We zitten alweer midden in de decembermaand, feestmaand! Dat betekent dat we een heleboel leuke dingen in Nederland moeten missen, maar ook dat we deze in het bijzonder mee kunnen maken hier op dit continent! Zoals Sinterklaas, mijn verjaardag, Kerst, Oud en Nieuw... Daarbij moet ik vertellen dat ik familie en vrienden extra mis! Ondertussen tikt de tijd wel door en zijn we extra aan het genieten van de laatste maand die alweer bijna ingaat... De afgelopen week was een hele drukke week en hebben we weer hele bijzondere dingen meegemaakt, zo ook heb ik mijn verjaardag op een hele bijzondere manier mogen vieren!

Vorig weekend waren we in Cuzco, een verbazingwekkend leuke stad voor Peru. Het centrum bestaat uit koloniale gebouwen, een super gezellige plein en een heleboel kerken en cathedralen. Wel hadden we meteen door dat het super toeristisch was en het daarom ook een stuk duurder was (al moet ik zeggen dat na een maand Bolivia alle prijzen wel weer even wennen zijn). Het is onder andere toeristisch doordat Cuzco de dichtsbijzijnde grote stad is bij Machu Picchu. Machu Picchu is de highlight numer 1 van heel Zuid Amerika en de meeste toeristen in Zuid Amerika passen allemaal hun reis aan om deze bijzondere plek te zien. We besteden het weekend om het één en ander van Cuzco te zien en de voorbereidingen te doen voor Machu Picchu. Het kostte nogal wat moeite om uit te zoeken wat de goedkoopste manier was om er te komen en alles wat er nog meer bij kwam kijken. Zo kwam er ook nog het probleem bij dat de internetsite om de tickets te bestellen het niet deed en we dus tot maandag moesten wachten om een kaartje te kopen...

Machu Pichhu is in 1911, dit jaar precies 100 jaar geleden, ontdekt door Bingham. Het is een grote ruine dat vroeger, rond 1500, een stad was van de Inca´s. Het is één van de nieuwe 7 wereldwonderen. Het bijzondere van de ruine is dat het omringd is door een prachtig landschap! Machu Picchu ligt heel hoog op een hele steile berg, waardoor je het vanaf de grond onmogelijk kunt zien. Men weet heel weinig over de ruines van de Inca´s en voor 1911 wist helemaal niemand iets over deze plek. Het was door iedereen ´vergeten´ en staat bekend als de Lost City. Er bestaat een theorie dat de Inca´s in die tijd verdreven werden door de Spanjaarden en daarom een stad bouwden dat zij onmogelijk konden vinden. Maar waarom hebben ze uiteindelijk de stad ook weer verlaten? De stad heeft aan weerszijde twee bergen, Machu Picchu de berg en Wayna Picchu met daarvoor ook nog een kleinere berg. Vanaf de oude stad loopt een trail dat ook door de Inca´s is gemaakt over de bergen waar je ook nog oude ruines van de Inca´s kunt bezoeken.

Maandag kochten we dan eindelijk de tickets voor Machu Picchu voor de volgende dag, we besloten zo snel mogelijk te gaan, aangezien Cuzco alleen maar hele dure dingen te bieden had en we geen dag wilden verspillen. We kochten ook meteen treintickets en ons plan voor Machu Picchu stond toen vast! Meteen die dag, op 5 december, pakten we een busje van Cuzco naar Ollantaytambu, waarvan we de trein pakte naar Aguas Calientes. Het was een hele bijzondere treinrit in een bijzondere trein, bij elkaar duurde de reis zo´n 4 uur. Het is de enige manier om bij Aguas Calientes te komen, het dorpje dat onder aan de berg van Machu Picchu ligt en ook omringd is door enorme, groene pieken van bergen. Het dorp is echter ook te bereiken via de zogenaamde Inca-trail. Dat is een beroemde driedaagse wandeltocht van Cuzco naar Machu Picchu dat wel 600 dollar kost en waarvoor je je zo´n 3 maanden vantevoren moet inschrijven. Het leek ons nogal irritant als je drie dagen lang bent wezen klimmen en je vervolgens bij Machu Picchu de busjes aan zag komen met rijke Amerikanen. Tenslotte is het ook veelste duur! Ook in dit dorpje leeft natuurlijk iedereen van het toerisme, het bestond eingelijk maar uit één straat dat vol staat met dure restaurantjes, souvenirs winkeltjes met aan het eind een zwembad met hottubs, waar wejammer genoeggeen gebruik van hebben gemaakt...Die dag heb ik Sinterklaas wel heel erg gemist, de pepernoten, Marsepein, de gezelligheid, de sfeer en familie! Bij ons thuis wordt het altijd heel erg uitgebreid gevierd, meer dan Kerst! Het was dan ook een echte verrassing toen ik zag dat de Sint ook in Peru was langsgeweest! Wij sloten deze dag af met een cadeautje voor Sam en een lesje poolen voor mij... Maar onze echte bijzondere cadeau zou de volgende dag pas komen!

