Nadat we Joran van der Sloot nog even gedag hebben gezegd in één van de ergste gevangenissen van Lima, waar hij Engelse les geeft en dagelijks liefdesbrieven van wanhopige meisjesuit Nederland ontvangt, gingen we op weg naar het vliegveld van Lima!

Om een uurtje of 3 ´s middags zou onze vlucht naar Salvador vertrekken, om vanaf daar een vlucht te nemen naar Panama City. Deze omweg had ons tijdens het boeken 250 euro gescheeld en voordat geld zitten wij natuurlijk wel een paar uurtjes extra in het vliegtuig! Natuurlijk nemen wij ook de 2 uur durende bus in plaats van de taxi van een halfuurtje om 2 euro per persoon te besparen, we hadden toch alle tijd ´s ochtends! Achteraf bleek dat de bus er ook veel sneller over deed en zo waren we al om een uurtje of 11 op het vliegveld. Zo hadden we alle tijd om geld voor de airport tax te regelen, want Peruanen zijn er heel goed in om zoveel mogelijk geld van toeristen af te troggelen! De Bolivianen daarentegen kunnen daar nog wel goed van leren. De tax bedroeg 90 soles, wat zo´n 30 euro is en laat ik nou net nog maar 60 soles hebben! Natuurlijk ben ik het wachtwoord van mijn creditcard kwijt, maar na 2 mislukte pogingen konden we een bank vinden waar ik 12 euro opnam. Die man keek me vragend aan: ´12 euro maar?´ Ja, sorry, airport tax... Toen gingen we de douane en immigratie door en wat bleek? We hadden nog nergens tax hoeven te betalen! Na wat rondvragen scheen de tax al bij onze ticket in te zijn begrepen... Allemoeite voor niks! Maar wel 100 soles over, al konden we die in Salvador en Panamá natuurlijk niet omwisselen.

Na nog een lange tijd wachten kwamen we rond een uurtje of 7 aan in Salvador. We hadden anderhalfuur overstap tijd en in de tussentijd probeerden we zo veel mogelijk van Salvador proberen te zien, tenminste, de souvenirwinkeltjes en ansichtkaarten aflopen, want we hadden geen tijd om een stempel te halen. Toch zijn we stiekem ook een beetje in El Salvador geweest! Tegen 12 uur waren we in Panama. Buiten kwam er meteen een hele hittegolf op ons af en werden we verwelkomd door tropische plensbuien. Ons plan was eerst om nog een hostel te gaan zoeken in het centrum, maar op dit tijdstip was de enige optie een taxi van 25 dollar en dus belandden we in een express hotel vlakbij het vliegveld waar we uiteindelijk na een hele lange dag van reizen lekker konden slapen.

Zondagochtend gingen we zo snel mogelijk naar het centrum van Panama City, dat lag nog 20 km verderop. We namen de bus, het duurde even, maar het was voor mij een hele interessante busrit met nieuwe indrukken en eye-openers! Het is echt leuk om vanuit Peru naar weer een totaal ander land te vliegen. Het is officieel geen Zuid-Amerika, het behoort tot Centraal Amerika en daardoor is er meteen een totaal andere sfeer, een echte caribische sfeer! Het klimaat is sowieso totaal anders, in Peru is het rond de 24 graden en zijn de nachten heel koud, in Panama is het 10 graden warmer en veel vochtiger. Waar in Peru iedereen gewoon in lange broeken en jassen liep, loopt echt iedereen hier in naveltruitjes, korte broek en slippers! Het ziet er heel tropisch uit en er ontstaat een relaxe sfeer. Het eerste wat bij mij op viel is dat meer dan 50 % een negeroïde uiterlijk heeft en dat terwijl we in heel Zuid-Amerika de personen op maximaal twee handen konden tellen! Om de eerste twee weken even Brazilië buiten beschouwen te laten natuurlijk. Ook kwam ik erachter dat ook Panama noginheemse volkeren kent waar de vrouwen traditionele kleding dragen. De kleding is weer totaal anders dan in Bolivia en Peru, de traditionele kleding hier bestaat uit omgeslagen doeken met veel kleuren, een neusring en héél veel sieraden met kralen. Zelfs de blote benen van de vrouwen zitten helemaal vol, waardoor het gewoon lijkt dat ze broeken aanhebben! Wel moet ik zeggen dat je hier slechts enkelen daarvan ziet in vergelijking met Bolivia en Peru. Het landschap van Panama was ook anders dan verwacht, er waren bergen en alles was zo onwijs groen. Maar wat wil je ook als het bijna elke dag wel een keer regent!

