet in Renee´s ogen want die zijn blauw en lief... dus zag hij de stoom uit Renee´s oren. Hij wist dat we niet weggingen voordat we ons geld hadden en wisselde het snel om bij de taxichauffeur, die er natuurlijk een andere toerist mee gaat oplichten. Hij dacht nog even slim te zijn door een agente te laten zeggen dat het geld wel ECHT was... maarja als het echt is, dan kunt u het toch wel even voor ons omruilen meneer!!!! domme Peruviaan!

Op naar Cusco!!!

PS; Wat een loting hej!!! en dan ook nog eens helemaal in Kharkov pfff....toch als er veel goede teams in een poule zitten heb je meer kans dat je met weinig punten toch naar de volgende ronde gaat, helemaal niet zo´n slecht nieuws dus. Denk daar maar overna!