Bogota and Medellin

Eindelijk zijn we in Colombia, het land van de salsa, cocaine en de nep-billen. Colombia is dus totaal niet wat mensen ervan denken, de beelden van 10 jaar geleden met drugsoorlogen en mensen die hun steden niet uit konden zijn natuurlijk weldegelijk gebeurd. Maar Colombia lijkt wel het meest veranderde land in een korte periode want er is niets van terug te zien. Het is een van de welvarendste en goed geregelde landen tot nu toe en daarbij hebben de mensen ook oog voor kunst. De beroemde kunstenaar Botero heeft hier en daar een beeld of schilderij van dikke mensen staan, dikke paarden of dik fruit. En daar houdt zijn repetoire wel ongeveer een beetje op. Maar het is een vrolijke aanblik zo door de stad heen.

We gaan eerst langs het goud museum, en snappen de reden waarom de spanjaarden hier zo graag heen wilde komen. Daarna naar het politiemuseum met de motor, bril en wapens van Pablo Escobar en daarna hoppen we nog even langs het Botero Museum. We besluiten een avondje de stad in te gaan naar de Zona Rosa, het uitgaansgebied van Bogota... Het is echt super gezellig met 100den kroegjes en discotheken vlak naast elkaar. Het valt toch wel al snel op dat Cocaine hier een vrij normaal goedje is... voor 4 euro zijn mensen de hele avond voorzien en als ik het goed had begrepen mag je hier officieel met wat Coke op zak lopen. We krijgen flink wat aanbiedingen, maar slaan ze beleefd af. Nu moeten jullie niet denken dat Colombia zo´n drugbaronnen nest is, want denk er maar overna, Amsterdam is toch ook een prima stad met al die drugs!

Anyways, we worden gescout door een vreemd kereltje die ons vraagt of we de dag erna (na 3 uur slapen) in de Colombiaanse GTST willen spelen. Dit slaan we natuurlijk niet af, aangezien we er 30 euro voor krijgen, lunch en ontbijt en bovenal omdat het natuurlijk vet leuke experience is. Het speelt zich af in een voetbalstadion dat omgetoverd is tot een internationaal vliegveld. Wij waren de buitenlanders, en in tegenstelling tot andere werden we steeds naar voren geroepen om te figureren. We moesten natuurlijk niet écht acteren. Maar blijkbaar waren we ´´mooi´´ genoeg om frontaal in beeld gezet te worden. (Ik heb zo het idee dat Renée´s blauwe ogen en blonde haar daar een grote rol in speelde)

Iedere keer maar weer moesten we opnieuw het vliegveld uitlopen. Cuatro, Tres, Dos.... En gaan. Keer op keer. Dan weer in de rij van de Douane... en zo ging de dag heeeeel sloom voorbij. Het was wel erg gezellig want er waren veel mensen uit Colombia en ook uit Nederland e.o. waar we gezellig een praatje mee maakten. Mijn geluk kon niet op toen Renée een tijdje kwijt was en in een keer terug kwam als een vrouw uit de jaren 80. Ze moest in een flashback spelen en had een ontzettend tuttig truitje aan met schoudervulling. Op de set werd ze nog even opgemaakt en ondertussen maakte we een praatje met de filmsterren. Die voor ons maar een stel gewone mensen waren natuurlijk! De serie wordt door meer dan 100 miljoen mensen gekeken. Dus ik hoop dat we er nog wat van terug konden vinden.

Toen we terug naar de stad gingen zagen we de mooie kerstverlichting op de berg waarvan we nog over heel Bogota hadden gekeken. Kerst is hier een mega feest en dat wilde we in Medellin vieren. Maar er reden totaaaaaal geen bussen door de nationale kerstverplaatsing. Toch wisten we een plekje in de nachtbus te krijgen en zodoende kwamen we de dag erna aan in Medellin.

Medellin was de stad van Pablo Escobar. Tien jaar geleden de gevaarlijkste stad van de wereld (waar iedereen van Pablotje 1000euro kreeg als hij zij een agent vermoordde) en nu de modernste stad van het continent. En super veilig!! Pablo Escobar was een drugsbaas die zo ongeveer 50 procent van de wereld van Cocaine voorzag. Hij was heel geliefd onder de mensen omdat hij tegen de guerilla´s vocht en de armen voorzag van huizen, taxi´s en zelfs de totale schuld van Colombia wilde aflossen met zijn geld.