De volgende ochtend ging bij ons om 4 uur de wekker om de eerste bus omhoog naar Machu Picchu te halen. De eerste bus zou om half 6 vertrekken en het was ons gelukt om bij één van de eerste te horen in de eerste bus! Dit was ons aangeraden, omdat je dan de hele dag hebt en je Machu Picchu nog kunt zien zonder dat het vol staat met toeristen. Het was een klein halfuurtje omhoog rijden en daar stonden we dan om 6 uur ´s ochtends in Machu Picchu! Het was heel bijzonder om er te staan, terwijl er nog bijna niemand was. Je zag alleen nauwelijks nog iets, omdat het regende en super mistig was! We hadden ons al laten vertellen dat we niet bang hoeven te zijn, omdat de mist naar mate het meer dag wordt wel verdwijnt. In ieder geval kwam onze pas gekochte poncho´s wel goed van pas! We liepen ´snel´ even een rondje door Machu Picchu voor de eerste fotootjes, omdat we ook een ticket hadden om de Wayna Picchu te beklimmen en we hadden alleen toegang tussen 7 en 8 uur. Het leek ons leuk om eerst Machu Picchu te bewonderen van boven en dan ´s middags door de ruines heen te lopen. Het was nog een hele klim om boven op de berg te komen dat 360 meter boven Machu Picchu ligt en ik begreep dan ook dat ze zeiden dat de klim alleen bestemd was voor de goed fysiek gestelde mensen... Het was echt een hele mooie klim met af en toe een paar mooie uitzichten door de wolken heen en een paar ruines. Het idee was ook wel bijzonder dat de Inca´s heel lang geleden het pad omhoog hebben aangelegd. Toen we na ruim een halfuur boven waren hadden we gelukkig heel snel nog even uitzicht op Machu Picchu voordat de wolken al snel weer voor het zicht dreven. Sam en ik besloten de trail door te lopen naar Temple de la Luna en La Caverna, twee grotten van de Inca´s dat nog een heel eind lopen en klimmen was. We waren bijna de enige die de trail liepen! Het was eerst aan de andere kant van de berg weer helemaal naar beneden lopen, dat misschien wel even vermoeiend was als omhoog klimmen. Nadat we de ruines hadden bekeken was het weer een behoorlijke klim omhoog! Toen we weer op een bekend punt kwamen besloten we ook nog eens de kleine berg vooraan te beklimmen in de hoop nu een iets lager, maar een helder zicht te hebben op Machu Picchu, aangezien de wolken al een stuk minder waren geworden. Ook dit uitzicht was weer ontzettend mooi! Toen we dit gebied verlieten moesten we aangeven dat we het verlieten, zodat ze weten dat we onderweg niet ergens naar beneden zijn gekukeld. Tot onze verbazing hadden we hier 4 uur lang rondgelopen, terwijl bijna ieder mens na ons allang weg was. We waren denk ik bijna de enige die alle 3 de trails hebben beklommen! Na één uur sluit dit deel van Machu Picchu, omdat ze niet willen dat teveel mensen te vaak over het pad lopen, dat is ook de rede dat er iedere maximaal maar 400 mensen worden toegelaten tot Wayna Picchu. Nadat we snel wat hadden gegeten en gerust gingen we door de ruines doorlopen en wat is het groot! Eerst liepen we omhoog om en toen had ik echt een feest van herkenning. Elke beroemde foto van Machu Picchu is op die plek gemaakt en natuurlijk moesten wij daar ook het één en ander klikken! We liepen verder naar boven dat ons zou leiden naar La Puente de Los Inca´s. Het is een héél smal bruggetje, eigenlijk een richel, langs een ravijn waar de Inca´s vroeger overheen liepen. Je ziet dat het zelfs is afgebrokkeld en er zijn zelfs twee houten plakken geplaatst. Echt doodeng voor iemand met hoogtevrees! Sam was helaas niet over te halen om er niet overheen te lopen... Gelukkig, toen we dichterbij kwamen bleek dat het zelfs verboden was om er overheen te lopen, te gevaarlijk! Daarna liepen we nog uren door de ruines, het was zo bijzonder! Muren en alles waren nog intact en was zelfs een fontein dat nog steeds voor water zorgt. Af en toe regende het, maar door de poncho´s hadden we daar totaal geen last van! We hadden geen ticket voor de bus terug naar beneden, omdat we hadden besloten naar beneden te lopen, dat zou zo´n uurtje duren en dan hadden we toch nog een beetje onze eigen trail gelopen. Uiteindelijk tegen zessen kwamen we beneden aan in Aguas Calientes, na 12 uur lang alleen maar te hebben gelopen, geklommen en te hebben gedaald. Het was echt een hele zware dag geweest! Na eindelijk wat gegeten te hebben, de Nederlanders bij toeval weer even tegen te zijn komen, namen we trein en een taxi voor anderhalfuur rijden voor dezelfde prijs als voor een busje (?) terug naar Cuzco. Om 10 uur lagen we eindelijk weer in een heerlijk bed en de volgende ochtend zou om 5 uur weer de wekker gaan om de bus te pakken naar Arequipa...