Hostels zoeken was ook nog nooit zo lastig geweest als hier, alles was hier volgeboekt. Na heel lang sjouwen en rondlopen vonden we eindelijk een goedkoper hostel in een ´echte´ Panamese buurt waar het hostel onder andere gebruikt werd voor hele andere dingen... Ook heb ik hier voor het eerst een kakkerlak gezien! Sam zat echt letterlijk tegen het plafond aan en ik wist eerst niet eens wat het was hahaha.

Onze reis was al 3,5 maand soepeltjes verlopen zonder enige problemen, dus het moest er natuurlijk wel gewoon een keer van komen! Het waren zware dagen in Panama, we zaten nu echt letterlijk in de put! Ons oorspronkelijke plan was om naar Panama te vliegen zodat we daarvandaan een prachtige boottrip van 5 dagen langs de San Blas eilanden konden maken, de prachtige eilanden waar onder andere de foto´s worden gemaakt voor mooie screensavers en bureaubladachtergronden. Dit zou dan ook echt hét hoogtepunt zijn van onze reis dat we vantevoren al hadden gepland. Maar alles veranderde. Al snel kwamen we erachter dat zo´n trip 450 dollar kost en wij waren te naïef geweest om te bedenken dat we het wel voor veel minder zouden kunnen krijgen. Het tweede probleem was dat de eerst volgende beschikbareboot waarschijnlijk pas in de tweede week van januari zou vertrekken! Wat moesten we nou doen? We gingen nog verder op zoek, maar echt niemand had iets beschikbaar.

Het probleem is de Darian Gap.Het isonmogelijk is om over land naar het buurland Colombia te reizen, omdat de Darian Gap ertussen ligt. Het is één van de onbekendste en onaangetaste oerwouden ter wereld en het zit er vol met guerilla-strijders. Er lopen geen wegen, helemaal niks. We lazen dat er wel degelijk trips met gidsen bestaan om door de Darian Gap heen te komen, maar de kans dat je in de Darian Gap overlijdt is 60 % en dat is echt schrikbarend. De enige optie om dus naar Colombia te komen is per boot of per vliegtuig.

Die dag had werkelijk niets opgeleverd, we hadden veel naar alternatieven en oplossingen gezocht, maar voor vandaag kwamen we er niet uit. We zaten vast in Panama en we wilden hier zo snel mogelijk weg, alleen al omdat we ons zo opgesloten voelden. We moesten er maar eens een nachtje over slapen.

Maandag was het niet minder erg, nu begon een serieuze zoektocht naar een alternatief om in Panama te komen. De boottrip was ten eerste te duur en ten tweede ging er gewoon geen één en zouden we onze vlucht de 15e vanaf Caracas, Venezuela, missen. Dan was er natuurlijk het vliegtuig. Op internet vonden we dat je voor 80 dollar naar een grensplaatsje kon vliegen en vanaf daar een goedkope boot naar Colombia kon nemen. Dat was onze redding! Ware het niet dat we op het vliegveld om de tickets te kopen erachter kwamen dat alles vol zat tot, ja hoor, 12 januari! Dan was er natuurlijk het alternatief om naar Colombia te vliegen met een internationaal vliegtuigmaatschappij, maar alle vluchten waren rond de 600 dollar! Dat feest ging dus ook niet door. We waren echt radeloos, alles zat ons tegen. Na uren zoeken en ellende besloten we even om wat ontspannends te doen en aangezien we in Panama natuurlijk nog wel de wereldberoemde Panama-kanaal wilden bezoeken, gingen we hierheen. We gingen naar de sluizen die toegang geven tot de Stille Oceaan waar je uitzicht had op het kanaal. Ontspanning was het zeker voor eventjes. De eerste indruk van mij was ´Wat is het kanaal bij de sluizen klein!´ Ik snapte niet hoe al die verschrikkelijke grote containerschepen hier doorheen konden varen. Maar het werd pas echt duidelijk toen we het tweede schip door de sluizen zagen gaan, het proces duurde zo´n 20 minuten voor een boot en ging door drie sluizen op dit punt. Er ging een gigantisch containerschip doorheen en het pastte echt maar nét! Het was echt onwijs gaaf om zo´n gigantisch schip in het water te zien zakken, met zo´n 500 containers op het dek. We schrokken nog het meeste toen we hoorde dat het 400.000 dollar kost per schip om door het kanaal heen te mogen varen. Vind je het gek dat Panama zo´n rijk land is! We snapten meteen hoe het kwam dat Panama City helemaal vol staat met wolkenkrabbers.