Toch ontkwam ook hij niet aan het recht, en hij mocht zijn eigen gevangenis bouwen. Dit leek echter meer op een resort, en bovendien zat hij hier veilig, met zijn eigen bodyguards. Toen de overheid ervan te horen kreeg besloten ze Pablo over te plaatsen, maar hij is gewoon de gevangenis uit gelopen, en ´m gepeerd.

Dus... Medellin. Het is een stad van 2,5 miljoen maar lijkt eerder een dorpje. Hier gaan we kerst vieren, dus voor kerstavond gaan we eerst langs de kerstlichtjes lopen. ´s Avonds gaan we stappen, het blijkt een grote flop te zijn want iedereen zit bij zijn familie. We rijden met 4 Nederlanders in een auto helemaal naar de andere kant van de stad om wat te vinden, maar we faalden. De auto begon nog te roken, en die konden we mooi nog even af laten koelen terwijl we even in een salsatentje gingen zitten.

Hier, in het salsatentje was het super gezellig, want lokale mensen (oftewel artificiale borsten en nep-billen mensen) waren hier lekker aan het dansen, chillen en vuurwerk aan het afsteken. heerlijk Colombiaans. Ook de dag erna, dus op kerstdag bleek het centrum uitgestorven, maar toen we met de kabelmetro (een kabelbaantje aangesloten op het metronetwerk om de arme buurten te ontsluiten) over de buitenwijken zweefde zagen we overal mensen salsa dansen op daken, barbequen, en een biertje drinken. De caribische sfeer klinkt hier echt een beetje door... en met de leuke mix van afrikaans afstammelingen, spaanse afstammelingen en mixjes doet het echt heel gezellig aan.

De mensen zijn hier ook buitengewoon aardig. Waar Argentijnen een beetje arrogant over kunnen komen. En Peruanen en Bolivianen nogal inheems en gesloten zijn is het hier op straat echt een feestje en daarbuiten echt een super welkom volk. We komen met het kabelbaantje aan in het gigantische park dat Medellin aan de andere kant van de berg heeft liggen. We drinken wat Moro-sap met onze Nederlandse vrienden en zijn er over uit dat dit een heerlijke vrucht is die we in Nederland niet kennen.

Dan gaan we op voor ons kerstdiner. Ons hostel heeft een prachtig diner klaargemaakt met kalkoen en groenten, aardappellen en rosbief... Echt overheerlijk. In ons hippe backpackers hostel genaamd PitStop leren we veel mensen kennen en besluiten s´avonds Latijns Amerikaanse beroemde Zona Rosa van Medellin in te gaan. En ja hoor... net als wij er zijn, is er niets te bekennen. Het is tenslotte kerstmis!!!

Het was overigens super leuk om even te bellen met thuis, ik denk dat ik ook voor Renée spreek als we met kerst liever in Nederland zouden zijn dan in Colombia. Maarja, dat denken jullie waarschijnlijk andersom haha.

Dan staat we tijdig op om uit te checken. We gaan nog even door het centrum van de stad lopen om wat lokale sfeer te proeven. We pakken de super turbo metro naar de stad en gaan op voor een heerlijk bakje Colombiaanse koffie en Tamalas (een aardappel, vleesstoofpotje in bananenblad) en lopen nog een rondje voordat we de nachtbus gaan pakken naar de Caribische kust. Onderweg wordt Renée bestolen van haar bril en boek... want dat is natuurlijk veel meer waard dan paspoorten en héél veel geld. Gelukkig voelt ze het, ze draait zich om en pakt gauw het boek terug. De vrouw geeft al snel ook de bril. Maar ik sta te koken en tik haar aan om te vragen wat ze vlak plan was. Renée staat ook na te trillen en we besluiten het hier maar bij te laten, en het even te melden bij de straatwacht. Maar toen zagen we in een keer politie, en warempel, verderop ook nog de vrouw. We zetten het op een rennen en voordat we het weten hebben we de politie en zo´n 30 toeschouwers mee. De vrouw wordt aangehouden en de politie zegt dat het niet haar 1e keer is. We doen geen aangifte en gaan snel weg, want er zijn niet zoveel frisse figuren in de buurt... En zo komen we toch nog even in de realiteit van Colombia. Want tot dusver is het gewoon een groot feestje hier!! Viva Colombia.