De bus vertrok na een halfuur wachten eindelijk om 7 uur ´s ochtends. De rit zou zo´n 9 uur duren, maar uiteindelijk kwamen we pas tegen zessen in Arequipa aan! En dat terwijl ik al sinds 10 uur naar de wc moest en de bus nergens stopte... Ik geniet vaak van busritten, omdat je dan heel veel ziet, maar op zulke momenten is het vreselijk! Toen we in Arequipa waren zagen we dat het net zo mooi, of zelfs mooier, was als Cuzco. De huizen zijn van wit steen en het centrum ziet er super gezellig uit! Het is de tweede grote stad van Peru en is omringd door droge gebergten met één grote berg, El Misti, dat boven alles uitsteekt. Het is nog een actieve vulkaan, in rust, dat zo´n 6000 meter hoog is en de makkelijkste berg van 6000 meter schijnt te zijn om te beklimmen. Donderdag liepen we wat door Arequipa rond en zouden we bekijken wat we de komende dagen zouden doen. We wilden heel graag El Misti beklimmen, maar de gids ging pas met een tour de berg op als er minstens 3 personen deelnamen en wij waren de enige voor de dag erop. Die tour ging dus helaas niet door, want het zou te gevaarlijk zijn zonder gids, maar in de plaats daarvan zouden we die vrijdag naar de Colca Canyon gaan! Deze is dubbel zo groot als de beroemde Grand Canyon, is 3400 meter hoog en is de diepste canyon ter wereld! Er werd onds verteld dat dit wel te doen is zonder gids...

Vrijdagochtend ging deze keer onze wekker om half 3... Jaja, we zaten er deze week lekker in met de vroege ochtenden! Om 3 uur zouden we opgehaald worden door een busje dat ons naar de canyon zou rijden. We moesten wel zo vroeg gaan, aangezien het nog 6 uur rijden was naar de canyon en we die dag niet meer de trekking door de canyon konden doen. Een gids dat meereed in het busje vertelde ons dat het onmogelijk was om de trekking in één dag te doen, maar wij zouden natuurlijk wel even dat tegendeel gaan bewijzen! Ondertussen maakten we ergens nog een stop voor een ontbijt en een stop om condors te bekijken in de canyon, helaas zagen we er geen één. Toen we bijna bij Cabanaconde waren, het dichtsbijzijnde plaatsje, vertelde de gids dat de trek hier begon. Wij gehoorzaamde braaf en begonnen onze afdaling de canyon in, beneden in de verte zagen we Oasis, een oase bij de rivier met hostels en zwembaden. We hielden allemaal andere groepjes met gids in, omdat we natuurlijk haast hadden om het in één dag te doen! Ondertussen hebben Sam en ik echt een aversie tegen mensen gekregen die op en top gekleed zijn in goede bergschoenen, broek met afrits en al, een perfecte mini-backpack, gepaste sokken, wandelstokken etc. en alles wat er nog bij komt kijken...Daar komen wij aan hoor! Met kapotte, dunne schoenen, onze eigen ´gewone´ kleding, losse tasjes zonder hoed op! Lekker normaal, lekker onszelf!