Op de terugweg hoorde we ineens heel goed nieuws van zomaar een suffe taxi-chauffeur dat er wel eenweg is naar een grensplaatsje en dat er zelfs dagelijks bussen gaan, vanaf hier moesten we dan een boot pakken naar Colombia. We geloofden ons oren niet, was er dan toch echt een goedkope optie! We lieten ons meteen rijden naar de busterminal op overal rond te vragen. Hier begon nog een onmogelijke zoektocht. De ene persoon zei dat het niet bestond en de ander stuurde ons weer van hop naar her. Er werd ons verteld dat we ergens anders moesten zijn om die bussen te nemen en namen we de bus naar een beschreven plek, natuurlijk wist niemand daar waar we het over hadden... Overal vragen en via via leken we dichterbij te komen, dit zou een goede zoektocht kunnen zijn voor iets als Expeditie Robinson! We vroegen onder andereinheemse mensen, want deze zouden hier toch vandaan moetenkomen?Uiteindelijk kwamen we in een vreemd straatje met een kantoortje met een paar jeeps ervoor, dit moest het dan zijn! Uiteindelijk spraken we goede man en hij vertelde ons dat we een jeep moesten nemen, een speedbootje, nog één en nog één de grens over naar Colombia... en dit zou uiteindelijk alsnog 200 dollar gaan kosten! Het werd ons ook nog eens vertelde dat het gevaarlijk zou kunnen zijn vanwege drugsdealers en het zouden twee heftige dagenworden op een klein bootje in verschrikkelijk weer, aangezien december veel regen en storm oplevert midden op zee. Na zo´n lange zoektocht dus weer geen goed nieuws!

Wel kwamen we bij toeval erachter dat we voor zo´n 280 euro naar Bogotá konden vliegen, en ja hoor, weer over Salvador. Dit leek de enige redelijke optie, maar toch wisten we natuurlijk niet wat we moesten doen! We maakten een plan voor de volgende dag, een heel stappenplan, en aan het eind van die dag zouden we uiteindelijk een beslissing moeten maken. De eerste stap was om 6 uur opstaan om bepakt en bezakt om 7 uur op het vliegveld klaar te staan om goedkopere lastminute tickets naar Colombia te regelen.

Daar stonden we dan, dinsdagochtend, klaar om zo een vlucht te nemen naar Colombia, zonder vliegticket... Al snel kwamen we erachter dat er hier niet iets bestond als lastminute prijzen en alles voor dezelfde, vaste prijzen verkocht zouden worden, zelfs als er nog een heleboel stoelen in het vliegtuig over waren. De vluchten waren nog duurder dan verwacht, die ene van 280 euro was vol en alles was zo´n 400 dollar per persoon. De moed zakte ons weer in de schoenen, daar stonden we met alles, dalijk konden we met al onze bagages weer terug naar de stad gaan, een hostel zoekenen onze stappenplan verder aflopen... Maar we gaven niet op! We bleven rondvragen, belden callcenters, gingen op zoek naar hoge pieten in kantoortjes en toen kwamen we aan de praat met wel een hele behulpzame sterwardess!

Ook zei weer uitgebreid op zoek naar goedkope vliegtickets op het internet. Ze probeerde alle grote 6 steden in Colombia, allemaal minstens 400 dollar. Toen probeerde ze de bestemming San Andrés eiland van Colombia… Dat was maar 190 euro! Maar waarom een eiland dat helemaal bij Cuba ligt? Dan zitten we alleen maar nog meer vast! Ze vertelde dat het een overstap had in Bogotá… Ik zag Sam´s gezicht helemaal opklaren, ´Dan kopen we een ticket naar San Andrés eiland, ´missen´ we onze aansluiting en blijven we gewoon in Bogotá!´ De stewardess begon te grijnzen en keek ons ondeugend aan. ´You can do it, but it is bad, very bad.´ Haha maar dat kan ons niks schelen! We werden al helemaal enthousiast, maar toen warden we als een donderslag op de feiten gedrukt. Onze baggage! Dat zou natuurlijk gewoon doorgelabeld worden naar het volgende vliegtuig naar dat eiland en dan zouden we zonder baggage zitten. Toen kwamen we op het idee om onze twee grote backpacks die 15 kilo per stuk zijn als handbaggage te gebruiken, maar zou dat goed gekeurd worden bij de check-in? Weer keek de stewardess ons ondeugend aan, ´Dat moeten jullie maar aan de douane vragen.´ Als een gek maakten we onze backpacks kleiner, door dingen weg te gooien, veel kleding aan te doen en de hendels flink strak aan te trekken. Sam ging het aan verschillende personen bij de douane vragen en kwam terug met het antwoord dat als de stewardess bij de check-in het heft goed gekeurd, de douane er niet veel meer tegen in zou kunnen brengen. We gingen terug naar de stewardess, ´als u een oogje voor ons dichtknijpt en u zelf ons incheckt komen we er gewoon door geen met al het baggage!´ Ze wou het voor ons doen en toen werd alles eigenlijk ineens heel snel geregeld. Ze verkocht de tickets aan ons en checkte ons meteen in. We moesten twee uurtjes wachten en het was een uurtje vliegen. Dat zou betekenen dat we al gewoon binnen 3 uur in Bogotá zouden staan, we waren zo blij! Het blijft natuurlijk vreemd dat alle vluchten naar Bogotá 400 dollar kosten en een vlucht via Bogotá maar 190 euro. Wel hadden we nog een klein probleempje bij de douane, onze backpacks zaten natuurlijk wel vol met flesjes met vocht, een vijl, een schaartje en een zakmes… Ik hoopte zo erg dat we niet alles zouden verliezen, ik liep namelijk onder andere al 3 maanden met 4 flessen deo te sjouwen, omdat we die ergens gratis hadden gekregen. Alle flesjes met vocht waren geen probleem hier. Wel werd een vijl en het Zwitsers zakmes van Sam afgenomen, wat wel heel erg balen is! In eerste instantie werd ook het nagelschaartje afgenomen, maar vreemd genoeg stopte de man van de douane het heel stiekem onopvallend terug in mijn hand, ik mocht het van hem houden. Nu waren we door de check-in, immigratie en douane heen en het enige wat ons kon tegen houden waren de stewardessen in het vliegtuig dat de baggage alsnog naar de check-in zou sturen, als het niet in het vliegtuig zou passen. Dat ging gelukkig heel erg makkelijk en voor het wisten stonden we in Bogotá! We negeerden de rij ´connecting flights´ en liepen door naar de immigratie. Toen we eenmaal buiten waren kon ons geluk niet op en we vroegen ons lachend af hoe vaak ze door de microfoon zouden reopen: ´Sam Gertsen en Renée de Both, u mist uw vlucht, kom zo spoedig mogelijk naar de gate.´ En we ondertussen een vertraging zouden veroorzaken…

Vrijheid! We voelden ons eindelijk niet meer opgesloten en konden gaan naar waar we wilden. Maar alles niets ten nadelen van Panama. Het was best wel een leuke stad, maar ook wel vreemd. Het leek wel of het rijke deel waar alle sky scrapers stonden volledig langs het armere deel leefde en andersom. Het armere deel daar waar overal harde muziek te horen was, iedereen op straat hing en echt overal eettenten stonden. Het was zeker wel echt leuk om even de Carribische sfeer te proeven en een klein deel van Centraal Amerika te hebben gezien, want het smaakt naar meer! Toch hebben we een fout gemaakt en onszelf een beetje in de problemen geholpen. Eigelijk zijn we een beetje voor niks helemaal via Salvador gevlogen naar Panama, om vervolgens weer terug te gaan naar Colombia. We hadden eigenlijk vanaf Lima gewoon een vlucht moeten boeken naar Colombia, dat had ons waarschijnlijk ook nog een hoop centjes vooraf gescheeld. Of we hadden vantevoren al een boottrip moeten boeken en daar genoeg geld voor opzij moeten leggen. Alle trips regelen tot nu toe ging zo makkelijk, ter plekke en voor een goedkopere prijs, maar we hebben ervan geleerd!

Toen we op het vliegveld van Bogotá waren aangekomen, bleek dat de verhalen waar waren. Echt onwijs veel vrouwen lopen hier rond met opgepompte borsten én kont! Het schijnt hier heel normaal en geaccepteerd te zijn. Vooral de opgepompte kont ziet er écht niet uit, in Nederland zouden we iemand afkeuren omdat het zo´n dike kont heft. Bovendien ziet het er allemaal zo onwijs nep uit, ik snap niet waarom mensen dit doen. Medellín schijnt de stad te zijn met de meeste vrouwen die opgepompte borsten hebben, dus we zullen het wel zien!

Nu zitten we nog steeds in Bogotá. Ons plan was eerst niet hierheen te gaan, omdat het te ver uit de route zou liggen, maar door alle veranderingen is het nu wel heel leuk dat we hier toch kunnen zijn! Het is een leuke stad, dat ik overigens niet had verwacht. Het enige nadeel voor mij is echt het klimaat. Het is hier gemiddeld 14 graden het hele jaar door en dat is voor mij gewoon echt te koud! Vooral nadat we nu uit het warme Panama zijn gekomen! We hebben hier gisteren een leuke dag gehad en vandaag wordt het weer een dagje Bogotá, maar Sam zal jullie daar later meer over vertellen… Morgen nemen we de bus naar Medellín, omdat we Kerst zo graag daar willen vieren! En het daar gelukkig ook weer een stukje warmer en zonniger schijnt te zijn…

Alvast superfijne Kerstdagen voor jullie!!