Al snel kwamen we erachter dat we de verkeerde route liepen... Dit was de lange trek, vind je het gek dat de gidsen vertelde dat het onmogelijk was! Toch nog besloten Sam en ik ons best te doen de lange trekking door de canyon alsnog te halen in één dag, we konden mijn verjaardag dan namelijk in Arequipa vieren. We liepen als een gek door, namen weinig rust en kwamen half 4 aan in Oasis. We waren naar beneden de canyon ingelopen, doorgelopen en nog een berg in de canyon beklommen en afgedaald. Mijn voeten zaten onder de blaren en het was nog erg lastig te lopen en te klimmen met de verschrikkelijke spierpijn die ik nog van Machu Picchu had! Vanaf Oasis hoefden we alleen nog maar recht de berg omhoog te beklimmen te canyon uit om weer bij Cabanaconde uit te komen. We vroegen in een hostel hoelang het klimmen was. De vrouw vertelde 3 uur klimmen voor ervaren klimmers en 4,5 uur voor onervaren klimmers. Wij behoorden natuurlijk duidelijk tot de onervaren en nadat ze vertelde dat het om half 7 donker zou zijn, besloten we hier te overnachten. Het zou onverantwoordelijk zijn in het donker te klimmen, we zouden helemaal niks zien! Na toch een beetje balen nadat de gidsen gelijk hadden gekregen, konden we ook genieten van deze prachtige plek! Het was een mooi hostel met primitieve hutjes, een zwembed, hangmatten en een geweldig uitzicht decanyon in! Het was voor mij absoluut geen straf om hier op mijn verjaardag wakker te worden... Die avond lagen we vroeg in ons bedje, we waren doodop en, jaja, de volgende ochtend zou weer om 5 uur ´s nachts de wekker gaan! Eerst zei ik Sam nog dat we tot 12 uur moesten wachten tot het mijn verjaardag was, maar nadat Sam me gestoord verklaarde, begreep ik natuurlijk ook wel dat dat geen doen was! Wel genoten we voor het slapen nog van de volle maan (!!) die echt prachtig de hele canyon bescheen! Ons hutje had geen licht en dus doofden we zo rond een uurje of 9 ons kaarsje uit...

Zaterdagochtend op mijn verjaardag ging om 5 uur de wekker en hoorden we de groepjes met gidsen al vertrekken om de klim naar boven te doen. Sam vertelde me dat hij tijgerbalsem had zien staan in het restaurantje en dat hij dat wel even op mijn pijnlijke spieren zou smeren, maar ik moest wel in bed blijven liggen, want de spieren moesten vantevoren niet teveel bewegen... Het duurde heel lang en ik was alweer een beetje in slaap gedommeld, toen Sam het hutje inkwam met ontbijt op bed en een kaarsje! Yeeeh, happy birthday to me! Achteraf bedenk ik hoe stom ik wel niet was om in het tijgerbalsem-verhaal te geloven... Ook kreeg ik nog een gedicht van Sam waarin stond dat ik m´n cadeautje later zou krijgen, maar dat we eerst nu toch echt de verschrikkelijke klim naar boven moesten gaan doen...

Daar gingen we dan, om 6 uur, een uur later dan dat de rest de klim begon! Af en toe werden we ingehaald door ezels, maar ik had mijn verstand gewoon op 0 gezet en liep alleen maar. Het was zwaar, het was echt niet zomaar een klim omhoog, maar op een gegeven moment was ik wel over mijn dode punt heen. Sam ook, die zei dat hij op een gegeven moment fluitend die berg op ging! Lang leven de coca-snoepjes! Toch kreeg ik het op eind toch wel heel zwaar, maar ik heb er een hekel aan om een pauze te nemen, dus we gingen gewoon door. Op een gegeven moment begonnen we één voor één de groepjes met gids in te halen en kwamen we uiteindelijk als één van de eerste bovenop de canyon! En wat een record tijd hebben we neer gezet... in 2 uur zijn we omhoog geklommen! Een canyon van ruim 3 km hoog! Achteraf gezien hadden we het dus inderdaad wel de vorige dag kunnen doen, het zou wel wat langszaam zijn gegaan, maar we zouden zeker voor het donker boven zijn geweest! Maar achteraf vind ik het ook super dat ik hier wakker heb mogen worden op mijn verjaardag en dat ik dit op deze dag heb mogen meemaken! Vervolgens namen we om 9 uur de bus terug naar Arequipa die er 7 uur over deed om in de stad aan te komen, het was een nare busrit, maar het deerde niet! Eindelijk aangekomen in Arequipa kocht Sam een verschrikkelijk lekkere chocoladetaart voor me! Ik had me nog nooit zo vies gevoeld op mijn verjaardag... We hadden voor die nacht natuurlijk helemaal geen slaapspullen of iets bij ons, dus zelfs mijn tanden waren al twee dagen niet gepoetst! Bij wijze van kwam ik zo mijn bed uitgerold... Dus na een flinke opfrisbeurt en mezelf in een jurkje te hebben gehezen, kon het feest dan echt gaan beginnen! We aten de taart en ik ontving superleuke cadeautjes van Sam op het dakterras van ons hostel met uitzicht over de stad en de zonsondergang in de bergen! Echt super mooi! Na lekker uit eten te zijn geweest, gingen we stappen in Arequipa met heel veel cocktails...Ik heb echt een super verjaardag in Peru gehad! Dankjewel lieve Sam!

De volgende dag hadden we echt nodig om uit te kateren, lekker uit te slapen en ons backpack weer helemaal in te pakken. Want die avond zouden we een nachtbus pakken naar Nazca! Ik heb nog nooit zo lekker geslapen in een nachtbus en vanochtend vroeg kwamen we dan aan in Nazca. De stad zou niet zo boeiend zijn, maar het ging bij ons om de beroemde Nazca lines! Dit zijn lijnen in een vlak gebied tussen gebergtes voorbij Nazca. Ze zijn wereldberoemd en ook dit is een wonder waarvan niemand weet hoe, wat, waarom, wie? We namen meteen een andere bus naar de lines en stapten uit bij een mirador, een uitkijktoren waarvandaan we een paar lijnen zouden zien. De beste manier om de lijnen te zien is vanuit een helikopter, maar dit kost natuurlijk veelste veel geld! Vanuit de toren zagen we 3 figurenin de lijnen, een boom, handen en een hagedis. Het verraste ons dat de lijnen helemaal niet diep zijn, slechts een cm of 10. Het blijft een wonder waarom dit heel lang geleden ooit is gemaakt... Bestaan er dan toch marsmannetjes?

Na een kort bezoekje en ze hebben bekeken, pakten we meteen een andere bus door naar Ica. Een redelijk grote stad dat vrijwel ook niet echt heel veel te bieden heeft. Hierbij ging het ons om het plaatsje Huacachina, met slechts 200 inwoners. Het is een oase 5 km van Ica vandaan en bestaat uit een klein meertje midden in een mini-woestijn, of gigantische duinen. We zullen hier waarschijnlijk twee nachtjes blijven, we zitten in een hostel met zwembad en je schijnt hier in de omgeving leuke dingen te kunnen doen. Vandaag een lekker rustig dagje en eindelijk weer eens een blogje kunnen schrijven! Woensdag of donderdag zullen we uiteindelijk de bus pakken naar Lima, de hoofdstad van Peru, omdat we zaterdagmiddag daarvandaan een vlucht hebben naar Panama-City! Dat betekent dat dit alweer de laatste paar dagen zullen zijn in Peru en zaterdag onze laatste deel van de reis begint! Ik vind het nu al spannend wat dat voor ons in petto heeft... Maar eerst nog even genieten van Peru!